Σταύρος Πλουμιστός: Ενεργειακοί βρικόλακες της καθημερινότητας - Άνθρωποι και καταστάσεις που σε εξαντλούν
Στην πορεία μου ως ενεργοθεραπευτής, μέσα από τη μέθοδο Voice Healing κατόρθωσα να βοηθήσω πολλούς ανθρώπους.
Όταν ήμουν κι εγώ στο στάδιο της αναζήτησης, προσπαθούσα να προστατεύσω την ενέργειά μου αποφεύγοντας ανθρώπους ή συνθήκες που με εξαντλούσαν. Μα όσο κι αν απομακρυνόμουν, ένιωθα πως κάτι μέσα μου παρέμενε εκτεθειμένο. Τότε κατάλαβα πως οι πραγματικοί βρικόλακες δεν ζουν μόνο έξω από εμάς, ζουν και μέσα μας, στα μοτίβα που επιτρέπουμε, στις ενοχές που κουβαλάμε, στις προσδοκίες που δεν τολμάμε να απελευθερώσουμε. Ο εξαντλητικός συναισθηματικός κύκλος δεν τρέφεται μόνο από τους άλλους, αλλά κι από τις σιωπηρές μας παραχωρήσεις.
Υπάρχει μια σιωπηλή στιγμή μέσα στην αφύπνιση, όπου αντιλαμβανόμαστε ότι η ενέργεια δεν χάνεται ποτέ από μόνη της γιατί πάντα τη χαρίζουμε. Και συνήθως τη χαρίζουμε από αγάπη, από φόβο, από την ανάγκη να γίνουμε αποδεκτοί ή να αποφύγουμε τη σύγκρουση. Εκεί ακριβώς αρχίζει η μαθητεία των ορίων. Όχι ως τοίχος που αποκόπτει, αλλά ως διακριτός κραδασμός που δηλώνει «Εδώ ξεκινά η δική μου ψυχή». Τα όρια δεν είναι απόρριψη, είναι μορφή αυτοσεβασμού. Είναι ο τρόπος με τον οποίο θυμόμαστε στον εαυτό μας ότι αξίζουμε να υπάρχουμε ολόκληροι, χωρίς να διαλύουμε τον εαυτό μας για να παραμένουμε αγαπητοί.
Στις συναντήσεις μου, στο συμβουλευτικό μου κέντρο Life Health Care, με ανθρώπους που νιώθουν εξαντλημένοι, το πρώτο που αναδύεται δεν είναι η έλλειψη ενέργειας, αλλά η έλλειψη καθαρής πρόθεσης. Η πρόθεση είναι ο μαγνήτης της ψυχής κι εκείνη καθορίζει αν ο νους μας θα εστιάσει στο φως ή στη σύγχυση. Όταν η πρόθεση είναι θολή, όταν δρούμε για να ευχαριστήσουμε, να αποδείξουμε, να γίνουμε αποδεκτοί, τότε ανοίγουμε αθέατα ενεργειακά περάσματα που επιτρέπουν σε κάθε εξωτερικό ρεύμα να μας αγγίξει. Όταν όμως η πρόθεση είναι καθαρή, όταν προερχόμαστε από γνησιότητα, από συνείδηση, από σεβασμό στο είναι μας, τότε το πεδίο μας γίνεται φωτεινό, και το φως δεν απορροφάται εύκολα.
Έχω παρατηρήσει πως οι άνθρωποι που εξαντλούνται συχνά είναι εκείνοι που αγαπούν βαθιά. Εκείνοι που προσφέρουν, που συμπονούν, που δίνουν χωρίς μέτρο. Όμως η αγάπη χωρίς επίγνωση μετατρέπεται σε αιμορραγία. Και δεν είναι ευθύνη των άλλων να τη σταματήσουν, είναι δική μας. Η αληθινή αγάπη δεν πονά, τρέφει. Δεν θυσιάζει, μεταμορφώνει. Δεν αδειάζει, γεμίζει. Κι αυτό μαθαίνεται μόνο όταν στρέφουμε το βλέμμα προς τα μέσα και ρωτάμε... «Από ποια πρόθεση δίνω; Από φόβο ή από ελευθερία; Από ανάγκη ή από πληρότητα;».
