Σαν σήμερα 18 Αυγούστου 2017 πέθανε αιφνιδίως η ηθοποιός Ζωή Λάσκαρη
Η Ζωή Κουρούκλη, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, στις 12 Δεκεμβρίου 1942 (κατ’ άλλους το 1940, το 1941 ή το 1944, σύμφωνα με το επίσημο βιογραφικό της) και μεγάλωσε υπό την σκέπη των παππούδων της. Ήταν η μοναχοκόρη του βασιλόφρονα στρατιωτικού Δημητρίου Κουρούκλη, ο οποίος σκοτώθηκε από άνδρες του ΕΛΑΣ το 1943, κατά την διάρκεια της Κατοχής, ενώ και η μητέρα της υπήρξε θύμα των κομμουνιστών, κατά την διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου.
Φοίτησε στο εκπαιδευτήριο θηλέων Βαλαγιάννη και στην ελληνογαλλική σχολή καλογραιών Καλαμαρί στην Θεσσαλονίκη, καθώς και στη δραματική σχολή του Πέλου Κατσέλη στην Αθήνα. Στις 20 Ιουνίου 1959, πήρε μέρος στα καλλιστεία, που διοργάνωσε η εφημερίδα «Απογευματινή» και στέφθηκε σταρ Ελλάς και στις 26 Ιουλίου του ίδιου χρόνου εκπροσώπησε την Ελλάδα στον διαγωνισμό της «Μις Υφήλιος», που έγινε στο Λονγκ Mπιτς των ΗΠΑ.
Το 1961, ο Φιλοποίμην Φίνος την επέλεξε για πρωταγωνίστρια στην δραματική ταινία «Κατήφορος» σε σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη και υπέγραψε μαζί της αποκλειστικό συμβόλαιο συνεργασίας. Η ταινία ήταν η πιο επιτυχημένη εμπορικά τη σεζόν 1961-1962, καθιερώνοντας τη Ζωή Λάσκαρη ως πρωταγωνίστρια και ως μια από τις πιο λαμπρές σταρ της «χρυσής εποχής» του κινηματογράφου. Για να μην γίνεται σύγχυση με την εξαδέλφη της Ζωή Κουρούκλη, η οποία ήταν ήδη γνωστή τραγουδίστρια, ο Φίνος την «βάφτισε» Λάσκαρη εμπνευσμένος από το όνομα ενός Ιταλού.
Τα επόμενα χρόνια θα πρωταγωνιστήσει σε πολλές από τις μεγάλες επιτυχίες της Φίνος Φιλμ και θα συνεργαστεί με όλους τους σταρ της εποχής της (Αλέκος Αλεξανδράκης, Νίκος Κούρκουλος, Φαίδων Γεωργίτσης, Ρένα Βλαχοπούλου, Ντίνος Ηλιόπουλος, Κώστας Βουτσάς, Μάρθα Καραγιάννη, Μαίρη Χρονοπούλου, κ. ά). Στις μεγάλες της επιτυχίες συγκαταλέγονται οι ταινίες: «Νόμος 4000» (1962), «Μερικοί το προτιμούν κρύο» (1963), «Κορίτσια για φίλημα» (1965), «Στεφανία» (1966), «Οι Θαλασσιές οι χάντρες» (1967) και «Μια κυρία στα μπουζούκια» (1968), όλες σε σκηνοθεσία του Γιάννη Δαλιανίδη.
Η «Στεφανία» και ο «Κατήφορος» έκαναν διεθνή καριέρα, διευρύνοντας την φήμη της Λάσκαρη στο εξωτερικό, ενώ «Οι θαλασσιές οι χάντρες» έκλεψαν, εκτός συναγωνισμού, τις εντυπώσεις στο κινηματογραφικό φεστιβάλ των Κανών το 1967, την ώρα που ο γαλλικός Τύπος έπλεκε το εγκώμιο της Ελληνίδας πρωταγωνίστριας.
Στα τέλη της δεκαετίας του εξήντα, μαζί με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και την Τζένη Καρέζη, θεωρούνταν οι μεγαλύτερες ντίβες και πιο εμπορικές σταρ στην Ελλάδα. Η Ζωή Λάσκαρη είχε διαμορφώσει με τους ρόλους της την εικόνα της δυναμικής αλλά και μοιραίας γυναίκας και ήταν το νούμερο ένα σύμβολο του σεξ της εποχής της.
