Σταύρος Πλουμιστός: Αποδέχομαι δεν σημαίνει υπομένω – Σημαίνει απελευθερώνομαι
Όπως αναφέρω και στο βιβλίο μου «Η Βίβλος της Θετικής Σκέψης», «Η άρνηση της πραγματικότητας γεννά σύγκρουση, η αποδοχή της δημιουργεί χώρο για μεταμόρφωση.»
Η αποδοχή είναι η αρχή της απελευθέρωσης, όχι το τέλος της προσπάθειας. Όταν αποδέχομαι, δεν σημαίνει ότι μένω στάσιμος μέσα σε ό,τι με πληγώνει, σημαίνει ότι παύω να καταναλώνω ενέργεια πολεμώντας αυτό που ήδη είναι. Κι έτσι, η ίδια η αποδοχή ανοίγει τον δρόμο για αλλαγή.
Συχνά, συγχέουμε την αποδοχή με την υπομονή. Η υπομονή μπορεί να γίνει παθητική αναμονή. Η αποδοχή, αντίθετα, είναι ένα ενεργό "ναι" στο παρόν, μια ειρηνική συγκατάθεση προς τη ζωή όπως είναι, όχι όπως θα θέλαμε να είναι.
Αυτό το ξεκαθαρίζω και στο βιβλίο μου: «Όταν υπομένεις χωρίς επίγνωση, βαραίνεις. Όταν αποδέχεσαι με συνειδητότητα, ελαφραίνεις. Η αποδοχή είναι μια πράξη αγάπης προς τον εαυτό σου.»
Η υπομονή λέει: «Θα αντέξω μέχρι να τελειώσει.»
Η αποδοχή λέει: «Είμαι εδώ, με επίγνωση, χωρίς μάχη.»
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη φυλακή από την άρνηση του παρόντος. Η αντίσταση δημιουργεί εσωτερική ένταση. Αν πονάς, πονάς δύο φορές, μία για το γεγονός και μία επειδή αντιστέκεσαι σε αυτό. Όμως το σύμπαν, όπως επαναλαμβάνω σε κάθε ομιλία αυτογνωσίας (ΕΔΩ), εργάζεται υπέρ σου όταν παύεις να το εμποδίζεις με τις αντιστάσεις σου.
Η αποδοχή δεν είναι αποστασιοποίηση από τα συναισθήματα, είναι η ικανότητα να τα αγκαλιάζεις χωρίς να σε καταπίνουν. Δεν είναι πως δεν πονάς, είναι πως δεν προσθέτεις επιπλέον πόνο με την απόρριψη. Δεν είναι πως δεν οργίζεσαι, είναι πως δεν εγκλωβίζεσαι στην οργή.
«Η αποδοχή είναι η γέφυρα από τη φυγή στην ελευθερία. Δεν φεύγεις πια από σένα, αλλά σε συναντάς», γράφω στις σελίδες της «Βίβλου της Θετικής Σκέψης» (θα την βρείτε ΕΔΩ).
Όταν μαθαίνεις να αποδέχεσαι αυτό που είναι, τις συνθήκες, τον εαυτό σου, το παρελθόν σου, σταματάς να παλεύεις με φαντάσματα. Η αποδοχή φέρνει γαλήνη. Κι από τη γαλήνη, γεννιέται η διαύγεια, και από τη διαύγεια η σοφία.
Παράδοση δεν είναι ήττα. Είναι το αντίθετο. Είναι μια πράξη υπέρτατης εμπιστοσύνης στο ρεύμα της ζωής. Όπως ο ποταμός που κυλά, δεν αναρωτιέται γιατί υπάρχουν βράχια μπροστά του, τους προσπερνά. Δεν σπαταλά ενέργεια στο «γιατί» αλλά συνεχίζει το «πώς». Έτσι κι εμείς, καλούμαστε να παραδοθούμε όχι από αδυναμία αλλά από εσωτερική δύναμη.
Αναφέρω στο βιβλίο μου: «Η πραγματική αποδοχή δεν είναι αδυναμία – είναι η πιο ώριμη μορφή σοφίας. Είναι η γαλήνια επίγνωση ότι όλα υπηρετούν την αφύπνισή σου.»
Όταν αποδέχεσαι, λες «ναι» στον εαυτό σου, ακόμη και με τις ρωγμές του. Και τότε, οι ρωγμές σου γίνονται πέρασμα για το φως. Δεν είσαι πια δέσμιος του φόβου ή της προσδοκίας. Απελευθερώνεσαι από την ανάγκη να ελέγχεις ό,τι δεν μπορεί να ελεγχθεί και ξαφνικά, ο κόσμος παύει να είναι απειλή και γίνεται πεδίο εμπιστοσύνης.
Το παρόν δεν ζητά να το αλλάξεις, ζητά να το δεις. Όταν δεις ξεκάθαρα, το παρόν δεν σε πνίγει πια. Εσύ και το τώρα γίνεστε ένα. Και μέσα σε αυτήν την ένωση, συμβαίνει κάτι ιερό: ξυπνάς.