Κάθε φορά που επιτρέπουμε σε κάποιον να παραβιάσει τα όριά μας, δίνουμε άδεια στο σύμπαν να μας καθρεφτίσει την ίδια μας την ανασφάλεια. Ο «ενεργειακός βρικόλακας» δεν είναι πάντα κάποιος άλλος. Είναι ο καθρέφτης που μας δείχνει πού δεν στεκόμαστε ακόμη με δύναμη μέσα στο φως μας. Και εκεί, αντί να κατηγορούμε, μπορούμε να ευχαριστήσουμε. Γιατί κάθε τέτοια εμπειρία είναι πρόσκληση να θυμηθούμε ποιοι είμαστε.
Στις ώρες σιωπής μου, έμαθα να αναγνωρίζω τους ήχους της αποστράγγισης. Δεν είναι πάντα φωνές ανθρώπων, πολλές φορές είναι εσωτερικοί ψίθυροι. Η φωνή της αυστηρής αυτοκριτικής, η φωνή της επίμονης ανησυχίας, της ενοχής, της αμφιβολίας. Αυτοί είναι οι πιο ύπουλοι βρικόλακες, γιατί φορούν το προσωπείο της «λογικής» και της «ευθύνης». Μα η ευθύνη απέναντι στον εαυτό μας δεν είναι να τον ελέγχουμε, αλλά να τον κατανοούμε. Όταν αρχίζουμε να παρατηρούμε με τρυφερότητα τον τρόπο που μιλάμε μέσα μας, κάτι αλλάζει στη δόνηση του είναι μας. Ο νους γαληνεύει, η αναπνοή απλώνεται, και τότε το φως ξαναβρίσκει διέξοδο μέσα στο σώμα.
Η ενέργεια είναι ιερή ουσία. Δεν την κατέχουμε μόνο τη διαχειριζόμαστε. Και κάθε φορά που επιλέγουμε πού θα σταθεί η προσοχή μας, ουσιαστικά αποφασίζουμε πού θα κυλήσει η ζωτική μας δύναμη. Οι ενεργειακοί βρικόλακες δεν μπορούν να μας αγγίξουν όταν είμαστε παρόντες. Το βλέμμα της επίγνωσης είναι το πιο ισχυρό φίλτρο προστασίας. Όταν είμαστε παρόντες, ο κόσμος μπορεί να θορυβεί, αλλά μέσα μας επικρατεί σιγή. Και από αυτή τη σιγή μπορούμε να δούμε τα πάντα καθαρά... ποιοι άνθρωποι μας τρέφουν, ποιες καταστάσεις μας αποστραγγίζουν, ποιες σκέψεις μας κρατούν αιχμάλωτους.
Μέσα από την εσωτερική μου εργασία, αντιλήφθηκα πως η αληθινή προστασία δεν είναι άμυνα αλλά συντονισμός. Όταν συντονιζόμαστε με τη συχνότητα της αγάπης, κάθε χαμηλότερη δόνηση απλώς διαλύεται. Η αγάπη δεν πολεμά το σκοτάδι, το φωτίζει. Και το φως δεν έχει ανάγκη να αποδείξει την ύπαρξή του, απλώς είναι μέσα μας. Έτσι κι εμείς, όσο περισσότερο κατοικούμε στο φως της συνείδησης, τόσο λιγότερο χρειάζεται να φοβόμαστε τους βρικόλακες της καθημερινότητας. Δεν είναι εχθροί μας αλλά δάσκαλοι μεταμφιεσμένοι. Έρχονται για να μας θυμίσουν τα μέρη όπου ξεχάσαμε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας.
Μέσα από τις προσωπικές συνεδρίες αυτογνωσίας, βοηθώ τους ανθρώπους να ανακαλύψουν την δική τους συχνότητα και να την εκπέμψουν.
