Του Δημήτρη Ιωάννου: Μια αληθινή μαρτυρία για τον Χριστόδουλο
Σε μία σχολή που ακόμη κάποιοι τολμηροί μιλούν για το Θεό.
Του Δημήτρη Ιωάννου
Βουβό και σκεφτικό το αμφιθέατρο, από τις τρικυμίες που περνάει η ταλαίπωρη πατρίδα μας. Ξάφνου ο καθηγητής σταματά να διδάσκει για οικονομικά μοντέλα και μαρκετινγκ και αποφασίζει να κάνει μία παράδοξη ερώτηση.
Συνάδελφοι σας βλέπω άκεφους σήμερα. Γι αυτό θα σας ρωτήσω κάτι εκτός μαθήματος. Ποιόν ονομάζουμε μάρτυρα;
Ξάφνου η αριστερή πτέρυγα του αμφιθεάτρου δονείται
– Θρησκευτικά θα κάνουμε σήμερα. Εμείς είμαστε οικονομολόγοι ;
Πριν ξεσπάσει η φασαρία οι υπόλοιποι συμφοιτητές τους διακόπτουν.
-Έχουμε δημοκρατία ακόμη αν δεν σας αρέσει βγείτε έξω.
-Λοιπόν, συνεχίζει ο καθηγητής, ποιον θα αποκαλούσατε μάρτυρα;
-Αυτόν που μαρτυρεί, που υποφέρει, που αγωνίζεται για να επιβιώσει. Είμαστε εμείς οι νέοι, ο λαός που μέσα στην κοινωνία αυτή προσπαθούμε να βρούμε λίγο φως, λέει ένας φοιτητής από τα μπροστινά έδρανα.
-Όχι, μόνο, συμπληρώνει ένας άλλος. Μάρτυρας είναι αυτός που ομολογεί την πίστη του, τις ιδέες του, τη γνώμη του χωρίς να φοβάται. Μαρτυρεί για μια πίστη, για ένα ιδανικό, θυσιάζοντας πολλές φορές και τη ζωή του.
-Και τι πιστεύετε πως υπάρχουν μάρτυρες σήμερα; συνεχίζει ο καθηγητής
-Αυτά είναι ξεπερασμένα πράγματα που γινόντουσαν «τω καιρώ εκείνω». Τώρα όλοι συνθηκολογούν, ή καλύτερα διαπραγματεύονται με γνώμονα το συμφέρον τους. Ποιος πεθαίνει σήμερα για μία αξία, για ένα ιδανικό; Ακόμη και οι μεγάλοι ιδεολόγοι όταν αποκτήσουν θέσεις ισχύος ξεχνάνε τα πιστεύω τους .Σήμερα δεν υπάρχουν μάρτυρες, προσθέτει ο αρχηγός των καταλήψεων της σχολής
-Κι όμως εγώ διαφωνώ, ακούστηκε έντονή η φωνή του νεαρού φοιτητή από τα μπροστινά έδρανα. Εγώ πρόλαβα και γνώρισα στην παιδική ηλικία μου και στην εφηβεία μου έναν ιερέα που θα αποκαλούσα μάρτυρα.
-Για εξήγησέ μας, παρεμβαίνει ο καθηγητής με ενδιαφέρον.
Πρόκειται για έναν άνθρωπο χαρισματικό, προικισμένο με σπάνια ταλέντα από το Θεό. Ήταν χαμογελαστός, άκακος, ευθύς, συνεπής, ειλικρινής, αμνησίκακος, ένας ταπεινός άνθρωπος. Ήταν διορατικός, ηγετικός, πολυπράγμων ένας πραγματικός επιστήμονας. Ήταν φιλακόλουθος, ελεήμων γεμάτος οράματα και ανησυχίες ένας αληθινός πνευματικός πατέρας.
Ήταν όμως κυρίως μάρτυρας γιατί ήταν διαφορετικός από τους γύρω του.
Ήταν μάρτυρας γιατί πρόσφερέ μυστικά, σιωπηλά χωρίς ποτέ να ζητάει ανταλλάγματα.