Η δύση του ελληνικού εμπορικού κινηματογράφου θα σηματοδοτήσει τη ενασχόλησή της Ζωής Λάσκαρη με το θέατρο. Το 1966, σε συνεργασία με τον Αντρέα Ντούζο, περιόδευσε στην Κύπρο με τα έργα «Μιας πεντάρας νιάτα» των Γιαλαμά - Πρετεντέρη, την «Παγίδα» του Ρόμπερτ Τόμας και την «Βαθιά γαλάζια θάλασσα» του Τέρενς Ράτιγκαν.
Το 1970, κάνει την πρώτη της θεατρική εμφάνιση στην Αθήνα με το μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη «Μαριχουάνα Στοπ», το οποίο μεταφέρθηκε ένα χρόνο αργότερα στον κινηματογράφο με συμπρωταγωνιστή της τον Τόλη Βοσκόπουλο. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, δημιουργήθηκε και το μεταξύ τους φλογερό ειδύλλιο, που αποτυπώθηκε στο τραγούδι του Βοσκόπουλου «Ξανθή Αγαπημένη Παναγιά», με το οποίο συμμετείχε στο Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης το 1972.
Στην συνέχεια η Ζωή Λάσκαρη, πρωταγωνίστησε στις μεγάλες θεατρικές επιτυχίες «Ξυπόλητη στο πάρκο» του Νιλ Σάιμον, «Η κυρία του Μαξίμ» του Ζορζ Φεϊντό και «Μις Πέπσι» της Πιερέτ Μπρινό. Η υποδοχή που την επιφύλαξαν οι θεατρικοί κριτικοί ήταν ενθουσιώδης.
Το 1982, πρωταγωνίστησε στην ταινία του Γιώργου Καρυπίδη «Αναμέτρηση» και το 1985 προκάλεσε σκάνδαλο, όταν έγινε η πρώτη ελληνίδα πρωταγωνίστρια που εμφανίσθηκε γυμνή σε φωτογράφηση της ελληνικής έκδοσης του περιοδικού «Playboy» (τεύχος Οκτωβρίου).
Το 1987, πρωταγωνίστησε σε δύο ποιοτικές βιντεοταινίες. Η πρώτη με τίτλο «H γυναίκα της πρώτης σελίδας», σε σκηνοθεσία Νίκου Φώσκολου, κυκλοφόρησε σε τρία μέρη και το 1990 προβλήθηκε από το Mega, ως σειρά 12 επεισοδίων. Στην δεύτερη με τίτλο «Αντίστροφη Πορεία» σε σκηνοθεσία Mανούσου Mανουσάκη, υποδυόταν μια εκδότρια μεγάλης εφημερίδας, με συμπρωταγωνιστή τον Aλέκο Aλεξανδράκη.
Πιστή λάτρης του θεάτρου συνεχίζει, αρχές δεκαετίας του ενενήντα, να παρουσιάζει μεγάλα έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου, σε συνεργασία με σπουδαίους Έλληνες σκηνοθέτες. Το 1990 ο Μίνως Βολανάκης την σκηνοθετεί στην «Καινούρια σελίδα» του Νιλ Σάιμον και την επόμενη σεζόν στο «Τρελοί για έρωτα» του Σαμ Σέπαρντ.