Κάθε φορά που κάποιος μου λέει «νιώθω να με αδειάζουν οι άλλοι», του απαντώ: «Πού δεν είπες ακόμη την αλήθεια σου;». Γιατί η αλήθεια είναι το φυσικό μας πεδίο. Όταν δεν την εκφράζουμε, δημιουργείται κενό, και το κενό πάντα έλκει ενέργεια απ’ έξω. Όταν όμως αρχίσουμε να μιλάμε με αλήθεια, όταν τολμήσουμε να πούμε «όχι» χωρίς φόβο, τότε η ενέργεια επανέρχεται σαν ποτάμι που βρίσκει ξανά τη ροή του. Το «όχι» δεν είναι άρνηση, είναι μορφή αγάπης που προστατεύει την καρδιά μας από τη διάχυση.
Η πιο βαθιά πνευματική πράξη είναι να μάθεις να παραμένεις στο φως σου ακόμη κι όταν γύρω σου σκοτεινιάζει. Να μη χάνεις την καλοσύνη σου, αλλά να τη συνδυάζεις με σοφία. Να μπορείς να κοιτάς τον άλλο με κατανόηση, χωρίς να επιτρέπεις να σε καταβροχθίσει η ανάγκη του. Γιατί κάθε ψυχή έχει τη δική της διαδρομή και δεν μπορείς να τη διανύσεις γι’ αυτήν. Μπορείς μόνο να φωτίζεις τον δρόμο της με την παρουσία σου.
Η καθαρή πρόθεση είναι η γέφυρα ανάμεσα στον κόσμο της ύλης και στον κόσμο της ψυχής. Όταν κάνουμε κάτι με καθαρή πρόθεση, το σώμα μας το νιώθει: η αναπνοή απελευθερώνεται, οι ώμοι χαλαρώνουν, η καρδιά ανοίγει. Όταν όμως πράττουμε με μισή καρδιά, το σώμα σφίγγει, γιατί γνωρίζει την αλήθεια πριν από τον νου. Γι’ αυτό η πνευματική εργασία δεν είναι διανοητική διαδικασία, αλλά βαθιά βιωματική εμπειρία. Το σώμα είναι ο πρώτος καθρέφτης της ψυχής. Όταν μαθαίνουμε να το ακούμε, μαθαίνουμε να αναγνωρίζουμε εγκαίρως τι μάς τρέφει και τι μάς αποδυναμώνει.
Κάποτε πίστευα ότι η προστασία σήμαινε απομάκρυνση. Σήμερα ξέρω πως είναι συνειδητή παρουσία. Να μπορείς να σταθείς ανάμεσα σε θορύβους, απαιτήσεις, συναισθηματικές δίνες, και να παραμένεις ήρεμος, όχι από αδιαφορία αλλά από επίγνωση. Γιατί η ειρήνη δεν είναι απουσία ερεθισμών, είναι κατάσταση συνείδησης. Όταν κατοικείς εκεί, κανείς δεν μπορεί πραγματικά να σου πάρει τίποτα.
Κι έτσι, κάθε φορά που αισθάνομαι να με πλησιάζει ένα πεδίο αποστράγγισης, μια συζήτηση, μια σχέση, μια σκέψη... δεν το απορρίπτω. Παίρνω μια βαθιά αναπνοή και επιστρέφω στο κέντρο μου. Ρωτώ μέσα μου... «Τι έρχεται να μου διδάξει αυτό;». Κι εκεί, μέσα στην εσωτερική σιωπή, ακούω πάντα την ίδια απάντηση: «Να αγαπήσεις λίγο πιο πολύ τον εαυτό σου». Γιατί κάθε εξωτερική παραβίαση είναι μια πρόσκληση να θυμηθούμε τα όρια της αυτοεκτίμησης.
