Μακάριος αυτός που δεν θα σκανδαλιστεί με τον Θεό
Άλλος εκ κοιλίας μητρός μπορεί να είναι βεβαρημένος και άλλος μετά τη γέννησή του να έχει μια κάποια επιβάρυνση και να μην το καταλαβαίνει ή να μην μπορεί να το καταλάβει και να υποφέρει και να μη θέλει να θεραπευθεί, ενώ ο Κύριος όλους τους θεραπεύει. Εκείνο λοιπόν που πρέπει να προσέξουμε είναι αυτό που είπε ο Κύριος: «Μακάριος εστίν ος εάν μη σκανδαλισθή εν εμοί».
Εξ όσων γνωρίζω, πολλοί είναι κατασκανδαλισμένοι με τον Χριστό. Άλλοι το ομολογούν, άλλοι δεν το λένε, αλλά το βιώνουν. Όταν ακούν κιόλας ότι κάποιος προοδεύει πνευματικά, είναι φωτισμένος, έχει Πνεύμα Άγιο, καθαρά φαίνεται δηλαδή ότι είναι του Θεού, ότι τον ευλογεί ο Θεός και είναι κάτω από τη σκέπη του Θεού, ζηλεύουν, φθονούν.
Και ο Κύριος λέει: «Μακάριος εστίν ος εάν μη σκανδαλισθή εν εμοί». «Μακάριος αυτός ο οποίος δεν θα σκανδαλιστεί μαζί μου». Πάλι το τονίζω ότι, εξ όσων γνωρίζω, κι εκείνοι ακόμη που νομίζουν ότι τάχα δεν είναι σκανδαλισμένοι με τον Θεό, είναι σκανδαλισμένοι.
Τα πράγματα είναι απλά. Καθένας που έρχεται σ’ αυτόν τον κόσμο, έστω κι αν δεν είναι αγιασμένος από την κοιλία της μητέρας του όπως ο άγιος Στυλιανός, είναι από τον Θεό δοσμένος· όποιος και να είναι. Και έρχεται στον κόσμο αυτό, για να γίνει, όπως κι αν έχουν τα πράγματα, κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος, όπως λέει το συναξάρι για τον άγιο. Αλλά χρειάζεται ο άνθρωπος να θελήσει να ταπεινωθεί και, όσο του έρχεται από μέσα του ότι σαν να είναι αδικημένος από τον Θεό, τόσο αυτό να μην το δίνει σημασία. Ακόμη και ένας που λέει: «Εγώ δεν εννοώ ότι με αδίκησε ο Θεός, αλλά οι άνθρωποι» και αυτός κατά βάθος νιώθει ότι τον αδίκησε ο Θεός, διότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτε οι άνθρωποι, αν δεν το επιτρέψει ο Θεός.
Τελικά δηλαδή, όταν εσύ πατάς στο ότι σε αδίκησαν, σε αδικούν οι άνθρωποι, αυτό πηγαίνει στον Θεό, ότι είσαι αδικημένος από τον Θεό, και είσαι κατασκανδαλισμένος, είτε το καταλαβαίνεις είτε όχι, είτε το ομολογείς είτε όχι. Και αυτό είναι πολύ βλαπτικό. Θα μπορούσα να πω ότι αν είμαστε ανεπρόκοποι – τόσα χρόνια χριστιανοί, που προσευχόμαστε, μελετούμε, ακούμε, αλλά δεν προκόπτουμε – αυτό οφείλεται τελικά στο ότι δεν τα έχουμε καλά με τον Θεό.
Εξ όσων καταλαβαίνω – και καταλαβαίνετε, υποθέτω, κι εσείς – και στις περιπτώσεις εκείνες που βλέπουμε έναν άνθρωπο να φαίνεται ότι δεν τα βάζει με τον Θεό, κατά βάθος τα βάζει. Είναι εκείνοι που λένε: «Οι άνθρωποι με αδικούν. Εγώ από τους ανθρώπους έχω παράπονο, όχι από τον Θεό». Τάχα. Όλα όμως πηγαίνουν στον Θεό. Όλα.
Τελικά, ενώ ο Θεός είναι ο αγαθός Θεός, που ούτε λίγο ούτε πολύ δίνει στον καθένα το Πνεύμα το Άγιο με όλα τα χαρίσματα, με όλον αυτό τον καρπό, όπως λέει ο απόστολος Παύλος (Γαλ. 5:22-23), δίνει όλη αυτή τη χάρη, όλη αυτή την ουράνια πραγματικότητα και χριστοποιεί τον καθένα, σ’ εσένα δεν γίνεται έτσι, δεν συμβαίνει έτσι. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει πρόβλημα στη σχέση σου με τον Χριστό. Δεν τα παίρνεις απλά τα πράγματα και δεν συμβαίνει μέσα στην ψυχή σου – είτε το λες είτε όχι, είτε το καταλαβαίνεις είτε όχι – αυτό που λέει ο Χριστός: «Μακάριος εκείνος ο οποίος δεν θα σκανδαλιστεί μαζί μου».
Άρα λοιπόν, εφόσον εσύ έτσι ή αλλιώς έχεις αυτόν τον σκανδαλισμό μέσα σου και αυτό το ανεπρόκοπο, δεν νιώθεις να έρχεται μέσα σου η χάρη η ουράνια, δεν νιώθεις ότι είσαι παιδί του Θεού και ότι σε οδηγεί στην αιώνια ζωή. Σε τρώει το παράπονο, είσαι κατασκανδαλισμένος, και επομένως η σχέση σου με τον Θεό δεν είναι σωστή.
Παρακαλώ πολύ, μετά από αυτά που είπαμε, να μην ακούσω κάποιον να λέει: «Εγώ με τους ανθρώπους είμαι σκανδαλισμένος. Οι άνθρωποι νομίζω ότι με αδικούν». Σε τελευταία ανάλυση, αν μιλάς έτσι, με τον Θεό είσαι σκανδαλισμένος. Όποιου αγίου κι αν δούμε λίγο τη ζωή του, θα διαπιστώσουμε ότι δεν έχει με κανέναν τίποτε, ακριβώς διότι έχει καλή σχέση και καλή επικοινωνία με τον Θεό, έχει εμπιστοσύνη στον Θεό και δεν σκανδαλίζεται η ψυχή του με τον Θεό. Μέσα του είναι ο Χριστός, είναι το Πνεύμα το Άγιο, και επομένως και με όλους τους ανθρώπους είναι αγιασμένη και ευλογημένη η όλη σχέση του και η όλη αναστροφή του.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Θέλεις να αγιάσεις;”, Νοέμβριος, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 2019, σελ. 355, 364.