Την ίδια περίοδο ξεχωρίζουν οι εμφανίσεις της στα έργα: «Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γούλφ» του Έντουαρντ Άλμπι (1992) , «Ορφέας στον Άδη» του Τένεσι Ουίλιαμς (1993), «Τρεις ψηλές γυναίκες» του Έντουαρντ Άλμπι (1995), και τα τρία σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά, καθώς και το «Ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στη νύχτα» του Ευγένιου Ο' Νηλ (1997), σε σκηνοθεσία Σταύρου Τσακίρη. Η συνεργασία της με τον Μιχάλη Κακογιάννη στις «Τρωάδες» του Ευριπίδη (1997) έτυχε θερμής υποδοχής από τον Τύπο. Η θεατρική συνεργασία της με τον Ανδρέα Βουτσινά και τον Σταύρο Τσακίρη συνεχίζεται και στις αρχές του 2000 με τα έργα «Συνάντηση» του Πέτερ Νάντας, όπου συμπρωταγωνιστούσε με τον Απόστολο Γκλέτσο και «Σκηνές Γάμου» του Έντουαρντ Άλμπι. Αποτίοντας ωστόσο έναν ιδιαίτερο φόρο τιμής στον Άλμπι θα ανεβάσει για δύο συνεχόμενες σεζόν την «Ευαίσθητη Ισορροπία» σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου. Ήταν η τέταρτη φορά στην θεατρική της καριέρα που ανέβασε έργο του μεγάλου Αμερικανού συγγραφέα.
Tο 2003 ίδρυσε την δική της θεατρική σκηνή στον πολυχώρο «Αθηναΐδα» στην Αθήνα. Το 2005 ανέβασε το «Διαμάντια και μπλουζ» της Λούλας Αναγνωστάκη, σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά. Οι κριτικοί συμφωνούν για τον πρωτοποριακό τρόπο με τον οποίο «φώτισε» η ερμηνεία της αυτό το σπουδαίο έργο. Ακολούθησε, για δύο θεατρικές σεζόν, το έργο «Άλμα Μάλερ» του Ρον Χάρτ, σε σκηνοθεσία Αθανασίας Καραγιαννοπούλου. Τις σεζόν 2011-2013 παρουσίασε το έργο του Μάρτιν Σέρμαν «Ρόουζ» σε σκηνοθεσία του διεθνούς φήμης Ρώσου σκηνοθέτη Άντολφ Σαπίρο.
Το 2013, τιμήθηκε από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου, για τη συνολική προσφορά της στον κινηματογράφο. Το 2015, εμφανίστηκε για τελευταία φορά στην μεγάλη οθόνη στην ταινία του Δημήτρη Τζέτζα «The Republic» και τον επόμενο χρόνο στο θέατρο, στην παράσταση «Νύφη κουράγιο», σε κείμενο και σκηνοθεσία του Νίκου Μουτσινά, όπου μοιραζόταν τη σκηνή με την κόρη της Μαρία - Ελένη Λυκουρέζου.
Η Ζωή Λάσκαρη είχε ασχοληθεί και με την πολιτική ως δημοτικός σύμβουλος Αθηναίων,επί δημαρχίας Δημήτρη Αβραμόπουλου.
Στην προσωπική της ζωή, εκτός από την πολυθρύλητη σχέση της με τον Τόλη Βοσκόπουλο, παντρεύτηκε δύο φορές. Την πρώτη, το 1967, με τον καλαματιανό επιχειρηματία Πέτρο Κουτουμάνο (1935-2013), με τον οποίο απέκτησε μια κόρη, την Μάρθα Κουτουμάνου, Το ζευγάρι χώρισε οριστικά την άνοιξη του 1971. Το 1976 παντρεύτηκε τον δικηγόρο Αλέξανδρο Λυκουρέζο, με τον οποίο απέκτησε μια ακόμη κόρη, την Μαρία – Ελένη Λυκουρέζου, πρώην σύζυγο του ηθοποιού και πολιτικού Απόστολου Γκλέτσου. Το 1997 έγινε γιαγιά της Ζένιας από τον γάμο της Μάρθας με τον Βλάση Μπονάτσο.
Η Ζωή Λάσκαρη πέθανε αιφνιδίως στις 18 Αυγούστου 2017 στο εξοχικό της στο Πόρτο Ράφτη.