Αν νιώθεις πως ήρθε η στιγμή να ξαναβρείς την εσωτερική σου ροή, μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί μου. Η ζωή δεν μας ζητά να απομονωθούμε από τον κόσμο, αλλά να υπάρχουμε μέσα του με καθαρή ενέργεια. Να γινόμαστε φως που δεν τυφλώνει, αλλά δείχνει τον δρόμο. Και όσο πιο συνειδητά φροντίζουμε το πεδίο μας, τόσο πιο καθαρά αντικατοπτρίζεται γύρω μας ο κόσμος. Δεν υπάρχει πιο βαθιά προστασία από την αγάπη και την αλήθεια. Όταν ευθυγραμμίζουμε αυτά τα δύο, η ενέργειά μας γίνεται διάφανη, και κανείς δεν μπορεί να την κλέψει, γιατί δεν υπάρχει ιδιοκτησία στο φως... υπάρχει μόνο ροή.
Όταν ήμουν κι εγώ στο στάδιο της αναζήτησης, προσπαθούσα να προστατεύσω την ενέργειά μου αποφεύγοντας ανθρώπους ή συνθήκες που με εξαντλούσαν. Μα όσο κι αν απομακρυνόμουν, ένιωθα πως κάτι μέσα μου παρέμενε εκτεθειμένο. Τότε κατάλαβα πως οι πραγματικοί βρικόλακες δεν ζουν μόνο έξω από εμάς, ζουν και μέσα μας, στα μοτίβα που επιτρέπουμε, στις ενοχές που κουβαλάμε, στις προσδοκίες που δεν τολμάμε να απελευθερώσουμε. Ο εξαντλητικός συναισθηματικός κύκλος δεν τρέφεται μόνο από τους άλλους, αλλά κι από τις σιωπηρές μας παραχωρήσεις.
Υπάρχει μια σιωπηλή στιγμή μέσα στην αφύπνιση, όπου αντιλαμβανόμαστε ότι η ενέργεια δεν χάνεται ποτέ από μόνη της γιατί πάντα τη χαρίζουμε. Και συνήθως τη χαρίζουμε από αγάπη, από φόβο, από την ανάγκη να γίνουμε αποδεκτοί ή να αποφύγουμε τη σύγκρουση. Εκεί ακριβώς αρχίζει η μαθητεία των ορίων. Όχι ως τοίχος που αποκόπτει, αλλά ως διακριτός κραδασμός που δηλώνει «Εδώ ξεκινά η δική μου ψυχή». Τα όρια δεν είναι απόρριψη, είναι μορφή αυτοσεβασμού. Είναι ο τρόπος με τον οποίο θυμόμαστε στον εαυτό μας ότι αξίζουμε να υπάρχουμε ολόκληροι, χωρίς να διαλύουμε τον εαυτό μας για να παραμένουμε αγαπητοί.
Στις συναντήσεις μου, στο συμβουλευτικό μου κέντρο Life Health Care, με ανθρώπους που νιώθουν εξαντλημένοι, το πρώτο που αναδύεται δεν είναι η έλλειψη ενέργειας, αλλά η έλλειψη καθαρής πρόθεσης. Η πρόθεση είναι ο μαγνήτης της ψυχής κι εκείνη καθορίζει αν ο νους μας θα εστιάσει στο φως ή στη σύγχυση. Όταν η πρόθεση είναι θολή, όταν δρούμε για να ευχαριστήσουμε, να αποδείξουμε, να γίνουμε αποδεκτοί, τότε ανοίγουμε αθέατα ενεργειακά περάσματα που επιτρέπουν σε κάθε εξωτερικό ρεύμα να μας αγγίξει. Όταν όμως η πρόθεση είναι καθαρή, όταν προερχόμαστε από γνησιότητα, από συνείδηση, από σεβασμό στο είναι μας, τότε το πεδίο μας γίνεται φωτεινό, και το φως δεν απορροφάται εύκολα.
