Ρίκα Διαλυνά: Σήκωσα το κεφάλι και ξεπρόβαλε μέσα στο φως ο Χριστός
Μόνο που κι αυτήν τη φορά εμφανίστηκε ο «κακός δράκος» που φοβόταν από μικρούλα. Όπως τότε που ταρακουνούσε το σπίτι τους στην Κρήτη και έτρεχε μαζί με την αδελφή της, Ήβη, να κρυφτεί στο κρεβάτι των γονιών της.
Ο μεγάλος σεισμός που έπληξε την Κρήτη τράνταξε και την τριώροφη πολυκατοικία στην παραλία στο Ηράκλειο, όπου ζει πλέον η λαμπερή σταρ, κι ας μην αποδέχεται η ίδια τον όρο, γιατί είναι πολύ απλή!
«Ήταν τρομερό. Ξύπνησε ο εφιάλτης των παιδικών μου χρόνων. Πολύ δυνατός σεισμός και με μεγάλη διάρκεια. Το υπνοδωμάτιό μου είναι γεμάτο ντουλάπες και από πάνω όλο καθρέφτες. Κι έβλεπα όλο αυτό να έρχεται καταπάνω μου. Σαν να με είχαν κλείσει σ’ ένα κουτί και με πετούσαν αριστερά και δεξιά. Και μέχρι τώρα έχει δυνατούς μετασεισμούς. Ο Θεός να βάλει το χέρι Του!». Αυτές ήταν οι πρώτες της κουβέντες στην «ΟΝ time».
Και συνέχισε:
«Εγώ είμαι στο δεύτερο όροφο και οι δικοί μου είναι στον τρίτο. Θυμάμαι από μικρό παιδί ότι γίνονταν σεισμοί στο νησί. Ήταν ο μεγάλος φόβος μου. Κι ο μπαμπάς μου προσπαθούσε να μας καθησυχάζει. Οι γονείς μας μας έπαιρναν μαζί με την αδελφή μου στην κρεβατοκάμαρά τους για να είμαστε στην αγκαλιά τους».
Πώς ήσασταν ως παιδάκι;
Ήμουν ένα παιδάκι που όλο έκανε όνειρα. Ο πατέρας μου μου έδινε βιβλία με ωραίες φωτογραφίες κι εγώ είχα εντυπωσιαστεί με την Αμερική. Κι έλεγα: «Εγώ θα πάω στο Αμέρικα». Και μάλιστα έπαιρνα τα παπούτσια μας, έβγαζα τα κορδόνια, τα έκανα «σιδηρόδρομο» και τους έλεγα ότι έτσι θα πάω στην Αμερική (γέλια). Και μετά τους έλεγα να με φωνάζουν «Αμέρικα». «Το πολύ πολύ να κόψουμε το κανονικό σου όνομα και αντί για Ειρήνη να σε φωνάζουμε Ρίκα», μου έλεγε η μητέρα μου. Κι έτσι, μου έμεινε το Ρίκα. Ο πατέρας μου, Μενέλαος Διαλυνάς, είχε εργοστάσιο που έβγαζαν σταφίδα και έκαναν εξαγωγή στη Γερμανία. Μάλιστα, στον Πόλεμο που οι Γερμανοί τον είχαν πιάσει αιχμάλωτο , η μητέρα μου, Έλλη, ήταν πολύ δυναμική και πήγε και τους είπε: «Θα κλείσουμε το εργοστάσιο και δεν θα εξάγουμε σταφίδα στη Γερμανία» κι έτσι τον άφησαν ελεύθερο. Κι ήρθε από τα Χανιά με τα πόδια στο Ηράκλειο. Η μητέρα μου πέρασε μεγάλη λαχτάρα, γιατί στα Χανιά θεώρησαν ότι τον είχαν σκοτώσει οι Γερμανοί, τον μπέρδεψαν με άλλον, του έκαναν κηδεία και έγραψαν στο σταυρό στον τάφο το όνομά του! Όταν το έμαθε ο πατέρας μου, πήγε ο ίδιος στο νεκροταφείο στα Χανιά κι έβγαλε το σταυρό που είχε το όνομά του.
