Σταύρος Πλουμιστός: Ο δικαιωματισμός και η παγκόσμια λαίλαπα που φέρνει
Στο ταχέως εξελισσόμενο κοινωνικό και πολιτιστικό τοπίο, νέες έννοιες αναδύονται συνεχώς για να περιγράψουν τις κοινωνικές αλλαγές και τις ατομικές συμπεριφορές. Δύο όροι που έχουν κερδίσει με διαφορά στις παγκόσμιες συζητήσεις είναι ο «δικαιωματισμός» και το «εσωτερικό ξύπνημα». Ενώ αυτές οι ιδέες έχουν τις ρίζες τους σε διαφορετικές σφαίρες σκέψης, διασταυρώνονται με ισχυρούς τρόπους που επηρεάζουν τα ηθικά και ηθικά πλαίσια των ατόμων και της κοινωνίας στο σύνολό της.
Η άνοδος του εσωτερικού ξυπνήματος
Η εγρήγορση του νου για τα εσωτερικά δικαιώματα, συχνά αναφέρεται ως «εσωτερικό ξύπνημα» και προέκυψε από τα κινήματα κοινωνικής δικαιοσύνης που δίνουν έμφαση στην αυξημένη συνειδητοποίηση των κοινωνικών ανισοτήτων, της συστημικής καταπίεσης και των ιστορικών αδικιών. Ενώ ο όρος "ψυχικό ξύπνημα" αρχικά είχε θετική σημασία, ειδικά στο πλαίσιο των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, έκτοτε εξελίχθηκε και πήρε διαφορετικές έννοιες.
Η εγρήγορση για το εσωτερικό ξύπνημα τώρα περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα πεποιθήσεων και στάσεων, που συχνά συνδέονται με προοδευτικό ή ριζοσπαστικό ακτιβισμό. Στον πυρήνα της τονίζει την ανάγκη να αμφισβητηθούν και να μεταρρυθμιστούν οι κοινωνικές δομές που διαιωνίζουν τις διακρίσεις, την ανισότητα και την αδικία. Αυτό το κίνημα έχει αποκτήσει δυναμική μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, όπου οι viral καμπάνιες και τα hashtags κινητοποιούν άτομα για να υποστηρίξουν διάφορους σκοπούς, από τη φυλετική και την ισότητα των φύλων μέχρι την περιβαλλοντική δικαιοσύνη.
Ωστόσο, οι επικριτές της εγρήγορσης και του εσωτερικού ξυπνήματος υποστηρίζουν ότι έχει εξελιχθεί σε μια μορφή ηθικού απολυταρχισμού που αφήνει ελάχιστο χώρο για διαφορετικές απόψεις ή εναλλακτικές προοπτικές. Ο πολιτικός σχολιαστής Andrew Sullivan έχει περιγράψει το εσωτερικό ξύπνημα ως μια μορφή «ανελευθερισμού», όπου η ανοχή για τις αντίθετες απόψεις μειώνεται. Οι κριτικοί υποστηρίζουν ότι αυτή η εκδοχή της ηθικής ανωτερότητας συχνά οδηγεί σε κοινωνικό διχασμό και ακυρώνει την κουλτούρα, όπου άτομα ή ομάδες εξοστρακίζονται ή τιμωρούνται επειδή εκφράζουν απόψεις που διαφέρουν από την ορθοδοξία.
Από ψυχολογική σκοπιά, τόσο δικαιωματισμός όσο και ο αφυπνισμός του εσωτερικού ξυπνήματος, μπορούν να γίνουν κατανοητά μέσα από το πρίσμα της ομαδικής ταυτότητας, του φυλετισμού και του ηθικού σχετικισμού. Κοινωνικοί ψυχολόγοι όπως ο Jonathan Haidt έχουν διερευνήσει πώς η ομαδική ταυτότητα επηρεάζει τον ηθικό συλλογισμό. Στο βιβλίο του The Righteous Mind: Why Good People Are Divided by Politics and Religion , ο Haidt υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι παρακινούνται από την ομαδική πίστη, την εξουσία και την ιερότητα, συχνά κατασκευάζοντας ηθικά πλαίσια γύρω από αυτές τις αξίες.
