Εξάρτηση από νομίμως συνταγογραφούμενα ηρεμιστικά
Πρόκειται για ανθρώπους απολύτως λειτουργικούς, μέσης ηλικίας και πάνω, που λαμβάνουν αγωγή συνταγογραφούμενη από γιατρούς και εκδηλώνουν προβλήματα κατάχρησης. Είναι άτομα που αισθάνονται μοναξιά, αντιμετωπίζουν οικογενειακά προβλήματα ή προβλήματα προσαρμογής. Γι' αυτούς τους ανθρώπους, το φάρμακο αλλάζει ρόλο και ο λόγος για τον οποίο το λαμβάνουν διευρύνεται. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της παραπάνω περίπτωσης αποκαλύπτεται από τα περιστατικά που αντιμετωπίζουν οι αγροτικοί γιατροί στην ελληνική ύπαιθρο, όταν συναντούν άτομα της τρίτης ηλικίας που βιώνουν μοναξιά και πλήξη στην καθημερινότητά τους, λόγω της εγκατάλειψης πολλών από τις ασχολίες τους, με αποτέλεσμα να καταφεύγουν στην κατάχρηση ηρεμιστικών.
Το προφίλ αυτό περιγράφει στο Αθηναϊκό Πρακτορείο, ο συντονιστής των Προγραμμάτων Προαγωγής Αυτοβοήθειας του Τμήματος Ψυχολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Δρ. Ψυχολογίας του ΑΠΘ, Σωτήρης Λαϊνάς, επισημαίνοντας ότι πρόθεση των εν λόγω Προγραμμάτων είναι να εντάξουν στην ατζέντα των παρεμβάσεών τους, τα επόμενα χρόνια και τις εξαρτήσεις από νομίμως συνταγογραφούμενα ηρεμιστικά.
«Τα χαρακτηριστικά των εξαρτημένων ατόμων αλλάζουν και διευρύνονται. Σήμερα είναι εντελώς διαφορετικά από εκείνα της δεκαετίας του ΄80 οπότε ξεκίνησαν τα πρώτα θεραπευτικά προγράμματα στη χώρα», αναφέρει χαρακτηριστικά. Εξηγεί, άλλωστε, ότι ενώ στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 συμμετείχαν στα προγράμματα άνθρωποι με δύσκολη ζωή, με βαριά ψυχολογικά τραύματα, που είχαν βιώσει συνθήκες εγκλεισμού σε φυλακές ή που είχαν υποστεί κακοποίηση στο οικογενειακό τους περιβάλλον, αργότερα τα περιστατικά εξαρτήσεων συνδέθηκαν με τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας που κατέφευγαν στις ουσίες για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της καθημερινότητας.
«Μέσα στις τελευταίες δεκαετίες η κοινωνικοπολιτισμική κρίση που βιώνουμε, άλλαξε τα δεδομένα. Στόχος του ανθρώπου έγινε το γρήγορο και άμεσο, τα κέρδη μπήκαν πάνω από τους ανθρώπους και οι ίδιοι άρχισαν να αντιμετωπίζουν ψυχολογικά προβλήματα. Με την οικονομική κρίση, μάλιστα, αυξήθηκαν κατακόρυφα και τα προβλήματα του τζόγου στην Ελλάδα, γεγονός που εξηγείται από τη διεθνή βιβλιογραφία», τονίζει ο κ. Λαϊνάς. Σύμφωνα με αυτήν, τόσο η διαθεσιμότητα του ηλεκτρονικού τζόγου μέσω της ευρείας χρήσης του διαδικτύου, όσο και η εμβάθυνση της οικονομικής κρίσης, προσφέρουν μεγάλο δέλεαρ κυρίως στα χαμηλότερα κοινωνικοοικονομικά στρώματα, ώστε να λύσουν γρήγορα και εύκολα τα προβλήματά τους, να «πιάσουν την καλή».
Εξαρτήσεις από τα ναρκωτικά, το αλκοόλ, τις ουσίες γενικότερα και τα τυχερά παιχνίδια βρίσκονται στο στόχαστρο των Προγραμμάτων Προαγωγής Αυτοβοήθειας του Τμήματος Ψυχολογίας του ΑΠΘ, από το 2001 μέχρι σήμερα στη Θεσσαλονίκη, τη Σητεία, τα Χανιά και τη Λάρισα. Από τα προγράμματα αυτά, που χρηματοδοτούνται από το υπουργείο Υγείας σε συνεργασία και με τον Οργανισμό Κατά των Ναρκωτικών (ΟΚΑΝΑ), έχουν περάσει συνολικά πάνω από 4.700 άνθρωποι, χρήστες και συγγενείς.
Η φιλοσοφία τους ανήκει στο δίκτυο των «στεγνών» προγραμμάτων του ΟΚΑΝΑ που επιδιώκουν την αλλαγή των συνηθειών του χρήστη σε βαθύ προσωπικό και ολιστικό επίπεδο, καθώς οι όποιες παρεμβάσεις δεν στοχεύουν μόνο στη διακοπή της χρήσης μιας ουσίας ή μιας συνήθειας, αλλά επιπλέον στην ομαλή και λειτουργική ένταξη των ανθρώπων αυτών στην κοινωνία.
Το διάβασα στο tvxs.gr