Αληθεύει ότι τότε σας έλεγαν «ασχημόπαπο»;
Ναι, γιατί η κατά έξι χρόνια μεγαλύτερη αδελφή μου, η Ήβη, ήταν καλλονή. Πανύψηλη. Ήταν τότε το πιο ωραίο κορίτσι στην Κρήτη! Κι όλοι το συζητούσαν πόσο όμορφη ήταν ενώ εγώ ήμουν κοντούλα. Άκουγα που έλεγαν γύρω μου: «Το καημενούλι αυτό πόσο άσχημο είναι, τι τύχη θα έχει σ’ αυτήν τη ζωή;» κι εγώ έλεγα: «Μαμά, δεν πειράζει που εμένα με λένε “ασχημόπαπο”. Εγώ θέλω να είμαι όμορφη μέσα μου». Κι η μανούλα μου με αγκάλιαζε και με φιλούσε. Εγώ ήμουν λιγόλογη. Μου άρεσε να επικοινωνώ με πρόσωπα της φαντασίας μου, με ηθοποιούς, με όποιον ήθελα. Έπεφτα στο κρεβάτι μου το βράδυ και έκανα όνειρα, έπλαθα δικές μου ιστορίες με φανταστικούς ήρωες. Είχα φτιάξει έναν κόσμο δικό μου. Έφυγα κι από το σπίτι δύο φορές όταν ήμουν παιδάκι, γιατί ήθελα να ταξιδέψω ‘‘στο Αμέρικα’’ και με τσάκωσαν στο λιμάνι. Με τιμώρησε ο μπαμπάς μου και μετά δεν το ξανάσκασα (γέλια).
Πώς ήρθατε στην Αθήνα για να σπουδάσετε στο Πολυτεχνείο στη Σχολή Καλών Τεχνών, αλλά προέκυψε και η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου;
Έκανα την άρρωστη, είδε κι απόειδε η μαμά μου και αποφάσισε να με πάει και σε γιατρούς στην Αθήνα. Εκεί ήταν ο θείος μου, ο αδελφός της ο δικηγόρος Νίκος Κανάκης, ο οποίος φιλοξενούσε δύο ανίψια του που σπούδαζαν, γιατί του άρεσε να μορφώνονται τα παιδιά. Όταν λοιπόν μπάφιασα με τους γιατρούς που με έτρεχε η μάνα μου νομίζοντας ότι κάτι έχω, είπα το μυστικό μου στο θείο μου και του ζήτησα να με βοηθήσει και να με κρατήσει στην Αθήνα, γιατί ήθελα να σπουδάσω. Αυτό έγινε. Όταν ήμουν στον πρώτο χρόνο στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, θα έπαιζα σε μια ταινία με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, αλλά προέκυψαν τα καλλιστεία. Ένας φίλος της θείας μου με έβγαλε μία φωτογραφία, την έστειλε και έτσι βρέθηκα στα καλλιστεία και βγήκα Σταρ Ελλάς. Πού να φανταστώ ότι αργότερα θα γινόταν ολόκληρο θέμα παγκοσμίως, γιατί θεωρήθηκα Αριστερή και με το νόμο Μακάρθι τότε -γιατί σχεδίασα όταν ήμουν στη Σχολή Καλών Τεχνών το εξώφυλλο σε βιβλίο του Μενέλαου Λουντέμη (άλλη τυχαία συνάντηση στη ζωή μου)- δεν μου θα μου έδιναν βίζα ώστε να πάω στην Αμερική στα καλλιστεία για Μις Υφήλιος;
Απίστευτη ιστορία, τότε με την Αμερική του «Μακαρθισμού».
Ναι. Κι έγινε θέμα παγκοσμίως στις εφημερίδες ότι η Αμερική φοβάται ένα κοριτσόπουλο και δεν το αφήνει να πάει στα καλλιστεία. Μου τηλεφωνούσαν δημοσιογράφοι απ’ όλο τον κόσμο. Το θέμα έφτασε στο Κογκρέσο και ο Ντάλας, ο υπουργός Εξωτερικών, μου έδωσε προσωπική άδεια για να πάω στην Αμερική στα καλλιστεία. Εγώ τότε είχα φοβηθεί, αλλά ο πατέρας μου μου είπε: «Θα πας. Στις δυσκολίες δεν θα κάνεις ποτέ πίσω. Θα παλεύεις». Κι έτσι το αποφάσισα. Κι ας είχαν δώσει τα χρήματα σε άλλη κοπέλα για να πάει στη θέση μου. Με βοήθησε ο μπαμπάς μου και μου έδωσε τα χρήματα για να ακολουθήσω το όνειρό μου.