Έχω παρατηρήσει πως οι άνθρωποι που εξαντλούνται συχνά είναι εκείνοι που αγαπούν βαθιά. Εκείνοι που προσφέρουν, που συμπονούν, που δίνουν χωρίς μέτρο. Όμως η αγάπη χωρίς επίγνωση μετατρέπεται σε αιμορραγία. Και δεν είναι ευθύνη των άλλων να τη σταματήσουν, είναι δική μας. Η αληθινή αγάπη δεν πονά, τρέφει. Δεν θυσιάζει, μεταμορφώνει. Δεν αδειάζει, γεμίζει. Κι αυτό μαθαίνεται μόνο όταν στρέφουμε το βλέμμα προς τα μέσα και ρωτάμε... «Από ποια πρόθεση δίνω; Από φόβο ή από ελευθερία; Από ανάγκη ή από πληρότητα;».
Κάθε φορά που επιτρέπουμε σε κάποιον να παραβιάσει τα όριά μας, δίνουμε άδεια στο σύμπαν να μας καθρεφτίσει την ίδια μας την ανασφάλεια. Ο «ενεργειακός βρικόλακας» δεν είναι πάντα κάποιος άλλος. Είναι ο καθρέφτης που μας δείχνει πού δεν στεκόμαστε ακόμη με δύναμη μέσα στο φως μας. Και εκεί, αντί να κατηγορούμε, μπορούμε να ευχαριστήσουμε. Γιατί κάθε τέτοια εμπειρία είναι πρόσκληση να θυμηθούμε ποιοι είμαστε.
Στις ώρες σιωπής μου, έμαθα να αναγνωρίζω τους ήχους της αποστράγγισης. Δεν είναι πάντα φωνές ανθρώπων, πολλές φορές είναι εσωτερικοί ψίθυροι. Η φωνή της αυστηρής αυτοκριτικής, η φωνή της επίμονης ανησυχίας, της ενοχής, της αμφιβολίας. Αυτοί είναι οι πιο ύπουλοι βρικόλακες, γιατί φορούν το προσωπείο της «λογικής» και της «ευθύνης». Μα η ευθύνη απέναντι στον εαυτό μας δεν είναι να τον ελέγχουμε, αλλά να τον κατανοούμε. Όταν αρχίζουμε να παρατηρούμε με τρυφερότητα τον τρόπο που μιλάμε μέσα μας, κάτι αλλάζει στη δόνηση του είναι μας. Ο νους γαληνεύει, η αναπνοή απλώνεται, και τότε το φως ξαναβρίσκει διέξοδο μέσα στο σώμα.
Η ενέργεια είναι ιερή ουσία. Δεν την κατέχουμε μόνο τη διαχειριζόμαστε. Και κάθε φορά που επιλέγουμε πού θα σταθεί η προσοχή μας, ουσιαστικά αποφασίζουμε πού θα κυλήσει η ζωτική μας δύναμη. Οι ενεργειακοί βρικόλακες δεν μπορούν να μας αγγίξουν όταν είμαστε παρόντες. Το βλέμμα της επίγνωσης είναι το πιο ισχυρό φίλτρο προστασίας. Όταν είμαστε παρόντες, ο κόσμος μπορεί να θορυβεί, αλλά μέσα μας επικρατεί σιγή. Και από αυτή τη σιγή μπορούμε να δούμε τα πάντα καθαρά... ποιοι άνθρωποι μας τρέφουν, ποιες καταστάσεις μας αποστραγγίζουν, ποιες σκέψεις μας κρατούν αιχμάλωτους.
Μέσα από την εσωτερική μου εργασία, αντιλήφθηκα πως η αληθινή προστασία δεν είναι άμυνα αλλά συντονισμός. Όταν συντονιζόμαστε με τη συχνότητα της αγάπης, κάθε χαμηλότερη δόνηση απλώς διαλύεται. Η αγάπη δεν πολεμά το σκοτάδι, το φωτίζει. Και το φως δεν έχει ανάγκη να αποδείξει την ύπαρξή του, απλώς είναι μέσα μας. Έτσι κι εμείς, όσο περισσότερο κατοικούμε στο φως της συνείδησης, τόσο λιγότερο χρειάζεται να φοβόμαστε τους βρικόλακες της καθημερινότητας. Δεν είναι εχθροί μας αλλά δάσκαλοι μεταμφιεσμένοι. Έρχονται για να μας θυμίσουν τα μέρη όπου ξεχάσαμε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας.