Στο πλαίσιο του δικαιωματισμού, τα άτομα μπορούν να δικαιολογήσουν αξιώσεις δικαιωμάτων με βάση την ταυτότητά τους ή την ομαδική τους σχέση, θεωρώντας τους εαυτούς τους ηθικά ανώτερους από αυτούς που διαφωνούν. Αυτή η αίσθηση ανωτερότητας μπορεί να οδηγήσει σε κατάρρευση της παγκόσμιας ηθικής ενσυναίσθησης, γιατί τα άτομα ενδιαφέρονται περισσότερο για την προώθηση των δικών τους συμφερόντων παρά για το συλλογικό καλό.
Ομοίως, ο αφυπνισμός του εσωτερικού ξυπνήματος, μπορεί να προωθήσει τον ηθικό απολυταρχισμό, όπου οι οπαδοί πιστεύουν ότι η επίγνωσή τους για τις κοινωνικές αδικίες τους παρέχει ανώτερη ηθική θέση. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε αυτό που ο Haidt αναφέρει ως «ηθική πόλωση», όπου οι ομάδες βλέπουν η μία την άλλη ως θεμελιωδώς ανήθικη ή κακή, εμβαθύνοντας περαιτέρω τους κοινωνικούς διαχωρισμούς.
Ο ψυχολόγος Τζόρνταν Πίτερσον έχει ασκήσει έντονη κριτική γι αυτό που αντιλαμβάνεται ως τις αρνητικές συνέπειες του δικαιωματισμού και της παγκόσμιας λαίλαπας που φέρνει. Υποστηρίζει ότι αυτά τα κινήματα υπονομεύουν την ατομική ευθύνη και την ηθική ακεραιότητα προάγοντας μια νοοτροπία θυματοποίησης. Σύμφωνα με τον Peterson, όταν οι άνθρωποι εστιάζουν υπερβολικά στα δικαιώματά τους ή στα παράπονά τους, γίνονται λιγότερο υπόλογοι για τις πράξεις τους και λιγότερο πρόθυμοι να συμμετάσχουν σε παραγωγικό διάλογο με τους άλλους.
Πολιτικές Διαστάσεις του δικαιωματισμού
Οι πολιτικές επιπτώσεις του δικαιωματισμού και του εσωτερικού ξυπνήματος είναι βαθιές. Τα τελευταία χρόνια, πολιτικοί από όλο το ιδεολογικό φάσμα έχουν σταθμίσει αυτά τα ζητήματα, συχνά τα χαρακτηρίζουν ως μάχες για την ελευθερία του λόγου, την προσωπική ευθύνη και τον ρόλο της κυβέρνησης στη ρύθμιση της κοινωνικής συμπεριφοράς.
Συντηρητικοί πολιτικοί, όπως ο αμερικανός γερουσιαστής Hawley , έχουν επικρίνει τον εγρήγορση ως επίθεση στις παραδοσιακές αξίες, τα ατομικά δικαιώματα και την ελευθερία του λόγου. Ο Hawley υποστηρίζει ότι η άνοδος της κουλτούρας ακύρωσης και η επιβολή της αφυπνιστικής ιδεολογίας σε θεσμούς όπως τα σχολεία, οι εταιρείες και τα μέσα ενημέρωσης διαβρώνουν τα θεμέλια της δημοκρατίας καταπνίγοντας την ανοιχτή συζήτηση και τις αντίθετες απόψεις, φέρνοντας μια παγκόσμια λαίλαπα ανηθικότητας.