Τα δύσκολα παιδικά χρόνια, η λαμπερή καριέρα και οι μεγάλοι έρωτες
Της άρεσαν τα ταξίδια και το διάβασμα. Χαιρόταν να φτιάχνει πράγματα με τα χέρια της, όπως ρούχα, κοσμήματα και μικροαντικείμενα Τέχνης. Η συναναστροφή με τους φίλους της σε ένα ήσυχο ταβερνάκι ήταν η αγαπημένη της διασκέδαση. Αν τύχαινε κάποια φορά να δει τις παλιές της ταινίες στην τηλεόραση τις χάζευε. Αν μπορούσε να μιλήσει σε αυτό το άγουρο κορίτσι που την κοίταζε από την οθόνη σαν μακρινό όνειρο, θα της έλεγε να μη φοβηθεί, να προχωρήσει μπροστά και να ρισκάρει. Μόνο έτσι κάποτε μετά από πολλά χρόνια θα δει την αληθινή ομορφιά της ζωής.
«Δεν με τρομάζει ο χρόνος που περνάει. Το μόνο που με τρομάζει είναι ο θάνατος διότι ξέρω ότι αυτό είναι το αποτέλεσμα. Αλλά ελπίζω να αργήσει». Ήσυχα και εντελώς ξαφνικά έφυγε από τη ζωή στις 18 Αυγούστου του 2017. Πέθανε στον ύπνο της στο εξοχικό της στο Πόρτο Ράφτη. Μία ήρεμη καλοκαιρινή νύχτα. Ανάμεσα στα άφθονα λουλούδια της και τους ανθρώπους που αγαπούσε. Έτσι, όπως ακριβώς ήθελε. Άλλωστε, όπως η ίδια είχε πει: «είμαι πολύ ξεροκέφαλη για να μην κάνω αυτό που θέλω».
«Ήμουν οκτώ μηνών όταν σκότωσαν τον πατέρα μου, στα 24 του, στον εμφύλιο. Η μητέρα μου πέθανε όταν ήμουν επτά χρονών. Η απώλεια των γονιών είναι ένα κενό που δεν αναπληρώνεται ποτέ. Δεν έζησα Χριστούγεννα. Στο σπίτι είχαμε συνέχεια πένθος. Δεν στολίσαμε ποτέ δέντρο. Γι’ αυτό και δεν αγαπώ τα Χριστούγεννα, άλλωστε. Δεν τα έχω βιώσει» είχε αποκαλύψει σε συνέντευξή της. Μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, πήγε Δημοτικό στο εκπαιδευτήριο θηλέων Βαλαγιάννη και Γυμνάσιο στην ελληνογαλλική σχολή καλογραιών Καλαμαρί. Ήταν αθλήτρια του μπάσκετ και έπαιζε στον Άρη Θεσσαλονίκης. Μεγαλωμένη με αγάπη και αυστηρότητα από τον παππού και τη γιαγιά της, υπήρξε πλάσμα ανυπότακτο και απρόβλεπτο.
Οι παλιοί λένε πως τα κορίτσια που μένουν ορφανά, τα αναλαμβάνει ο ίδιος ο Θεός και φτιάχνει μοίρες φωτεινές για εκείνα. Σε ηλικία 15 ετών, λοιπόν, η Ζωή Λάσκαρη έλαβε μέρος στα καλλιστεία, δηλώνοντας ψεύτικα στοιχεία. Ψηλή, ξανθιά με αγαλματένιο σώμα κέρδισε τον τίτλο της Σταρ Ελλάς. Σχεδόν ένα μήνα μετά, το νεαρό κορίτσι θα βρεθεί στο Λονγκ Μπιτς της Νέας Υόρκης για τις ανάγκες του διαγωνισμού Μις Υφήλιος. Δεν θα κερδίσει κάποιο τίτλο, αλλά θα μείνει στην Αμερική. Εργάζεται ως μοντέλο, έχοντας συμβόλαιο με τις εταιρείες MCA και CBS και έπαιξε σε κάποιες τηλεοπτικές διαφημίσεις. Για να μπορέσει, όμως, να επιβιώσει, εργάστηκε ως πωλήτρια σε κατάστημα, σε συσκευασίες δεμάτων, ως σερβιτόρα και γενικά κάνει δουλειές που θα της επέτρεπαν να επιβιώσει αξιοπρεπώς. «Δεν αναπολώ ούτε θα ήθελα να γυρίσω τον χρόνο πίσω. Μόνο μπροστά. Το ποτάμι δεν γυρνάει πίσω. Έτσι είναι και ο χαρακτήρας μου» θα εξομολογηθεί αρκετά χρόνια αργότερα.
