Κορωνοϊός: Ο ιός της μοναξιάς
Μόνος σε ένα παγωμένο δωμάτιο, γιατί κανένα είδος θέρμανσης δεν αρκεί για να ζεστάνει την ατμόσφαιρα που την πλήττει η μοναξιά.
Μόνος να κοιτάω ξανά και ξανά τα ίδια αντικείμενα. Αρνούμενος να χαζέψω μπροστά στην τηλεόραση, να καταπιώ όλα όσα θέλουν να με πείσουν πως συμβαίνουν.
Πόσα τηλέφωνα να πάρω;
Τι άλλο πια να πούμε από απόσταση;
Κι άλλο να κλάψουμε την κατάσταση;
Να μοιράσουμε περισσότερο τους φόβους μας για αυτόν τον ιό;
Από πού προήλθε, για ποιο λόγο συμβαίνουν όλα αυτά; Γιατί τώρα;
Καμία κατάσταση δεν αλλάζει με τον έμφυτο πόνο, με την γκρίνια, ούτε με την απόγνωση..
Ούτε η μοναξιά που νιώθω από τον ορθά αναγκαστικό εγκλεισμό, καταπίνεται σαν χάπι, με το φαγητό, αλλά ούτε και με το αλκοόλ.
Παραμένει εκεί, σε κάθε γωνία του σπιτιού, να με κοιτάει, γυμνή, απροκάλυπτη, η ειρωνική μοναξιά.
Βλέπεις, δεν έχουμε όλοι αυτές τις μέρες κάποιον να κουρνιάσουμε στην αγκαλιά του. Ούτε κάποιον να μας πει πως μας αγαπάει ότι και αν συμβεί και να καταπραΰνει τον φόβο μας…
Είμαστε κάποιοι που νιώθουμε μοναξιά στην απομόνωση. Γιατί μας θυμίζει πως υπάρχουμε μόνοι, όχι από επιλογή. Αλλά γιατί η ζωή τα έφερε έτσι. Και τώρα αναγκαζόμαστε να έρθουμε αντιμέτωποι με το τέρας αυτό. Διότι ο ιός αυτός, για μερικούς ο ιός της μοναξιάς, το ξεγύμνωσε. Τράβηξε με βία τον πολυφορτωμένο μανδύα που ντύνουμε με μανία όλα όσα θελουμε να κρύψουμε. Δεν μας αφήνει πια να την καταχωνιάζουμε κάτω από τους γοργούς ρυθμούς και τα γεμάτα προγράμματα.
Σαν καθρέφτης, κάθε τοίχος του χώρου με αναγκάζει να κοιτάω μέσα μου. Να έρχομαι αντιμέτωπος με όσο πάσχισα να κρύψω με τις γεμάτες και πολλές φορές ανούσιες μέρες μου.
Βλέπω καθαρά, όσα με ενοχλούν και απεχθάνομαι πάνω μου. Όλα όσα έγινα, ενώ μάταια πάλευα μια ζωή να αποφύγω.
Παρατήρησα πως απλά τα καταχώνιαζα κάτω από το κρεββάτι, λέγοντας πως θα τα αντιμετωπίσω αύριο. Και το αύριο έγινε χρόνια. Και τα χρόνια τα μετέτρεψαν όλα αυτά σε συνήθεια. Και έγιναν η ζωή μου. Όλα όσα καταχώνιασα, εντρύφησαν μέσα μου, έγιναν κτήμα μου… έγινα εγώ!
Άλλοτε έριχνα αλλού την ευθύνη, αν λίγο φαινόντουσαν πιο καθαρά και τα προσπερνούσα, αυτά όμως, ύπουλα, με ακολούθησαν και έγιναν σκιές μου. Σκιές με τις οποίες αναγκάζομαι να ζω. Και τώρα τις βλέπω πιο καθαρά από ποτέ. Αυτός ο ιός, ο ιός της μοναξιάς με ανάγκασε να δω.
Και αυτό με τρομάζει! Δεν μπορώ να κρυφτώ από τις σκιές αυτές που ξεπροβάλλουν στους τοίχους. Όλα όσα καταχώνιασα κάτω από το κρεββάτι τόσα χρόνια, παίρνουν ζωή και βγαίνουν..
Κι όσο περνάνε οι μέρες, όλο με αντικρίζω και πιο καθαρά.
Κλαίω, φοβάμαι. Με τρομάζει πιότερο αυτό που έγινα, από τον ιό που σπείρει τον θάνατο.
Γιατί αν «φύγω» τώρα.. είμαι πολύ μακρυά από τον εαυτό μου. Και δεν θα ξέρω που θα πάω..