Μέσα από τις προσωπικές συνεδρίες αυτογνωσίας, βοηθώ τους ανθρώπους να ανακαλύψουν την δική τους συχνότητα και να την εκπέμψουν.
Κάθε φορά που κάποιος μου λέει «νιώθω να με αδειάζουν οι άλλοι», του απαντώ: «Πού δεν είπες ακόμη την αλήθεια σου;». Γιατί η αλήθεια είναι το φυσικό μας πεδίο. Όταν δεν την εκφράζουμε, δημιουργείται κενό, και το κενό πάντα έλκει ενέργεια απ’ έξω. Όταν όμως αρχίσουμε να μιλάμε με αλήθεια, όταν τολμήσουμε να πούμε «όχι» χωρίς φόβο, τότε η ενέργεια επανέρχεται σαν ποτάμι που βρίσκει ξανά τη ροή του. Το «όχι» δεν είναι άρνηση, είναι μορφή αγάπης που προστατεύει την καρδιά μας από τη διάχυση.
Η πιο βαθιά πνευματική πράξη είναι να μάθεις να παραμένεις στο φως σου ακόμη κι όταν γύρω σου σκοτεινιάζει. Να μη χάνεις την καλοσύνη σου, αλλά να τη συνδυάζεις με σοφία. Να μπορείς να κοιτάς τον άλλο με κατανόηση, χωρίς να επιτρέπεις να σε καταβροχθίσει η ανάγκη του. Γιατί κάθε ψυχή έχει τη δική της διαδρομή και δεν μπορείς να τη διανύσεις γι’ αυτήν. Μπορείς μόνο να φωτίζεις τον δρόμο της με την παρουσία σου.
Η καθαρή πρόθεση είναι η γέφυρα ανάμεσα στον κόσμο της ύλης και στον κόσμο της ψυχής. Όταν κάνουμε κάτι με καθαρή πρόθεση, το σώμα μας το νιώθει: η αναπνοή απελευθερώνεται, οι ώμοι χαλαρώνουν, η καρδιά ανοίγει. Όταν όμως πράττουμε με μισή καρδιά, το σώμα σφίγγει, γιατί γνωρίζει την αλήθεια πριν από τον νου. Γι’ αυτό η πνευματική εργασία δεν είναι διανοητική διαδικασία, αλλά βαθιά βιωματική εμπειρία. Το σώμα είναι ο πρώτος καθρέφτης της ψυχής. Όταν μαθαίνουμε να το ακούμε, μαθαίνουμε να αναγνωρίζουμε εγκαίρως τι μάς τρέφει και τι μάς αποδυναμώνει.
Κάποτε πίστευα ότι η προστασία σήμαινε απομάκρυνση. Σήμερα ξέρω πως είναι συνειδητή παρουσία. Να μπορείς να σταθείς ανάμεσα σε θορύβους, απαιτήσεις, συναισθηματικές δίνες, και να παραμένεις ήρεμος, όχι από αδιαφορία αλλά από επίγνωση. Γιατί η ειρήνη δεν είναι απουσία ερεθισμών, είναι κατάσταση συνείδησης. Όταν κατοικείς εκεί, κανείς δεν μπορεί πραγματικά να σου πάρει τίποτα.
Κι έτσι, κάθε φορά που αισθάνομαι να με πλησιάζει ένα πεδίο αποστράγγισης, μια συζήτηση, μια σχέση, μια σκέψη... δεν το απορρίπτω. Παίρνω μια βαθιά αναπνοή και επιστρέφω στο κέντρο μου. Ρωτώ μέσα μου... «Τι έρχεται να μου διδάξει αυτό;». Κι εκεί, μέσα στην εσωτερική σιωπή, ακούω πάντα την ίδια απάντηση: «Να αγαπήσεις λίγο πιο πολύ τον εαυτό σου». Γιατί κάθε εξωτερική παραβίαση είναι μια πρόσκληση να θυμηθούμε τα όρια της αυτοεκτίμησης.