Ο δρόμος προς την κορυφή
Το 1961, ο Γιάννης Δαλιανίδης την εντοπίζει και τη διαλέγει για πρωταγωνίστρια στην ταινία «Κατήφορος». Η τεράστια επιτυχία της ταινίας έκανε τη Λάσκαρη μία από τις μεγαλύτερες σταρ της εποχής και μόνιμη πρωταγωνίστρια του ελληνικού κινηματογράφου. Ο Φιλοποίμην Φίνος επέλεξε να μην κρατήσει το πραγματικό της επίθετο, προκειμένου να μη γίνεται σύγχυση με την πρώτη της ξαδέλφη, Ζωή Κουρούκλη, η οποία ήταν ήδη γνωστή τραγουδίστρια της εποχής. Το επίθετο Λάσκαρη επέλεξε ο Γιάννης Δαλιανίδης από την ονομασία ενός Ιταλού.
Τα επόμενα χρόνια θα πρωταγωνιστήσει σε όλες τις μεγάλες εισπρακτικές επιτυχίες του Φίνου και θα συνεργαστεί με όλους τους σταρ της εποχής. Από αυτές ξεχωρίζουν ο «Νόμος 4000», η «Στεφανία», το «Μερικοί το προτιμούν κρύο», «Μια κυρία στα μπουζούκια», «Κορίτσια για φίλημα» και «Οι Θαλασσιές οι χάντρες». «Οφείλω τα πάντα στο Φίνο. Μα αυτή είναι η καριέρα μου. Ο Φίνος με καθιέρωσε, ο Φίνος πρόσεχε τους ρόλους μου. Ο Φίνος κοίταζε τη σκηνή κι αν κάτι πήγαινε στραβά έλεγε: "Ξανά η σκηνή". Ασε που μου έμαθε να θέλω να είναι τα πράγματα τέλεια. Το είχε, βέβαια, και η κούτρα μου, αλλά εκεί εκπαιδεύτηκα. Τώρα κάνεις ένα σίριαλ και σου λένε: "Ελα, δεν πειράζει, δεν καταλαβαίνει ο κόσμος". Εγώ στεναχωριέμαι διότι ξέρω ότι καταλαβαίνει ο κόσμος» θα δηλώσει η ηθοποιός σε συνέντευξή της λίγα χρόνια αργότερα.
Εμεινε 14 χρόνια στη Φίνος Φιλμ, και μόνο δύο από τις ταινίες της δεν ήταν σκηνοθετημένες από τον Γιάννη Δαλιανίδη. Στα τέλη της δεκαετίας του ’60, η Ζωή Λάσκαρη μαζί με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και την Τζένη Καρέζη, θεωρούνταν οι μεγαλύτερες ντίβες και πιο εμπορικές σταρ στην Ελλάδα. Ήταν η μόνη μάλιστα ηθοποιός στον ελληνικό κινηματογράφο που συνεργάστηκε μόνο με μία εταιρία παραγωγής σε όλη την κινηματογραφική της καριέρα. «Ο Φίνος ήθελε να με υιοθετήσει. Τον θεωρούσα οικογένειά μου. Του είπα ότι δεν θέλω να με υιοθετήσει. Και μου είχε πει ότι θα έχω το κλειδί και θα μπαίνω και θα βγαίνω όποτε θέλω από το σπίτι του. Ο Φίνος για μένα ήταν η αρχή, η μέση και το τέλος» είχε αποκαλύψει.
Η εικόνα που διαμόρφωσε μέσα από τις ταινίες της ήταν αυτή της δυναμικής και μοιραίας γυναίκας, ενώ αποτελούσε το κρυφό απωθημένο πολλών αντρών. Ένα βλέμμα της αρκούσε για να καθηλώσει τους πάντες. Για να ρίξει και το πιο απόρθητο ανδρικό κάστρο. «Ο σταρ γεννιέται δεν έχει να κάνει σε τίποτα με την ομορφιά. Είναι η προσωπικότητα που ακτινοβολεί» είχε σημειώσει.