Από την άλλη πλευρά, οι προοδευτικοί πολιτικοί συχνά υπερασπίζονται τον δικαιωματισμό ως μια απαραίτητη απάντηση στις διαρκείς αδικίες του ρατσισμού, του σεξισμού και άλλων μορφών διακρίσεων. Υποστηρίζουν ότι η αμφισβήτηση της συστημικής καταπίεσης απαιτεί ηθικό και πολιτικό απολογισμό, ακόμη κι αν διαταράσσει τις παραδοσιακές νόρμες και αξίες. Αυτή η ένταση μεταξύ του προοδευτικού ακτιβισμού και της συντηρητικής αντίστασης υπογραμμίζει τις προκλήσεις της συμφιλίωσης διαφορετικών ηθικών και πολιτικών πλαισίων σε μια ολοένα και πιο πολωμένη κοινωνία.
Αποφυγή της αποδόμησης των ηθών
Ενώ οι έννοιες του δικαιωματισμού θέτουν σημαντικές προκλήσεις για την ατομική και κοινωνική ηθική, υπάρχουν βήματα που μπορούν να ληφθούν για να αποφευχθεί η η παγκόσμια λαίλαπα ηθικής αποδόμησης.
Για να κατανοήσουμε πλήρως αυτές τις έννοιες, είναι απαραίτητο να καταλάβουμε τους ορισμούς του δικαιωματισμού και του εσωτερικού ξυπνήματος, την προέλευσή τους, και να δούμε τις ψυχολογικές και πολιτικές συζητήσεις γύρω από αυτές.
Κατανόηση του δικαιωματισμού
Ο δικαιωματισμός αναφέρεται στο φαινόμενο όπου τα άτομα αισθάνονται ότι τους οφείλονται ορισμένα δικαιώματα, προνόμια ή οφέλη που δεν βασίζονται στην αξία, την προσπάθεια ή τους καθιερωμένους κανόνες αλλά σε αντιληπτά παράπονα για την καθημερινότητα ή για την προσωπική ταυτότητα. Αυτή η αίσθηση του δικαιώματος ονομάζεται «αποδομητική» επειδή αμφισβητεί και συχνά διαλύει παραδοσιακές αξίες, κανόνες και ηθικές αξίες που ξέραμε μέχρι τώρα.
Σε πολλές περιπτώσεις, ο δικαιωματισμός πλαισιώνεται ως αντίδραση σε αντιληπτές ιστορικές ή συστημικές αδικίες, με άτομα ή ομάδες που επιδιώκουν να επαναπροσδιορίσουν τη δικαιοσύνη και την ισότητα με όρους που αντικατοπτρίζουν τις προσωπικές τους εμπειρίες ή ταυτότητες. Ενώ αυτές οι προσπάθειες μπορεί μερικές φορές να οδηγήσουν σε θετική κοινωνική αλλαγή, μπορούν όμως να συμβάλουν και στην κατάρρευση των συλλογικών ηθικών αξιών όταν τα άτομα δίνουν προτεραιότητα στο δικαίωμά τους έναντι της κοινής ευθύνης.
Οι ψυχολόγοι έχουν εξερευνήσει τις ρίζες του δικαιώματος, εντοπίζοντας τον ναρκισσισμό ως βασικό παράγοντα. Η Δρ Jean Twenge, ένας εξέχων ψυχολόγος, έχει γράψει εκτενώς για την άνοδο του ναρκισσισμού στη σύγχρονη κοινωνία, ιδιαίτερα μεταξύ των νεότερων γενιών. Στο βιβλίο της The Narcissism Epidemic: Living in the Age of Entitlement , η Twenge υποστηρίζει ότι το δικαίωμα έχει εδραιωθεί στους πολιτισμικούς κανόνες, καθώς τα κινήματα αυτοεκτίμησης και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καλλιεργούν μια υπερβολική αίσθηση ατομικής σημασίας. Η Twenge και άλλοι ψυχολόγοι πιστεύουν ότι αυτό το δικαίωμα διαβρώνει τα ηθικά πλαίσια που παραδοσιακά καθοδηγούσαν την ατομική και κοινωνική συμπεριφορά.