Κάθε φορά που αποδέχεσαι κάτι όπως είναι, κάνεις ένα βήμα προς τον αληθινό σου εαυτό. Και κάθε φορά που αντιστέκεσαι, ταυτίζεσαι με την ψευδαίσθηση ότι πρέπει να ελέγχεις τα πάντα για να είσαι ασφαλής. Μα δεν χρειάζεσαι έλεγχο, χρειάζεσαι πίστη. Η αποδοχή είναι η μορφή αυτής της πίστης, η ήρεμη γνώση ότι ακόμη και το χάος έχει νόημα, ακόμη κι ο πόνος μπορεί να γίνει δάσκαλος.
Δεν είναι τα γεγονότα που μας εγκλωβίζουν, είναι οι προσκολλήσεις μας σε αυτά. Όταν αποδεχτείς πλήρως, αποσυνδέεσαι από την ανάγκη τα πράγματα να είναι αλλιώς. Δεν αποποιείσαι την ευθύνη σου να δράσεις, μα αποποιείσαι το βάρος της εσωτερικής αντίστασης.
«Η αποδοχή είναι η εσωτερική συμφωνία με τη ζωή. Όταν συντονίζεσαι μαζί της, κάθε σου βήμα γίνεται χορός, όχι αγώνας», σημειώνω στις σελίδες της Βίβλους της Θετικής Σκέψης.
Ο κόσμος δεν αλλάζει όταν τον πολεμάς, αλλάζει όταν αλλάξεις τη σχέση σου με αυτόν. Η αποδοχή δεν σε κάνει παθητικό θεατή, σε μεταμορφώνει σε συμμέτοχο της ροής. Και τότε, όλα αποκτούν ρυθμό, και νόημα, και ιερότητα.
Δεν είσαι εδώ λοιπόν για να παλέψεις τη ζωή, αλλά για να συνεργαστείς μαζί της. Δεν είσαι εδώ για να υπομείνεις, αλλά για να απελευθερωθείς. Και η αποδοχή είναι η πόρτα αυτής της ελευθερίας.
Αποδέχομαι δεν σημαίνει εγκαταλείπω. Σημαίνει θυμάμαι. Θυμάμαι ότι είμαι κάτι πολύ μεγαλύτερο από τις περιστάσεις μου. Θυμάμαι ότι είμαι ησυχία, επίγνωση και δύναμη.
Αυτό το ξεκαθαρίζω και στο βιβλίο μου: «Όταν υπομένεις χωρίς επίγνωση, βαραίνεις. Όταν αποδέχεσαι με συνειδητότητα, ελαφραίνεις. Η αποδοχή είναι μια πράξη αγάπης προς τον εαυτό σου.»
Η υπομονή λέει: «Θα αντέξω μέχρι να τελειώσει.»
Η αποδοχή λέει: «Είμαι εδώ, με επίγνωση, χωρίς μάχη.»
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη φυλακή από την άρνηση του παρόντος. Η αντίσταση δημιουργεί εσωτερική ένταση. Αν πονάς, πονάς δύο φορές, μία για το γεγονός και μία επειδή αντιστέκεσαι σε αυτό. Όμως το σύμπαν, όπως επαναλαμβάνω σε κάθε ομιλία αυτογνωσίας (ΕΔΩ), εργάζεται υπέρ σου όταν παύεις να το εμποδίζεις με τις αντιστάσεις σου.
Η αποδοχή δεν είναι αποστασιοποίηση από τα συναισθήματα, είναι η ικανότητα να τα αγκαλιάζεις χωρίς να σε καταπίνουν. Δεν είναι πως δεν πονάς, είναι πως δεν προσθέτεις επιπλέον πόνο με την απόρριψη. Δεν είναι πως δεν οργίζεσαι, είναι πως δεν εγκλωβίζεσαι στην οργή.
«Η αποδοχή είναι η γέφυρα από τη φυγή στην ελευθερία. Δεν φεύγεις πια από σένα, αλλά σε συναντάς», γράφω στις σελίδες της «Βίβλου της Θετικής Σκέψης» (θα την βρείτε ΕΔΩ).
Όταν μαθαίνεις να αποδέχεσαι αυτό που είναι, τις συνθήκες, τον εαυτό σου, το παρελθόν σου, σταματάς να παλεύεις με φαντάσματα. Η αποδοχή φέρνει γαλήνη. Κι από τη γαλήνη, γεννιέται η διαύγεια, και από τη διαύγεια η σοφία.
