Σταύρος Πλουμιστός: Ποιο κομμάτι του εαυτού μου ντρέπομαι να δείξω στον κόσμο;
👉Υπάρχει μια ερώτηση που όταν την προφέρουμε δυνατά, ο αέρας τρέμει. Το μυαλό σωπαίνει και η καρδιά σφιγγεί. Δεν είναι μια απλή ερώτηση αυτοβελτίωσης, είναι ένα ταρακούνημα σαν σεισμός στο τοπίο της καθημερινής μας αυταπάτης: «Ποιο κομμάτι του εαυτού μου ντρέπομαι να δείξω στον κόσμο;»
Γιατί υπάρχει, και το ξέρεις. Είναι εκείνο το μέρος μέσα σου που κρύβεται όταν οι άλλοι πλησιάζουν πολύ κοντά. Είναι το βλέμμα που αποφεύγεις στον καθρέφτη, οι λέξεις που δεν ειπώθηκαν, οι σιωπές που έπνιξαν την αλήθεια σου. Είναι το μικρό παιδί μέσα σου που, κάποτε, ένιωσε ανεπαρκές. Είναι το δάκρυ που δεν κύλησε γιατί κάποιος σου είπε να "είσαι δυνατός". Είναι το κομμάτι σου που αγαπάς λιγότερο ή και καθόλου.
Και όμως, εκεί βρίσκεται το πιο ιερό σου κάλεσμα. Γιατί αυτό που ντρέπεσαι να δείξεις στον κόσμο είναι, στην πραγματικότητα, ο πιο αυθεντικός εαυτός σου. Εκείνος που δεν χρειάζεται να αποδείξει, να παλέψει, να εντυπωσιάσει. Εκείνος που είναι, απλώς, γιατί υπάρχει.
Κάθε φορά που αρνείσαι αυτό το κομμάτι, προδίδεις τη θεϊκή σου προέλευση. Κάθε φορά που το κρύβεις, αρνείσαι την ενότητα του Όλου. Ο κόσμος δεν χρειάζεται άλλες μάσκες, άλλα φίλτρα, άλλες εκδοχές του εαυτού σου που είναι αποδεκτές από τα κοινωνικά κριτήρια. Χρειάζεται εσένα. Όλον εσένα.
Ντρέπεσαι την ευαισθησία σου; Εκεί βρίσκεται η συμπόνια σου.
Ντρέπεσαι το φόβο σου; Εκεί ζει το θάρρος σου.
Ντρέπεσαι τη σκιά σου; Εκεί ανατέλλει το φως σου.
Η ντροπή, φίλε αναγνώστη, δεν είναι ελάττωμα. Είναι πύλη. Σου δείχνει που υπάρχει εμπόδιο προς την αυτο-αποδοχή. Είναι το σημάδι ότι κάτι μέσα σου ζητά να αγαπηθεί, όχι να διορθωθεί.
Η εσωτερική ελευθερία δεν κατακτιέται με τελειότητα, αλλά με αλήθεια. Δεν έρχεται όταν γίνεις κάτι άλλο, αλλά όταν θυμηθείς ποιος είσαι: ένα ον πνευματικό, σε προσωρινή ανθρώπινη εμπειρία. Και αν αυτό το ον κουβαλά πληγές, τραύματα και ατέλειες, τότε αυτές είναι τα παράσημα της ψυχής σου στον δρόμο της εξέλιξης.
Στο Life Health Care, όταν καθόμαστε απέναντι σε έναν άνθρωπο που πονά, που φοβάται ή που κουβαλά μέσα του χρόνια απόρριψης, δεν προσπαθούμε να τον "διορθώσουμε". Τον καλούμε να καθίσει δίπλα στην ντροπή του. Να την κοιτάξει. Να την αγκαλιάσει. Να της δώσει ένα όνομα. Και, τελικά, να της επιτρέψει να υπάρξει. Γιατί μόνο όταν την αναγνωρίσεις, παύει να σε κυβερνά από το σκοτάδι.
