Όταν τα ζόρια σκάνε μύτη... Χρειάζεσαι μόνο αγάπη
Όταν τα ζόρια σκάνε μύτη και είναι μάλιστα χοντρά, ασυναίσθητα ψάχνουμε έναν ώμο ν’ ακουμπήσουμε, ένα χέρι να κρατήσουμε, δυο μάτια να μας κοιτάξουν στοργικά, δυο χείλη να ψελλίσουν «Είμαι εδώ» και να το εννοούν.
Δεν γνωρίζω τελικά κατά πόσο ανάγκη τα έχουμε όλα αυτά, όταν υποσυνείδητα αυτό που ψάχνουμε είναι μια «σανίδα σωτηρίας». Όταν βρισκόμαστε σε θέση συναισθηματικής ευαλωτότητας, το μυαλό παίζει περίεργα παιχνίδια άλλωστε.
Δεν χρειάζεσαι σώσιμο άνθρωπέ μου. Μόνο αγάπη. Αγάπη από εσένα, για σένα. Φροντίδα από εσένα, για σένα. Δύναμη από εσένα, για σένα.
Θα μου πείτε: «Μα καλά, οι άνθρωποι είμαστε όντα κοινωνικά, δεν είναι σημαντικές οι σχέσεις μας με τους άλλους;». Μα ποιος είπε το αντίθετο… Σημαντικές μόνο; Σημαντικότατες.
Απλά τυχαίνει να πιστεύω βαθιά πως η πιο σημαντική σχέση που μπορούμε να αναπτύξουμε ποτέ με κάποιον, η πιο ουσιαστική και η πιο δεμένη είναι με τον εαυτό μας. Τόσο απλά.
Η ιστορία έχει αποδείξει ουκ ολίγες φορές πως στα δύσκολα με δέλτα κεφαλαίο, ξαφνικά όλοι χάνονται, δεν είναι σε φάση, ή απλά δεν αντέχουν, συν ότι ο κάθε ένας από όλους περνάει τα δικά του και λοιπά και λοιπά και λοιπά…
Ναι εντάξει, δε θέλουμε να το παραδεχτούμε. Θέλουμε να αποδείξουμε ότι είμαστε περιτριγυρισμένοι από αγάπη και αληθινούς ανθρώπους στη ζωή μας, πως όλα είναι τέλεια, έχουμε βρει την ιδανική φιλία, τον ιδανικό σύντροφο, την ιδανική δουλειά και πάει λέγοντας.
Η αλήθεια είναι όμως πως αν κοιτάξουμε λίγο πέρα απ’ την επιφάνεια και δούμε την ουσία, καταρρίψουμε το «φαίνεσθαι» και έρθουμε κατά μέτωπο με το «είναι», τότε όλα είναι εμείς. Τα πάντα. Τα όνειρα, οι φόβοι μας, η τρέλα, τα παράξενά μας… η δύναμή μας.
Και ακριβώς για όλα τα παραπάνω, έχω να προτείνω μόνο αυτό: Αγάπη σε όλους, μα πάνω απ’ όλα στον εαυτό μας. Καθόλου εγωιστικό, πολύ ουσιαστικό και βαθιά ειλικρινές.
Το διάβασα στο enallaktikidrasi.com