Παράδοση δεν είναι ήττα. Είναι το αντίθετο. Είναι μια πράξη υπέρτατης εμπιστοσύνης στο ρεύμα της ζωής. Όπως ο ποταμός που κυλά, δεν αναρωτιέται γιατί υπάρχουν βράχια μπροστά του, τους προσπερνά. Δεν σπαταλά ενέργεια στο «γιατί» αλλά συνεχίζει το «πώς». Έτσι κι εμείς, καλούμαστε να παραδοθούμε όχι από αδυναμία αλλά από εσωτερική δύναμη.
Αναφέρω στο βιβλίο μου: «Η πραγματική αποδοχή δεν είναι αδυναμία – είναι η πιο ώριμη μορφή σοφίας. Είναι η γαλήνια επίγνωση ότι όλα υπηρετούν την αφύπνισή σου.»
Όταν αποδέχεσαι, λες «ναι» στον εαυτό σου, ακόμη και με τις ρωγμές του. Και τότε, οι ρωγμές σου γίνονται πέρασμα για το φως. Δεν είσαι πια δέσμιος του φόβου ή της προσδοκίας. Απελευθερώνεσαι από την ανάγκη να ελέγχεις ό,τι δεν μπορεί να ελεγχθεί και ξαφνικά, ο κόσμος παύει να είναι απειλή και γίνεται πεδίο εμπιστοσύνης.
Το παρόν δεν ζητά να το αλλάξεις, ζητά να το δεις. Όταν δεις ξεκάθαρα, το παρόν δεν σε πνίγει πια. Εσύ και το τώρα γίνεστε ένα. Και μέσα σε αυτήν την ένωση, συμβαίνει κάτι ιερό: ξυπνάς.
Κάθε φορά που αποδέχεσαι κάτι όπως είναι, κάνεις ένα βήμα προς τον αληθινό σου εαυτό. Και κάθε φορά που αντιστέκεσαι, ταυτίζεσαι με την ψευδαίσθηση ότι πρέπει να ελέγχεις τα πάντα για να είσαι ασφαλής. Μα δεν χρειάζεσαι έλεγχο, χρειάζεσαι πίστη. Η αποδοχή είναι η μορφή αυτής της πίστης, η ήρεμη γνώση ότι ακόμη και το χάος έχει νόημα, ακόμη κι ο πόνος μπορεί να γίνει δάσκαλος.
Δεν είναι τα γεγονότα που μας εγκλωβίζουν, είναι οι προσκολλήσεις μας σε αυτά. Όταν αποδεχτείς πλήρως, αποσυνδέεσαι από την ανάγκη τα πράγματα να είναι αλλιώς. Δεν αποποιείσαι την ευθύνη σου να δράσεις, μα αποποιείσαι το βάρος της εσωτερικής αντίστασης.
«Η αποδοχή είναι η εσωτερική συμφωνία με τη ζωή. Όταν συντονίζεσαι μαζί της, κάθε σου βήμα γίνεται χορός, όχι αγώνας», σημειώνω στις σελίδες της Βίβλους της Θετικής Σκέψης.
Ο κόσμος δεν αλλάζει όταν τον πολεμάς, αλλάζει όταν αλλάξεις τη σχέση σου με αυτόν. Η αποδοχή δεν σε κάνει παθητικό θεατή, σε μεταμορφώνει σε συμμέτοχο της ροής. Και τότε, όλα αποκτούν ρυθμό, και νόημα, και ιερότητα.
Δεν είσαι εδώ λοιπόν για να παλέψεις τη ζωή, αλλά για να συνεργαστείς μαζί της. Δεν είσαι εδώ για να υπομείνεις, αλλά για να απελευθερωθείς. Και η αποδοχή είναι η πόρτα αυτής της ελευθερίας.
Αποδέχομαι δεν σημαίνει εγκαταλείπω. Σημαίνει θυμάμαι. Θυμάμαι ότι είμαι κάτι πολύ μεγαλύτερο από τις περιστάσεις μου. Θυμάμαι ότι είμαι ησυχία, επίγνωση και δύναμη.
Όπως συνοψίζω στις σελίδες της «Βίβλου της Θετικής Σκέψης»: «Η αποδοχή είναι το πρώτο βήμα προς το φως. Εκεί όπου κάποτε υπέφερες, τώρα περπατάς ελεύθερος.»
ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΛΟΥΜΙΣΤΟΣ
Σύμβουλος αφύπνισης - Αυτογνωσίας
& Προσωπικής Καθοδήγησης
Ιδρυτής του Συμβουλευτικού Κέντρου
Life Helth Care - www.lifehealthcare.gr
& Εναλλακτικών Θεραπειών - www.voicehealing.gr
Για τα άρθρα μου, τις ομιλίες, σεμινάρια και ενημέρωση των συνεδριών
Συγγραφέας της "Βίβλου της Θετικής Σκέψης"
Για την on line αγορά του βιβλίου εδώ www.vivlosthetikiskepsi.gr
Επικοινωνία για πληροφορίες & ραντεβού στο 6945 723 523
(11:30 - 14:00 και 19:00 - 21:30 - Εκτός Κυριακής)