Όλοι φοβόμαστε πως, αν δείξουμε τον αληθινό μας εαυτό, θα μας απορρίψουν. Όμως η απόρριψη που βιώνουμε είναι αντανάκλαση της δικής μας εσωτερικής απόρριψης. Όταν εσύ ο ίδιος αποδεχτείς αυτό που είσαι — με ευγένεια, με επίγνωση, με συμπόνια — τότε ο κόσμος δεν έχει άλλη επιλογή παρά να σε δει ολόκληρο.
Δεν υπάρχει φώτιση χωρίς αποδοχή.
Δεν υπάρχει θεραπεία χωρίς ειλικρίνεια.
Δεν υπάρχει αγάπη, αν δεν ξεκινήσει από εσένα.
Πνευματικά, αυτή η ερώτηση είναι ένα κάλεσμα να ενωθείς με το σκοτάδι σου. Όχι για να το εξαφανίσεις, αλλά για να το μεταμορφώσεις σε φως. Για να το κάνεις σύμμαχο, όχι εχθρό. Στον εσωτερικό κόσμο βρίσκεται η σκιά σου και εκεί βρίσκεται το δυναμικό σου. Στην ατέλεια σου, η σοφία. Στην ανθρώπινη ευαλωτότητα, η θεϊκή σου φύση.
Πνευματικός άνθρωπος δεν είναι αυτός που "ξεπέρασε" τα ανθρώπινα. Είναι εκείνος που τα τιμά, τα κατανοεί και τα εξυψώνει. Που έχει συμφιλιωθεί με τη σιωπή του και ακούει την ψυχή του ακόμα και όταν τρέμει.
Αναλογίσου όμως, τι θα άλλαζε αν έδειχνες αυτό το κομμάτι σου; Τι θα συνέβαινε αν, αντί να το κρύψεις, το φώτιζες; Πόσες ψυχές θα έβρισκαν θάρρος αν εσύ τολμούσες να φανείς αληθινός;
Η αυθεντικότητα είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να προσφέρεις στον κόσμο. Και ξεκινά με το θάρρος να παραδεχτείς: «Αυτό είναι το κομμάτι μου που ντρέπομαι. Κι όμως, είναι ιερό. Το αποδέχομαι. Το φροντίζω. Το μοιράζομαι.»
Δεν είσαι μόνο ό,τι λάμπει επάνω σου. Είσαι και το θολό, και το άγνωστο, και το δυσάρεστο. Και ακριβώς εκεί, υπάρχει η δυνατότητα της ενότητας.
Ο άνθρωπος που δεν κρύβει τη σκιά του, δεν φοβάται πια το φως. Ο άνθρωπος που αποδέχεται το τραύμα του, περπατά ως θεραπευτής. Ο άνθρωπος που δείχνει την αδυναμία του, ακτινοβολεί τη δύναμή του.
Δεν είσαι εδώ για να εντυπωσιάσεις.
Είσαι εδώ για να θυμηθείς.
Και να δείξεις στον κόσμο, με πράξεις και όχι λόγια, πως η ομορφιά γεννιέται εκεί που η ντροπή μετατρέπεται σε αποδοχή.
Εγώ σε καλώ, όχι να είσαι τέλειος.
Αλλά να είσαι παρών. Να είσαι ειλικρινής.
Να σταθείς ενώπιον του εαυτού σου με αγάπη.
Την επόμενη φορά που θα θελήσεις να κρυφτείς, να θυμήσου ότι το κομμάτι που φοβάσαι να δείξεις, είναι ακριβώς εκείνο που ο κόσμος χρειάζεται περισσότερο από εσένα.
Και εκεί, ξεκινά η πραγματική σου αφύπνιση.