Ήταν μάρτυρας γιατί ζούσε 24 ώρες το 24ωρο με την αγωνία πως θα μεταδώσει το μήνυμά του χριστιανισμού, πως θα μεγαλουργήσει η εκκλησία, πως θα αναδειχθεί η Ελλάδα.
Ήταν μάρτυρας γιατί ο λόγος του ήταν ευθύς και όχι διπλωματικός. Λόγος που σε ξύπναγε από το λήθαργο της πτωχευμένης ηθικά κοινωνίας μας.
Ήταν μάρτυρας γιατί μπρός στο μεγάλο αξίωμα που κατείχε δε σώπασε να μιλά για Χριστό και Ελλάδα.
Ήταν μάρτυρας γιατί ήταν Χριστιανός και Ευρωπαϊστής, συνάμα. Δε θέλησε ποτέ και ούτε προσπάθησε να σταματήσει την παγκοσμιοποίηση. Ήθελε όμως να μη χάσουμε την ταυτότητα μας , τον πολιτισμό μας μέσα στο ανακάτεμα των λαών. Αγωνίστηκε να ανοιχτούμε στους ξένους έχοντας ως προτεραιότητα να μεταδώσουμε την Αλήθεια της Πίστεως μας.
Ήταν μάρτυρας γιατί πάλευε να αντισταθεί στα κομματικά συμφέροντα και να υπερασπιστεί το εθνικό καλό.
Ήταν μάρτυρας γιατί υπερασπιζόταν πριν από οποιαδήποτε μνημονιακή υποχρέωση την αξιοκρατία, τη διαφάνεια, τη δικαιοσύνη. Αναγνώριζε την τίμια προσπάθεια για το καλό της Εκκλησίας.
Ήταν μάρτυρας γιατί τόλμησε να ανοίξει την Εκκλησία στους νέους χωρίς να την υποβιβάσει ή να τη λαϊκίσει.
Ήταν μάρτυρας γιατί συκοφαντήθηκε άδικα, γιατί κατηγορήθηκε απρεπώς, γιατί πικράθηκε κυρίως από τον χώρο της Εκκλησίας.
Ήταν μάρτυρας γιατί δέχτηκε ένα ξαφνικό χτύπημα μίας βίαιης ασθένειας που κάποιοι νόμιζαν πως θα τον έκανε να σωπάσει.
Ήταν μάρτυρας γιατί υπέμεινε καρτερικά την αιφνίδια αρρώστια που τον λύγισε σωματικά και τον ανύψωσε πνευματικά.
Όταν τον γνώρισα ως Αρχιεπίσκοπο ήμουν μικρό παιδί και με τα δικά μου απλοϊκά μάτια έμοιαζε με έναν αληθινό Πατέρα της Ορθόδοξής Εκκλησίας μας.
Τώρα που ωρίμασα στα νεανικά μου χρόνια ,οκτώ χρόνια μετά το θάνατο του αντιλαμβάνομαι πως δεν ήταν απλά ένας ηγέτης, ένας ξεχωριστός επίσκοπος, ένας εξαίρετος δημαγωγός ή όπως ο πολύς κόσμος έλεγε «ο Χριστόδουλος μας».
Τώρα τολμώ να πω πως ήταν κάτι πολύ παραπάνω. Ήταν ο ιερομάρτυρας Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Ο χρόνος και η ιστορία θα με επιβεβαιώσει…
Στο τελείωμα της φράσης αυτής το αμφιθέατρο ξέσπασε σε χειροκροτήματα από όλες τις πτέρυγες.
Η πιο τρανή απόδειξη πως ακόμη και μετά το θάνατο του ο Χριστόδουλος ομιλεί ή καλύτερα μαρτυρεί.
*Ο κ. Δημήτρης Ιωάννου είναι Οικονομολόγος – Αναλογιστής
Το διάβασα στο orthodoxia.info
Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος: Οι 17 σταθμοί της μεγάλης πορείας του
Στο βίντεο που ακολουθεί παρακολουθούμε 17 από τους μεγαλύτερους σταθμούς στη μεγάλη πορεία που διέγραψε ο Μακαριστός Χριστόδουλος, με αφορμή τη συμπλήρωση 8 ετών από την εκδημία του.
Ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος κατά κοινή ομολογία στα χρόνια που έμεινε στον Αρχιεπισκοπικό Θρόνο άλλαξε αρκετά στη Διοίκηση της Εκκλησίας, ανανεώνοντάς την σε σημαντικό βαθμό. Ανέπτυξε φιλανθρωπικό έργο και έκανε καινοτόμες κινήσεις για τους νέους, τις γυναίκες και την οικογένεια.
Το βίντεο ξεκινά με την ενθρόνισή του, τότε που ο ίδιος μίλαγε «για την Ελλάδα όπου βρίσκεται η καρδιά της Ευρώπης και χωρίς Ελλάδα δε νοείται Ευρώπη» και πλήθος κόσμου με ομπρέλες στα χέρια είχε κατακλύσει το εξωτερικό του ναού, αγνοώντας τη βροχή.
Την επομένη της εκλογής του, ο πνευματικός του αδερφός Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος θα δηλώσει: «Στο κάστρο της Εκκλησίας στέκεται πλέον επί των επάλξεων γενναίος στρατηγός. Κανόνι μεγάλου διαμετρήματος και μεγάλου βεληνεκούς. Καιρός να σιγήσουμε εμείς τα λιανοντούφεκαι και τα καριοφίλια».
Δύο μεγάλα γεγονότα σημάδεψαν τα πρώτα χρόνια της ποιμαντορίας του: η σύγκρουση με την κυβέρνηση Σημίτη για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, που άρχισε την άνοιξη του 2000 και απασχόλησε για περίπου δύο χρόνια την κοινή γνώμη, ενώ αμέσως μετά άρχισε και η κρίση με το Οικουμενικό Πατριαρχείο που κράτησε ως το 2004.
Για πρώτη φορά στα χρονικά, το 2001 αρχίζει να διαφαίνεται ότι ο Αρχιεπίσκοπος θα δεχθεί στην Αθήνα τον τότε Πάπα Ιωάννη Παύλο Β’, γεγονός που πριν συμβεί φαινόταν αδιανόητο. Και μπορεί να υπήρξαν αντιδράσεις, όμως ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος καταφέρνει και πείθει πρωτίστως τους ιεράρχες και ο Πάπας επισκέπτεται την Αθήνα, κατόπιν προσκλήσεως του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας, κ. Κωνσταντίνου Στεφανόπουλου.
Στο αρχιεπισκοπικό Μέγαρο, και παρουσία των μελών της Ιεράς Συνόδου, ο Ποντίφηκας ζήτησε συγγνώμη για τα δεινά του παρελθόντος. Ο Αρχιεπίσκοπος αρχίζει πρώτος να τον χειροκροτεί και ακολουθούν οι συνοδικοί Ιεράρχες. Ο πάγος μεταξύ των δύο Εκκλησιών εκείνη τη στιγμή άρχισε να λιώνει. Πέντε χρόνια αργότερα, το Δεκέμβριο του 2006, ο Αρχιεπίσκοπος θα ανταποδώσει την επίσκεψη του Πάπα, πηγαίνοντας στο Βατικανό, και συναντώντας πλέον το νεοεκλεγέντα Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ’.
Ο Μακαριστός Χριστόδουλος αγαπούσε ιδιαίτερα τα ερτζιανά και είχε πάντα κοντά του ένα ραδιοφωνάκι. Πώς θα μπορούσε, λοιπόν, να λείπει από αυτό το βίντεο το κήρυγμα του μέσα από το ραδιόφωνο;
Αυτές και πολλές άλλες δυνατές στιγμές, γεγονότα σταθμούς στης μεγάλη πορεία του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου, από τα ανέκδοτά του στους νέους μέχρι το συγκινητικό τελευταίο αντίο, θα παρακολουθήσετε στο βίντεο που ακολουθεί.