Θέλω να προλάβω να με βρω! Να με συναντήσω! Να με γνωρίσω! Να γίνω όλα όσα ήθελα.. μακρυά από τις σκιές μου.
Αλλά για να ξεφύγω από τις σκιές μου πρέπει πρώτα να τις αντιμετωπίσω.
Θεε μου! Δεν είμαι έτοιμος να μου συμβεί κάτι, πόσο μάλλον στους δικούς μου ανθρώπους. Και στην ζωή μας τώρα συμβαίνουν τόσα.. η ύπαρξη μας μοιάζει πιο ευάλωτη από ποτέ. Φοβάμαι.
«Δώσε μου χρόνο. Θεέ μου! Δώσε μου χρόνο, θα αλλάξω.»
Έπεσα στα γόνατα μου και παρακάλεσα..
Αποκοιμήθηκα λίγο πιο πέρα σε ένα μαξιλάρι, κοντά σε εκείνο το σημείο που έσκυψα να προσευχηθώ. Αφέθηκα στον ύπνο ξανά, για να μην αντιμετωπίζω την μοναξιά μου, την κατάντια μου.
Ο νους μου ταξίδεψε...
Πήγα σε ένα μέρος όπου η μοναξιά δεν είναι κατάντια. Γιατί η αγάπη υπάρχει πληθώρα στην καρδιά και γεμίζει την ψυχή. Γιατί δεν χρειάζεται να είμαστε δίπλα σε κάποιον για να καλύψει το κενό μας.. Η αγάπη προς τον εαυτό μας και προς τον κόσμο ολάκερο, αν νιώθουμε, αρκεί εκεί για να γεμίσει το κενό που υποβόσκει μέσα μας!
Βρέθηκα σ´ ένα μέρος όπου κανείς δεν κρίνει. Αντιλαμβάνονται τα λάθη ως βήματα προς εξέλιξη. Σε ένα μέρος όπου η αγάπη, η συγχώρεση, η κατανόηση ρέουν διάχυτα. Που η τιμωρία δεν υφίσταται και η αυτοτιμωρία δεν αποτελεί επιλογή.
Εκεί, κάποιος μου ψιθύρισε στο αυτί, πως όλα θα περάσουν.. Ο πόνος, ο φόβος, η αγωνία που ζούμε, σύντομα θα περάσει.
Μου είπε, πως από εμάς εξαρτάται να βγούμε σοφότεροι. Ανώτεροι στο πνεύμα από αυτό που ήμασταν.
Η φωτεινή αυτή οντότητα, μου έδειξε την παροδικότητα της ύλης… πως φθείρεται και χάνεται εύκολα.
Χτίζουμε παλάτια, εναποθέτουμε τις ελπίδες, την ζωή μας ολάκερη στην ύλη… σε βούρκους. Επενδύουμε πάνω σε «γη» που μοιάζει σταθερή, αλλά από κάτω δεν είναι. Διότι όλα στην ζωή είναι απρόβλεπτα…
Μου θύμισε πως πρέπει στο πνεύμα να επενδύουμε περισσότερο… αυτό είναι ο ουσιαστικότερος πλούτος μας. Μέσα από την ευδαιμονία, που κερδίζεται μέσα από την απλότητα, τον σεβασμό και την αγάπη, θα βρούμε τον δρόμο που θα γεμίσει τις ζωές μας ουσιαστικό σκοπό και ευτυχία.
«Όλα εξυπηρετούν τον σκοπό τους. Μάθε από την δοκιμασία αυτή. Στρέψου στον εαυτό σου. Έχεις την ευκαιρία.. Καθάρισε το μέσα σου. Γίνει όλο όσα μπορείς να είσαι»!
Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που… άκουσα.. και… «ξύπνησα»!
Το δωμάτιο ήταν ίδιο. Αλλά εγώ το έβλεπα πλέον διαφορετικό. Το σπίτι έπαψε να θυμίζει φυλακή. Οι τοίχοι έγιναν καμβάς της φαντασίας μου. Μπόρεσα να δω τα βιβλία στα ράφια που ξάφνου με καλούσαν στους μαγικούς τους κόσμους και όλα γύρω μου θύμιζαν πιθανότητες γεμάτες αγάπης.
Δεν ένιωθα πλέον μόνος. Είχα εμένα! Και μέσα από εμένα είχα τον κόσμο ολάκερο στην αγκαλιά μου!
Γράφει η Μαρία Πολυμήλη
Το διάβασα στο www.awakengr.com