Ο δικαιωματισμός αναφέρεται στο φαινόμενο όπου τα άτομα αισθάνονται ότι τους οφείλονται ορισμένα δικαιώματα, προνόμια ή οφέλη που δεν βασίζονται στην αξία, την προσπάθεια ή τους καθιερωμένους κανόνες αλλά σε αντιληπτά παράπονα για την καθημερινότητα ή για την προσωπική ταυτότητα. Αυτή η αίσθηση του δικαιώματος ονομάζεται «αποδομητική» επειδή αμφισβητεί και συχνά διαλύει παραδοσιακές αξίες, κανόνες και ηθικές αξίες που ξέραμε μέχρι τώρα.
Σε πολλές περιπτώσεις, ο δικαιωματισμός πλαισιώνεται ως αντίδραση σε αντιληπτές ιστορικές ή συστημικές αδικίες, με άτομα ή ομάδες που επιδιώκουν να επαναπροσδιορίσουν τη δικαιοσύνη και την ισότητα με όρους που αντικατοπτρίζουν τις προσωπικές τους εμπειρίες ή ταυτότητες. Ενώ αυτές οι προσπάθειες μπορεί μερικές φορές να οδηγήσουν σε θετική κοινωνική αλλαγή, μπορούν όμως να συμβάλουν και στην κατάρρευση των συλλογικών ηθικών αξιών όταν τα άτομα δίνουν προτεραιότητα στο δικαίωμά τους έναντι της κοινής ευθύνης.
Οι ψυχολόγοι έχουν εξερευνήσει τις ρίζες του δικαιώματος, εντοπίζοντας τον ναρκισσισμό ως βασικό παράγοντα. Η Δρ Jean Twenge, ένας εξέχων ψυχολόγος, έχει γράψει εκτενώς για την άνοδο του ναρκισσισμού στη σύγχρονη κοινωνία, ιδιαίτερα μεταξύ των νεότερων γενιών. Στο βιβλίο της The Narcissism Epidemic: Living in the Age of Entitlement , η Twenge υποστηρίζει ότι το δικαίωμα έχει εδραιωθεί στους πολιτισμικούς κανόνες, καθώς τα κινήματα αυτοεκτίμησης και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καλλιεργούν μια υπερβολική αίσθηση ατομικής σημασίας. Η Twenge και άλλοι ψυχολόγοι πιστεύουν ότι αυτό το δικαίωμα διαβρώνει τα ηθικά πλαίσια που παραδοσιακά καθοδηγούσαν την ατομική και κοινωνική συμπεριφορά.
Η άνοδος του εσωτερικού ξυπνήματος
Η εγρήγορση του νου για τα εσωτερικά δικαιώματα, συχνά αναφέρεται ως «εσωτερικό ξύπνημα» και προέκυψε από τα κινήματα κοινωνικής δικαιοσύνης που δίνουν έμφαση στην αυξημένη συνειδητοποίηση των κοινωνικών ανισοτήτων, της συστημικής καταπίεσης και των ιστορικών αδικιών. Ενώ ο όρος "ψυχικό ξύπνημα" αρχικά είχε θετική σημασία, ειδικά στο πλαίσιο των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, έκτοτε εξελίχθηκε και πήρε διαφορετικές έννοιες.
Η εγρήγορση για το εσωτερικό ξύπνημα τώρα περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα πεποιθήσεων και στάσεων, που συχνά συνδέονται με προοδευτικό ή ριζοσπαστικό ακτιβισμό. Στον πυρήνα της τονίζει την ανάγκη να αμφισβητηθούν και να μεταρρυθμιστούν οι κοινωνικές δομές που διαιωνίζουν τις διακρίσεις, την ανισότητα και την αδικία. Αυτό το κίνημα έχει αποκτήσει δυναμική μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, όπου οι viral καμπάνιες και τα hashtags κινητοποιούν άτομα για να υποστηρίξουν διάφορους σκοπούς, από τη φυλετική και την ισότητα των φύλων μέχρι την περιβαλλοντική δικαιοσύνη.