Γιατί υπάρχει, και το ξέρεις. Είναι εκείνο το μέρος μέσα σου που κρύβεται όταν οι άλλοι πλησιάζουν πολύ κοντά. Είναι το βλέμμα που αποφεύγεις στον καθρέφτη, οι λέξεις που δεν ειπώθηκαν, οι σιωπές που έπνιξαν την αλήθεια σου. Είναι το μικρό παιδί μέσα σου που, κάποτε, ένιωσε ανεπαρκές. Είναι το δάκρυ που δεν κύλησε γιατί κάποιος σου είπε να "είσαι δυνατός". Είναι το κομμάτι σου που αγαπάς λιγότερο ή και καθόλου.
Και όμως, εκεί βρίσκεται το πιο ιερό σου κάλεσμα. Γιατί αυτό που ντρέπεσαι να δείξεις στον κόσμο είναι, στην πραγματικότητα, ο πιο αυθεντικός εαυτός σου. Εκείνος που δεν χρειάζεται να αποδείξει, να παλέψει, να εντυπωσιάσει. Εκείνος που είναι, απλώς, γιατί υπάρχει.
Κάθε φορά που αρνείσαι αυτό το κομμάτι, προδίδεις τη θεϊκή σου προέλευση. Κάθε φορά που το κρύβεις, αρνείσαι την ενότητα του Όλου. Ο κόσμος δεν χρειάζεται άλλες μάσκες, άλλα φίλτρα, άλλες εκδοχές του εαυτού σου που είναι αποδεκτές από τα κοινωνικά κριτήρια. Χρειάζεται εσένα. Όλον εσένα.
Ντρέπεσαι την ευαισθησία σου; Εκεί βρίσκεται η συμπόνια σου.
Ντρέπεσαι το φόβο σου; Εκεί ζει το θάρρος σου.
Ντρέπεσαι τη σκιά σου; Εκεί ανατέλλει το φως σου.
Η ντροπή, φίλε αναγνώστη, δεν είναι ελάττωμα. Είναι πύλη. Σου δείχνει που υπάρχει εμπόδιο προς την αυτο-αποδοχή. Είναι το σημάδι ότι κάτι μέσα σου ζητά να αγαπηθεί, όχι να διορθωθεί.
Η εσωτερική ελευθερία δεν κατακτιέται με τελειότητα, αλλά με αλήθεια. Δεν έρχεται όταν γίνεις κάτι άλλο, αλλά όταν θυμηθείς ποιος είσαι: ένα ον πνευματικό, σε προσωρινή ανθρώπινη εμπειρία. Και αν αυτό το ον κουβαλά πληγές, τραύματα και ατέλειες, τότε αυτές είναι τα παράσημα της ψυχής σου στον δρόμο της εξέλιξης.
Στο Life Health Care, όταν καθόμαστε απέναντι σε έναν άνθρωπο που πονά, που φοβάται ή που κουβαλά μέσα του χρόνια απόρριψης, δεν προσπαθούμε να τον "διορθώσουμε". Τον καλούμε να καθίσει δίπλα στην ντροπή του. Να την κοιτάξει. Να την αγκαλιάσει. Να της δώσει ένα όνομα. Και, τελικά, να της επιτρέψει να υπάρξει. Γιατί μόνο όταν την αναγνωρίσεις, παύει να σε κυβερνά από το σκοτάδι.
Όλοι φοβόμαστε πως, αν δείξουμε τον αληθινό μας εαυτό, θα μας απορρίψουν. Όμως η απόρριψη που βιώνουμε είναι αντανάκλαση της δικής μας εσωτερικής απόρριψης. Όταν εσύ ο ίδιος αποδεχτείς αυτό που είσαι — με ευγένεια, με επίγνωση, με συμπόνια — τότε ο κόσμος δεν έχει άλλη επιλογή παρά να σε δει ολόκληρο.
Δεν υπάρχει φώτιση χωρίς αποδοχή.
Δεν υπάρχει θεραπεία χωρίς ειλικρίνεια.
