Παράνοια: Ξαναγράφουν τα βιβλία της Αγκάθα Κρίστι απαλείφοντας τις λέξεις που… ενοχλούν!
Κάποιος θα μπορούσε να πει πως ζούμε την δικτατορία της «πολιτικής ορθότητας» που επί της ουσίας είναι «φίμωση» και καταστρατήγηση της ελευθερίας του λόγου αλλά και αλλοίωσης του πολιτιστικού υπόβαθρου των κοινωνιών.
Δεκάδες βιβλία με ήρωες την Μις Μαρπλ και τον Ηρακλή Πουαρό έγραψε η Κρίστι από το 1920 έως το 1976, στα οποία υπάρχουν περιγραφές για πρόσωπα που συναντούν οι ήρωες στο εξωτερικό, έχουν μπει στο «στόχαστρο» του «rewritting» και της «αναδιαπαιδαγώγησης» των συνειδήσεων.
Η Telegraph ανέφερε ότι ειδικοί «αναγνώστες ευαισθησίας» έκαναν αλλαγές στα έργα που κυκλοφόρησαν μετά το 2020 σε ψηφιακή έκδοση.
Φυσικά γίνεται κατανοητό και για ποιον λόγο οι άρχουσες ελίτ θέλουν να επιβάλουν τα ψηφιακά βιβλία: Για να μπορούν να τα αλλάζουν ή και να τα εξαφανίζουν όποτε θέλουν.
Είναι ένα σχετικά νέο φαινόμενο στον εκδοτικό κόσμο και ελέγχουν νέα και παλαιότερα έργα για να αφαιρέσουν την προσβλητική γλώσσα.
Συγκεκριμένα αφαιρέθηκε ο όρος «Oriental» που αφορά τη Μέση Ανατολή και η λέξη «nigger» («νέγρος»), ενώ αντικαταστάθηκε η λέξη «natives» («ιθαγενείς») με τη λέξη «local» («ντόπιοι»).
Οι «Δέκα Μικροί Νέγροι» κυκλοφορούν με άλλο τίτλο («And Then There Were None», «Και μετά δεν έμεινε κανένας») ήδη από το 1977.
Σε έργο του 1937 με τον Ηρακλή Πουαρό έχει απαλειφθεί μια αναφορά στα «αηδιαστικά μάτια και τις αηδιαστικές μύτες» των μικρών παιδιών που ενοχλούν τους ξένους επισκέπτες, ακόμη και μια αναφορά στα «χαριτωμένα λευκά δόντια» ενός εργαζόμενου σε ξενοδοχείο στη Καραϊβική.
Παρόμοιες αλλαγές έχουν γίνει στα έργα του Ρόαλντ Νταλ, ένας από πολυδιαβασμένους παιδικούς συγγραφείς (έγραψε το «Τσάρλι και το Εργοστάσιο Σοκολάτας»), αλλά και τον Ίαν Φλέμινγκ, του λογοτεχνικού «πατέρα» του Τζέιμς Μποντ.
Τι θα γίνει αύριο όταν ζητηθεί να αλλοιωθούν μετά τα βιβλία και οι ταινίες των προηγούμενων δεκαετιών;
Θα κόβονται ολόκληρες σκηνές; Θα κόβονται διάλογοι; Λέξεις;
Π.χ. οι παλιές ελληνικές ταινίες που άφησαν εποχή; Θα χαρακτηριστούν «ρατσιστικές» ή «σεξιστικές»;
Ή μήπως τα παλιά ελληνικά τραγούδια; Ο Ζαμπέτας για παράδειγμα; Θα τον καταργήσουν κι αυτόν;
Θα προσποιούμαστε ότι οι τότε ιστορικές συνθήκες δεν υπήρχαν;
To ζήτημα είναι πολύ σοβαρό. Στο όνομα της «ελευθερίας» και του «σεβασμού» αποκηρύττεται η… ελευθερία του λόγους και της σκέψης.
Γιατί όταν λείπουν λέξεις, τότε λείπουν σκέψεις…