Με όλες αυτές τις συμπτώσεις και τα όνειρά σας που βγήκαν αληθινά, πιστεύετε ότι υπήρχε κάτι μεταφυσικό στη ζωή σας;
Σίγουρα. Η ζωή μου ήταν ένα θαύμα. Ό,τι ονειρεύτηκα από παιδί βγήκε! Το έζησα! Ακόμα και πράγματα που ούτε καν ήξερα, τα ονειρεύτηκα και τα έζησα. Θυμάμαι, πριν φύγω για το εξωτερικό, ήμουν στην Κρήτη, στον Άγιο Δημήτριο, κι ήταν νύχτα, ο κόσμος όλος γονυπετής κι εγώ σήκωσα το κεφάλι κι είδα ένα έντονο φως. Μέσα στο φως ξεπρόβαλε ο Χριστός και με το χέρι Του μου έκανε την κίνηση της ευλογίας, όπως Τον βλέπουμε στις εικόνες. Από τότε, πάντα είχα ένα φωτάκι που ακολουθούσα και, παρ’ όλα τα μεγάλα και τα σημαντικά που μου τύχαιναν, δεν παρασύρθηκα σε τίποτα. Πάντα είχα αυτό το φωτάκι-οδηγό, λες και το πήρα από τον Χριστό εκείνη τη νύχτα και δεν έχασα ποτέ το δρόμο μου, και στο εξωτερικό αλλά και όταν γύρισα στην Ελλάδα, γιατί αρρώστησε η μητέρα μου. Μου ερχόντουσαν μεγάλα πράγματα στη ζωή μου κι εγώ τα θεωρούσα όλα φυσικά. Ότι έτσι έπρεπε να γίνουν. Ο πατέρας μου μου είχε μάθει να είμαι ταπεινή κι αυτό ποτέ δεν το ξέχασα. Είχα αρχές από το σπίτι μου. Η Τζουλιέτα Μασίνα και ο Φεντερίκο Φελίνι με είχαν σαν παιδί τους, γιατί με θεωρούσαν ξεχωριστή. Με πίστευαν κι όταν πήγα να τους χαιρετήσω, μου είπε ο Φελίνι: «Φεύγεις τώρα που στην επόμενη ταινία μου θα έχεις έναν πολύ μεγάλο ρόλο;».
Σας φοβίζει ο χρόνος που περνάει; Θα κάνετε κάποια πλαστική επέμβαση ή έχετε κάνει;
Άπαπα. Τα φοβάμαι αυτά. Ποτέ δεν έκανα. Πιστεύω ότι καλό είναι να φροντίζεις η ίδια τον εαυτό σου, να βάζεις τις κρεμούλες σου, να τρέφεσαι σωστά και να κοιμάσαι καλά. Όταν αρχίσεις τέτοια πράγματα, πρέπει να τα συνεχίσεις και δεν ξέρεις ποτέ τι θα σου βγει. Βεβαίως με φοβίζει ο χρόνος, γιατί αρχίζεις να… μετράς αντίστροφα. Επίσης. επειδή είμαι πολύ δραστήρια ξεχνάω ότι μεγάλωσα και πρέπει να προσέχω κάποια πράγματα. Στενοχωριέμαι που βλέπω τον εαυτό μου -έστω κι αν ο χρόνος είναι «ευγενικός» μαζί μου-, αλλά έτσι είναι η ζωή. Αλλά εγώ έζησα ό,τι ονειρεύτηκα κι ακόμα περισσότερα. Νιώθω γεμάτη. Έχω την κόρη μου, τον εγγονό μου τον Νίκο, όλους τους δικούς μου ανθρώπους που με αγαπούν. Ήμουν και είμαι πολύ τυχερή.
Θα επιστρέφατε για έναν καλό ρόλο στο θέατρο ή στην τηλεόραση;
Όχι. Μου έκαναν πρόταση και αρνήθηκα. Δεν θέλω να ξαναπεράσω από όλη αυτήν τη διαδικασία, γιατί κατά κάποιο τρόπο με σνομπάρανε κάποιοι συνάδελφοί μου κι εγώ το θεωρούσα πολύ κουτό αυτό. Εκτιμώ τους περισσότερους συναδέλφους μου, αλλά ακόμα κι αυτούς τους λίγους που με σνόμπαραν δεν θέλω να τους βλέπω με θλίψη… Έχω ζήσει και τη ζήλια και το σνομπάρισμα και την κακία. Τα ξεπέρασα όλα αυτά με προσευχές, αλλά κάποτε με πλήγωσαν.
(Από εφημερίδα “Οn Time”)