Ωστόσο, οι επικριτές της εγρήγορσης και του εσωτερικού ξυπνήματος υποστηρίζουν ότι έχει εξελιχθεί σε μια μορφή ηθικού απολυταρχισμού που αφήνει ελάχιστο χώρο για διαφορετικές απόψεις ή εναλλακτικές προοπτικές. Ο πολιτικός σχολιαστής Andrew Sullivan έχει περιγράψει το εσωτερικό ξύπνημα ως μια μορφή «ανελευθερισμού», όπου η ανοχή για τις αντίθετες απόψεις μειώνεται. Οι κριτικοί υποστηρίζουν ότι αυτή η εκδοχή της ηθικής ανωτερότητας συχνά οδηγεί σε κοινωνικό διχασμό και ακυρώνει την κουλτούρα, όπου άτομα ή ομάδες εξοστρακίζονται ή τιμωρούνται επειδή εκφράζουν απόψεις που διαφέρουν από την ορθοδοξία.
Ψυχολογικές Προοπτικές σχετικά με τον δικαιωματισμό και το εσωτερικό ξύπνημα που επιβάλει
Από ψυχολογική σκοπιά, τόσο δικαιωματισμός όσο και ο αφυπνισμός του εσωτερικού ξυπνήματος, μπορούν να γίνουν κατανοητά μέσα από το πρίσμα της ομαδικής ταυτότητας, του φυλετισμού και του ηθικού σχετικισμού. Κοινωνικοί ψυχολόγοι όπως ο Jonathan Haidt έχουν διερευνήσει πώς η ομαδική ταυτότητα επηρεάζει τον ηθικό συλλογισμό. Στο βιβλίο του The Righteous Mind: Why Good People Are Divided by Politics and Religion , ο Haidt υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι παρακινούνται από την ομαδική πίστη, την εξουσία και την ιερότητα, συχνά κατασκευάζοντας ηθικά πλαίσια γύρω από αυτές τις αξίες.
Στο πλαίσιο του δικαιωματισμού, τα άτομα μπορούν να δικαιολογήσουν αξιώσεις δικαιωμάτων με βάση την ταυτότητά τους ή την ομαδική τους σχέση, θεωρώντας τους εαυτούς τους ηθικά ανώτερους από αυτούς που διαφωνούν. Αυτή η αίσθηση ανωτερότητας μπορεί να οδηγήσει σε κατάρρευση της παγκόσμιας ηθικής ενσυναίσθησης, γιατί τα άτομα ενδιαφέρονται περισσότερο για την προώθηση των δικών τους συμφερόντων παρά για το συλλογικό καλό.
Ομοίως, ο αφυπνισμός του εσωτερικού ξυπνήματος, μπορεί να προωθήσει τον ηθικό απολυταρχισμό, όπου οι οπαδοί πιστεύουν ότι η επίγνωσή τους για τις κοινωνικές αδικίες τους παρέχει ανώτερη ηθική θέση. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε αυτό που ο Haidt αναφέρει ως «ηθική πόλωση», όπου οι ομάδες βλέπουν η μία την άλλη ως θεμελιωδώς ανήθικη ή κακή, εμβαθύνοντας περαιτέρω τους κοινωνικούς διαχωρισμούς.
Ο ψυχολόγος Τζόρνταν Πίτερσον έχει ασκήσει έντονη κριτική γι αυτό που αντιλαμβάνεται ως τις αρνητικές συνέπειες του δικαιωματισμού και της παγκόσμιας λαίλαπας που φέρνει. Υποστηρίζει ότι αυτά τα κινήματα υπονομεύουν την ατομική ευθύνη και την ηθική ακεραιότητα προάγοντας μια νοοτροπία θυματοποίησης. Σύμφωνα με τον Peterson, όταν οι άνθρωποι εστιάζουν υπερβολικά στα δικαιώματά τους ή στα παράπονά τους, γίνονται λιγότερο υπόλογοι για τις πράξεις τους και λιγότερο πρόθυμοι να συμμετάσχουν σε παραγωγικό διάλογο με τους άλλους.