Το 1970 κάνει την πρώτη της θεατρική εμφάνιση στην Αθήνα με το έργο «Μαριχουάνα Στοπ», ενώ ακολουθούν οι μεγάλες θεατρικές επιτυχίες «Ξυπόλητη στο πάρκο» του Neil Simon, «Η κυρία του Μαξίμ» του Georges Feudeau και το «Miss Πέπσι» του Pierrette Bruno. Η υποδοχή που της επιφύλαξαν οι θεατρικοί κριτικοί ήταν ενθουσιώδης. Η τελευταία της θεατρική υπόκλιση έγινε με την παράσταση «Νύφη κουράγιο», σε κείμενο και σκηνοθεσία του Νίκου Μουτσινά, μέσα από τη σκηνή «Ζωή Λάσκαρη», την οποία η ίδια δημιούργησε στην Αθηναΐδα στον Βοτανικό.
Οι μεγάλοι έρωτες της ζωής της
Η Ζωή Λάσκαρη ερωτεύτηκε μέχρι θανάτου. «Εχω ερωτευτεί πάρα πολλές φορές, έχω κλάψει, έχω συρθεί αν θέλεις κι είμαι γεμάτη και πανευτυχής. Διότι αν δεν ερωτευτείς πολύ έχεις χάσει τη ζωή. Ξέρεις γιατί; Γιατί φοβάσαι να "μπεις μέσα με τα μπούνια". Κι όταν φοβάσαι, τότε άστα να πάνε. Η ζωή είναι δική σου, σου ανήκει και μια φορά ζεις». Η προσωπική της ζωή πάντα απασχολούσε τον Τύπο και πολλές σχέσεις της είχαν συζητηθεί –κυρίως αυτή με τον Τόλη Βοσκόπουλο. Μιλώντας για τη σχέση τους είχε πει: «Ήταν ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μου ο Τόλης. Ήταν μία πολύ έντονη σχέση».
Από τον γάμο της με τον Πέτρο Κουτουμάνο απέκτησε μία κόρη, τη Μάρθα, που είχε παντρευτεί τον Βλάσση Μπονάτσο. Το λιμάνι της, όμως, ήταν ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος με τον οποίο ήταν μαζί 41 χρόνια και απέκτησαν τον καρπό του έρωτά τους τη Μαρία Ελένη. Παντρεύτηκαν στο Μετόχι του Πανάγιου Τάφου, μακριά από τα φλας των δημοσιογράφων. Στον γάμο παρόντες ήταν μόνο η μητέρα, ο αδελφός και ο κουμπάρος Λευτέρης Παπαδόπουλος.
Οι παλιοί λένε πως τα κορίτσια που μένουν ορφανά, τα αναλαμβάνει ο ίδιος ο Θεός και φτιάχνει μοίρες φωτεινές για εκείνα. Σε ηλικία 15 ετών, λοιπόν, η Ζωή Λάσκαρη έλαβε μέρος στα καλλιστεία, δηλώνοντας ψεύτικα στοιχεία. Ψηλή, ξανθιά με αγαλματένιο σώμα κέρδισε τον τίτλο της Σταρ Ελλάς. Σχεδόν ένα μήνα μετά, το νεαρό κορίτσι θα βρεθεί στο Λονγκ Μπιτς της Νέας Υόρκης για τις ανάγκες του διαγωνισμού Μις Υφήλιος. Δεν θα κερδίσει κάποιο τίτλο, αλλά θα μείνει στην Αμερική. Εργάζεται ως μοντέλο, έχοντας συμβόλαιο με τις εταιρείες MCA και CBS και έπαιξε σε κάποιες τηλεοπτικές διαφημίσεις. Για να μπορέσει, όμως, να επιβιώσει, εργάστηκε ως πωλήτρια σε κατάστημα, σε συσκευασίες δεμάτων, ως σερβιτόρα και γενικά κάνει δουλειές που θα της επέτρεπαν να επιβιώσει αξιοπρεπώς. «Δεν αναπολώ ούτε θα ήθελα να γυρίσω τον χρόνο πίσω. Μόνο μπροστά. Το ποτάμι δεν γυρνάει πίσω. Έτσι είναι και ο χαρακτήρας μου» θα εξομολογηθεί αρκετά χρόνια αργότερα.