Αν νιώθεις πως ήρθε η στιγμή να ξαναβρείς την εσωτερική σου ροή, μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί μου. Η ζωή δεν μας ζητά να απομονωθούμε από τον κόσμο, αλλά να υπάρχουμε μέσα του με καθαρή ενέργεια. Να γινόμαστε φως που δεν τυφλώνει, αλλά δείχνει τον δρόμο. Και όσο πιο συνειδητά φροντίζουμε το πεδίο μας, τόσο πιο καθαρά αντικατοπτρίζεται γύρω μας ο κόσμος. Δεν υπάρχει πιο βαθιά προστασία από την αγάπη και την αλήθεια. Όταν ευθυγραμμίζουμε αυτά τα δύο, η ενέργειά μας γίνεται διάφανη, και κανείς δεν μπορεί να την κλέψει, γιατί δεν υπάρχει ιδιοκτησία στο φως... υπάρχει μόνο ροή.
Κλείνω συχνά τις μέρες μου με μια απλή φράση: «Σήμερα επιστρέφω ό,τι δεν μου ανήκει και ανακτώ ότι μου ανήκει στο φως». Είναι ένας εσωτερικός καθαρισμός, μια πράξη συγχώρεσης και επανένωσης. Όταν την προφέρεις με επίγνωση, νιώθεις το ενεργειακό σου σώμα να επανέρχεται, σαν κύμα που επιστρέφει στην ακτή του. Κι εκεί καταλαβαίνεις πως τίποτα δεν χάθηκε στ’ αλήθεια, απλώς είχες ξεχάσει πού κρατάς το κέντρο σου.
Αυτή είναι η ουσία της θεραπείας για μένα, να θυμάσαι. Να θυμάσαι ποιος είσαι, τι σε θρέφει, τι σε αποδυναμώνει, πού χρειάζεται να σταθείς και πού να αφήσεις. Οι ενεργειακοί βρικόλακες θα υπάρχουν πάντα γύρω μας, αλλά όταν έχεις φως μέσα σου, ακόμη κι αυτοί μεταμορφώνονται σε καθρέφτες που σε δυναμώνουν. Και τότε καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι το σκοτάδι, γιατί το σκοτάδι είναι απλώς φως που δεν αναγνωρίστηκε ακόμη.
Αυτή είναι η ουσία της θεραπείας για μένα, να θυμάσαι. Να θυμάσαι ποιος είσαι, τι σε θρέφει, τι σε αποδυναμώνει, πού χρειάζεται να σταθείς και πού να αφήσεις. Οι ενεργειακοί βρικόλακες θα υπάρχουν πάντα γύρω μας, αλλά όταν έχεις φως μέσα σου, ακόμη κι αυτοί μεταμορφώνονται σε καθρέφτες που σε δυναμώνουν. Και τότε καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι το σκοτάδι, γιατί το σκοτάδι είναι απλώς φως που δεν αναγνωρίστηκε ακόμη.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΛΟΥΜΙΣΤΟΣ
Σύμβουλος αφύπνισης - Αυτογνωσίας
& Προσωπικής Καθοδήγησης
Ιδρυτής του Συμβουλευτικού Κέντρου
Life Helth Care - www.lifehealthcare.gr
& Εναλλακτικών Θεραπειών - www.voicehealing.gr
Για τα άρθρα μου, τις ομιλίες, σεμινάρια και ενημέρωση των συνεδριών
Συγγραφέας της "Βίβλου της Θετικής Σκέψης"
Για την on line αγορά του βιβλίου εδώ www.vivlosthetikiskepsi.gr
Επικοινωνία για πληροφορίες & ραντεβού
ή την αγορά του βιβλίου στο 6945 723 523
(11:30 - 14:00 και 19:00 - 21:30 - Εκτός Κυριακής)