Πολιτικές Διαστάσεις του δικαιωματισμού
Οι πολιτικές επιπτώσεις του δικαιωματισμού και του εσωτερικού ξυπνήματος είναι βαθιές. Τα τελευταία χρόνια, πολιτικοί από όλο το ιδεολογικό φάσμα έχουν σταθμίσει αυτά τα ζητήματα, συχνά τα χαρακτηρίζουν ως μάχες για την ελευθερία του λόγου, την προσωπική ευθύνη και τον ρόλο της κυβέρνησης στη ρύθμιση της κοινωνικής συμπεριφοράς.
Συντηρητικοί πολιτικοί, όπως ο αμερικανός γερουσιαστής Hawley , έχουν επικρίνει τον εγρήγορση ως επίθεση στις παραδοσιακές αξίες, τα ατομικά δικαιώματα και την ελευθερία του λόγου. Ο Hawley υποστηρίζει ότι η άνοδος της κουλτούρας ακύρωσης και η επιβολή της αφυπνιστικής ιδεολογίας σε θεσμούς όπως τα σχολεία, οι εταιρείες και τα μέσα ενημέρωσης διαβρώνουν τα θεμέλια της δημοκρατίας καταπνίγοντας την ανοιχτή συζήτηση και τις αντίθετες απόψεις, φέρνοντας μια παγκόσμια λαίλαπα ανηθικότητας.
Από την άλλη πλευρά, οι προοδευτικοί πολιτικοί συχνά υπερασπίζονται τον δικαιωματισμό ως μια απαραίτητη απάντηση στις διαρκείς αδικίες του ρατσισμού, του σεξισμού και άλλων μορφών διακρίσεων. Υποστηρίζουν ότι η αμφισβήτηση της συστημικής καταπίεσης απαιτεί ηθικό και πολιτικό απολογισμό, ακόμη κι αν διαταράσσει τις παραδοσιακές νόρμες και αξίες. Αυτή η ένταση μεταξύ του προοδευτικού ακτιβισμού και της συντηρητικής αντίστασης υπογραμμίζει τις προκλήσεις της συμφιλίωσης διαφορετικών ηθικών και πολιτικών πλαισίων σε μια ολοένα και πιο πολωμένη κοινωνία.
Αποφυγή της αποδόμησης των ηθών
Ενώ οι έννοιες του δικαιωματισμού θέτουν σημαντικές προκλήσεις για την ατομική και κοινωνική ηθική, υπάρχουν βήματα που μπορούν να ληφθούν για να αποφευχθεί η η παγκόσμια λαίλαπα ηθικής αποδόμησης.
- Η συμμετοχή σε ουσιαστικές συνομιλίες με όσους έχουν διαφορετικές απόψεις μπορεί να συμβάλει στη γεφύρωση ηθικών και ιδεολογικών διαφορών. Εξέχοντες ψυχολόγοι, όπως ο Carl Rogers, έχουν τονίσει τη σημασία της ενεργητικής ακρόασης και της ενσυναίσθησης για την υπέρβαση της ηθικής πόλωσης.
- Μία από τις κύριες επικρίσεις του δικαιωματισμού είναι η αντιληπτή παραίτηση από την προσωπική ευθύνη. Δίνοντας έμφαση στη σημασία της ατομικής λογοδοσίας, οι άνθρωποι μπορούν να αντιμετωπίσουν τη νοοτροπία των δικαιωμάτων και να συμβάλουν σε μια πιο ηθική κοινωνία. Αυτό περιλαμβάνει την ανάληψη ευθύνης των πράξεών τους, την αναγνώριση προσωπικών ελαττωμάτων και την προσπάθεια βελτίωσης χωρίς να κατηγορούμε εξωτερικούς παράγοντες.