Ο δρόμος προς την κορυφή
Το 1961, ο Γιάννης Δαλιανίδης την εντοπίζει και τη διαλέγει για πρωταγωνίστρια στην ταινία «Κατήφορος». Η τεράστια επιτυχία της ταινίας έκανε τη Λάσκαρη μία από τις μεγαλύτερες σταρ της εποχής και μόνιμη πρωταγωνίστρια του ελληνικού κινηματογράφου. Ο Φιλοποίμην Φίνος επέλεξε να μην κρατήσει το πραγματικό της επίθετο, προκειμένου να μη γίνεται σύγχυση με την πρώτη της ξαδέλφη, Ζωή Κουρούκλη, η οποία ήταν ήδη γνωστή τραγουδίστρια της εποχής. Το επίθετο Λάσκαρη επέλεξε ο Γιάννης Δαλιανίδης από την ονομασία ενός Ιταλού.
Τα επόμενα χρόνια θα πρωταγωνιστήσει σε όλες τις μεγάλες εισπρακτικές επιτυχίες του Φίνου και θα συνεργαστεί με όλους τους σταρ της εποχής. Από αυτές ξεχωρίζουν ο «Νόμος 4000», η «Στεφανία», το «Μερικοί το προτιμούν κρύο», «Μια κυρία στα μπουζούκια», «Κορίτσια για φίλημα» και «Οι Θαλασσιές οι χάντρες». «Οφείλω τα πάντα στο Φίνο. Μα αυτή είναι η καριέρα μου. Ο Φίνος με καθιέρωσε, ο Φίνος πρόσεχε τους ρόλους μου. Ο Φίνος κοίταζε τη σκηνή κι αν κάτι πήγαινε στραβά έλεγε: "Ξανά η σκηνή". Ασε που μου έμαθε να θέλω να είναι τα πράγματα τέλεια. Το είχε, βέβαια, και η κούτρα μου, αλλά εκεί εκπαιδεύτηκα. Τώρα κάνεις ένα σίριαλ και σου λένε: "Ελα, δεν πειράζει, δεν καταλαβαίνει ο κόσμος". Εγώ στεναχωριέμαι διότι ξέρω ότι καταλαβαίνει ο κόσμος» θα δηλώσει η ηθοποιός σε συνέντευξή της λίγα χρόνια αργότερα.
Εμεινε 14 χρόνια στη Φίνος Φιλμ, και μόνο δύο από τις ταινίες της δεν ήταν σκηνοθετημένες από τον Γιάννη Δαλιανίδη. Στα τέλη της δεκαετίας του ’60, η Ζωή Λάσκαρη μαζί με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και την Τζένη Καρέζη, θεωρούνταν οι μεγαλύτερες ντίβες και πιο εμπορικές σταρ στην Ελλάδα. Ήταν η μόνη μάλιστα ηθοποιός στον ελληνικό κινηματογράφο που συνεργάστηκε μόνο με μία εταιρία παραγωγής σε όλη την κινηματογραφική της καριέρα. «Ο Φίνος ήθελε να με υιοθετήσει. Τον θεωρούσα οικογένειά μου. Του είπα ότι δεν θέλω να με υιοθετήσει. Και μου είχε πει ότι θα έχω το κλειδί και θα μπαίνω και θα βγαίνω όποτε θέλω από το σπίτι του. Ο Φίνος για μένα ήταν η αρχή, η μέση και το τέλος» είχε αποκαλύψει.
Η εικόνα που διαμόρφωσε μέσα από τις ταινίες της ήταν αυτή της δυναμικής και μοιραίας γυναίκας, ενώ αποτελούσε το κρυφό απωθημένο πολλών αντρών. Ένα βλέμμα της αρκούσε για να καθηλώσει τους πάντες. Για να ρίξει και το πιο απόρθητο ανδρικό κάστρο. «Ο σταρ γεννιέται δεν έχει να κάνει σε τίποτα με την ομορφιά. Είναι η προσωπικότητα που ακτινοβολεί» είχε σημειώσει.