Δεν υπάρχει αγάπη, αν δεν ξεκινήσει από εσένα.
Πνευματικά, αυτή η ερώτηση είναι ένα κάλεσμα να ενωθείς με το σκοτάδι σου. Όχι για να το εξαφανίσεις, αλλά για να το μεταμορφώσεις σε φως. Για να το κάνεις σύμμαχο, όχι εχθρό. Στον εσωτερικό κόσμο βρίσκεται η σκιά σου και εκεί βρίσκεται το δυναμικό σου. Στην ατέλεια σου, η σοφία. Στην ανθρώπινη ευαλωτότητα, η θεϊκή σου φύση.
Πνευματικός άνθρωπος δεν είναι αυτός που "ξεπέρασε" τα ανθρώπινα. Είναι εκείνος που τα τιμά, τα κατανοεί και τα εξυψώνει. Που έχει συμφιλιωθεί με τη σιωπή του και ακούει την ψυχή του ακόμα και όταν τρέμει.
Αναλογίσου όμως, τι θα άλλαζε αν έδειχνες αυτό το κομμάτι σου; Τι θα συνέβαινε αν, αντί να το κρύψεις, το φώτιζες; Πόσες ψυχές θα έβρισκαν θάρρος αν εσύ τολμούσες να φανείς αληθινός;
Η αυθεντικότητα είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να προσφέρεις στον κόσμο. Και ξεκινά με το θάρρος να παραδεχτείς: «Αυτό είναι το κομμάτι μου που ντρέπομαι. Κι όμως, είναι ιερό. Το αποδέχομαι. Το φροντίζω. Το μοιράζομαι.»
Δεν είσαι μόνο ό,τι λάμπει επάνω σου. Είσαι και το θολό, και το άγνωστο, και το δυσάρεστο. Και ακριβώς εκεί, υπάρχει η δυνατότητα της ενότητας.
Ο άνθρωπος που δεν κρύβει τη σκιά του, δεν φοβάται πια το φως. Ο άνθρωπος που αποδέχεται το τραύμα του, περπατά ως θεραπευτής. Ο άνθρωπος που δείχνει την αδυναμία του, ακτινοβολεί τη δύναμή του.
Δεν είσαι εδώ για να εντυπωσιάσεις.
Είσαι εδώ για να θυμηθείς.
Και να δείξεις στον κόσμο, με πράξεις και όχι λόγια, πως η ομορφιά γεννιέται εκεί που η ντροπή μετατρέπεται σε αποδοχή.
Εγώ σε καλώ, όχι να είσαι τέλειος.
Αλλά να είσαι παρών. Να είσαι ειλικρινής.
Να σταθείς ενώπιον του εαυτού σου με αγάπη.
Την επόμενη φορά που θα θελήσεις να κρυφτείς, να θυμήσου ότι το κομμάτι που φοβάσαι να δείξεις, είναι ακριβώς εκείνο που ο κόσμος χρειάζεται περισσότερο από εσένα.
Και εκεί, ξεκινά η πραγματική σου αφύπνιση.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΛΟΥΜΙΣΤΟΣ
Σύμβουλος αφύπνισης - Αυτογνωσίας
& Προσωπικής Καθοδήγησης
Ιδρυτής του Συμβουλευτικού Κέντρου
Life Helth Care - www.lifehealthcare.gr
& Εναλλακτικών Θεραπειών - www.voicehealing.gr
Για τα άρθρα μου, τις ομιλίες, σεμινάρια και ενημέρωση των συνεδριών
Συγγραφέας της "Βίβλου της Θετικής Σκέψης"
Για την on line αγορά του βιβλίου εδώ www.vivlosthetikiskepsi.gr
Επικοινωνία για πληροφορίες & ραντεβού στο 6945 723 523
(11:30 - 14:00 και 19:00 - 21:30 - Εκτός Κυριακής)