- Η ταπεινοφροσύνη επιτρέπει στα άτομα να αναγνωρίσουν ότι οι προοπτικές τους μπορεί να είναι περιορισμένες ή εσφαλμένες. Καλλιεργώντας την ενσυναίσθηση και την κατανόηση, οι άνθρωποι μπορούν να εκτιμήσουν τις εμπειρίες και τις προοπτικές των άλλων χωρίς να πέσουν σε ηθικό απολυταρχισμό. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό για την διαχείριση μας στην πολυπλοκότητα της κοινωνικής δικαιοσύνης, όπου συχνά συνυπάρχουν πολλαπλές αφηγήσεις και αλήθειες.
- Αν και η αναζήτηση δικαιοσύνης είναι απαραίτητη, είναι εξίσου σημαντικό να αγκαλιάζουμε τη συγχώρεση και τη συμπόνια. Η ανάληψη ευθύνης ατόμων ή πολιτικών για λάθη του παρελθόντος δεν πρέπει να οδηγεί σε αέναη τιμωρία ή αποκλεισμό συλλήβδην ολόκληρων ηθικών ομάδων της παγκόσμιας κοινωνίας. Μια ισορροπημένη προσέγγιση που ενσωματώνει τόσο τη λογοδοσία όσο και τη λύτρωση μπορεί να αποτρέψει την αποδόμηση των ηθικών πλαισίων ενώ προάγει τη θεραπεία και την ανάπτυξη.
Η προσωπική μου θέση είναι ότι οι κοινωνίες πρέπει να μάθουν να μετριάζουν τα δικαιώματα με υπευθυνότητα, εξισορροπώντας τα ατομικά δικαιώματα με τη συλλογική αρμονία. Χωρίς αυτή την ισορροπία, ο δικαιωματισμός κινδυνεύει να γίνει μια καταστροφική δύναμη που σπάει τις κοινότητες αντί να τις ενισχύει. Η πορεία προς τα εμπρός απαιτεί ταπεινότητα, κατανόηση και ανανεωμένη δέσμευση για κοινές ηθικές αξίες που να φέρνει την παγκόσμια ισορροπία κι όχι εξαιτίας του την ηθική ανισορροπία.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΛΟΥΜΙΣΤΟΣ
Σύμβουλος αφύπνισης του Νου
Αυτοβελτίωσης-Αυτογνωσίας
(Life Health Care)
Εναλλακτικές Θεραπείες
Συγγραφέας της "Βίβλου της Θετικής Σκέψης"
Όταν εργαζόμαστε μαζί για ένα ζήτημα που αντιμετωπίζετε, σας βοηθάω να συντομεύσετε τον κύκλο ανάπτυξης ή της επούλωσης μιας άβολης συναισθηματικής κατάστασης, ώστε να αισθάνεστε ανακούφιση και να προχωρήσετε στην ζωή σας.
Μπορούμε να αλλάξουμε μαζί τον τρόπο που νιώθετε για οτιδήποτε, βοηθώντας σας να βρείτε πραγματική ψυχική, συναισθηματική και πνευματική ανακούφιση.
Σε αυτήν την αναζήτηση μαζί μου, θα νιώσετε πληρότητα, η καρδιά βρίσκει κομμάτια γαλήνης, κομμάτια ευτυχίας και ο νους σας τη βεβαιότητα ότι κάθε στιγμή προσφέρει μια νέα ευκαιρία για αναγέννηση του εαυτού σας.
Για τις ομιλίες, σεμινάρια και ενημέρωση των συνεδριών εδώ https://www.ploumistos.com/p/online.html
Για την θεραπευτική μέθοδο μου δείτε εδώ https://voicehealing.gr/
Για την αγορά του βιβλίου "Η Βίβλος της Θετικής Σκέψης" εδώ www.vivlosthetikiskepsi.gr
Μιλήστε μαζί μου στο 6945723523
(11:30 - 14:00 και 19:00 - 21:30 - Εκτός Κυριακής)