Το 1970 κάνει την πρώτη της θεατρική εμφάνιση στην Αθήνα με το έργο «Μαριχουάνα Στοπ», ενώ ακολουθούν οι μεγάλες θεατρικές επιτυχίες «Ξυπόλητη στο πάρκο» του Neil Simon, «Η κυρία του Μαξίμ» του Georges Feudeau και το «Miss Πέπσι» του Pierrette Bruno. Η υποδοχή που της επιφύλαξαν οι θεατρικοί κριτικοί ήταν ενθουσιώδης. Η τελευταία της θεατρική υπόκλιση έγινε με την παράσταση «Νύφη κουράγιο», σε κείμενο και σκηνοθεσία του Νίκου Μουτσινά, μέσα από τη σκηνή «Ζωή Λάσκαρη», την οποία η ίδια δημιούργησε στην Αθηναΐδα στον Βοτανικό.
Οι μεγάλοι έρωτες της ζωής της
Η Ζωή Λάσκαρη ερωτεύτηκε μέχρι θανάτου. «Εχω ερωτευτεί πάρα πολλές φορές, έχω κλάψει, έχω συρθεί αν θέλεις κι είμαι γεμάτη και πανευτυχής. Διότι αν δεν ερωτευτείς πολύ έχεις χάσει τη ζωή. Ξέρεις γιατί; Γιατί φοβάσαι να "μπεις μέσα με τα μπούνια". Κι όταν φοβάσαι, τότε άστα να πάνε. Η ζωή είναι δική σου, σου ανήκει και μια φορά ζεις». Η προσωπική της ζωή πάντα απασχολούσε τον Τύπο και πολλές σχέσεις της είχαν συζητηθεί –κυρίως αυτή με τον Τόλη Βοσκόπουλο. Μιλώντας για τη σχέση τους είχε πει: «Ήταν ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μου ο Τόλης. Ήταν μία πολύ έντονη σχέση».
Από τον γάμο της με τον Πέτρο Κουτουμάνο απέκτησε μία κόρη, τη Μάρθα, που είχε παντρευτεί τον Βλάσση Μπονάτσο. Το λιμάνι της, όμως, ήταν ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος με τον οποίο ήταν μαζί 41 χρόνια και απέκτησαν τον καρπό του έρωτά τους τη Μαρία Ελένη. Παντρεύτηκαν στο Μετόχι του Πανάγιου Τάφου, μακριά από τα φλας των δημοσιογράφων. Στον γάμο παρόντες ήταν μόνο η μητέρα, ο αδελφός και ο κουμπάρος Λευτέρης Παπαδόπουλος.
Της άρεσαν τα ταξίδια και το διάβασμα. Χαιρόταν να φτιάχνει πράγματα με τα χέρια της, όπως ρούχα, κοσμήματα και μικροαντικείμενα Τέχνης. Η συναναστροφή με τους φίλους της σε ένα ήσυχο ταβερνάκι ήταν η αγαπημένη της διασκέδαση. Αν τύχαινε κάποια φορά να δει τις παλιές της ταινίες στην τηλεόραση τις χάζευε. Αν μπορούσε να μιλήσει σε αυτό το άγουρο κορίτσι που την κοίταζε από την οθόνη σαν μακρινό όνειρο, θα της έλεγε να μη φοβηθεί, να προχωρήσει μπροστά και να ρισκάρει. Μόνο έτσι κάποτε μετά από πολλά χρόνια θα δει την αληθινή ομορφιά της ζωής.
«Δεν με τρομάζει ο χρόνος που περνάει. Το μόνο που με τρομάζει είναι ο θάνατος διότι ξέρω ότι αυτό είναι το αποτέλεσμα. Αλλά ελπίζω να αργήσει». Ήσυχα και εντελώς ξαφνικά έφυγε από τη ζωή στις 18 Αυγούστου του 2017. Πέθανε στον ύπνο της στο εξοχικό της στο Πόρτο Ράφτη. Μία ήρεμη καλοκαιρινή νύχτα. Ανάμεσα στα άφθονα λουλούδια της και τους ανθρώπους που αγαπούσε. Έτσι, όπως ακριβώς ήθελε. Άλλωστε, όπως η ίδια είχε πει: «είμαι πολύ ξεροκέφαλη για να μην κάνω αυτό που θέλω».
