Σταύρος Πλουμιστός: Το Νόημα της Λατρείας του Θεού
👉Υπάρχει μια βαθιά δίψα μέσα στην ψυχή του ανθρώπου. Μια δίψα που δεν ξεδιψά με υλικά αγαθά, ούτε με εξωτερικές επιτυχίες ή επιφανειακές σχέσεις. Είναι η δίψα για το Ιερό. Για την Αλήθεια. Για το Πρόσωπο του Θεού. Η λατρεία δεν είναι απλώς ένα τυπικό θρησκευτικό καθήκον, δεν είναι ένα ακόμα κουτί προς «τικ» στη λίστα της πνευματικής ζωής. Είναι το θεμέλιο της ύπαρξής μας. Είναι η απόκριση της ψυχής στην αγάπη Εκείνου που μας δημιούργησε. Είναι η γέφυρα που ενώνει το πεπερασμένο με το Άπειρο.
Ο Θεός, ο ζωντανός και προσωπικός Θεός, δεν είναι μια αφηρημένη ιδέα ή ένας αυστηρός δικαστής. Είναι ο Πατέρας που αποκαλύπτεται, που πλησιάζει πρώτος, που ενεργεί στη ζωή μας με απρόβλεπτη στοργή και απεριόριστη σοφία. Η Αγία Γραφή είναι γεμάτη με στιγμές θείας πρωτοβουλίας. Δεν είναι ο άνθρωπος που αναζητεί πρώτος τον Θεό, αλλά ο Θεός που σπάει το σκοτάδι του κόσμου για να φέρει Φως. «Εγώ είμαι το φως του κόσμου», είπε ο Χριστός, και σε αυτή τη φράση συνοψίζεται το κάλεσμα για κάθε άνθρωπο: να δει, να αναγνωρίσει, να λατρέψει.
Ο Θεός, ο ζωντανός και προσωπικός Θεός, δεν είναι μια αφηρημένη ιδέα ή ένας αυστηρός δικαστής. Είναι ο Πατέρας που αποκαλύπτεται, που πλησιάζει πρώτος, που ενεργεί στη ζωή μας με απρόβλεπτη στοργή και απεριόριστη σοφία. Η Αγία Γραφή είναι γεμάτη με στιγμές θείας πρωτοβουλίας. Δεν είναι ο άνθρωπος που αναζητεί πρώτος τον Θεό, αλλά ο Θεός που σπάει το σκοτάδι του κόσμου για να φέρει Φως. «Εγώ είμαι το φως του κόσμου», είπε ο Χριστός, και σε αυτή τη φράση συνοψίζεται το κάλεσμα για κάθε άνθρωπο: να δει, να αναγνωρίσει, να λατρέψει.
Η λατρεία είναι η φυσική και αυθόρμητη αντίδραση της καρδιάς όταν αντικρίζει την αγνότητα, τη δύναμη, την αγάπη και τη μεγαλοπρέπεια του Δημιουργού της. Δεν ξεκινά από ενοχή ή υποχρέωση. Ξεκινά από την αφύπνιση. Από εκείνη την ιερή στιγμή που ο άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι όλα όσα είναι, όλα όσα έχει, ακόμα και η αναπνοή του, είναι δώρο. Και σε αυτό το δώρο δεν μπορεί παρά να απαντήσει με δοξολογία, με σιωπηλή δέος, με πλήρη παράδοση.
Ως σύμβουλος αφύπνισης και αυτογνωσίας, βλέπω καθημερινά την πνευματική αφυδάτωση της εποχής μας. Ζούμε σε μια κοινωνία που προσφέρει τα πάντα εκτός από το ουσιώδες. Μαθαίνουμε να διεκδικούμε, να απαιτούμε, να σχεδιάζουμε... αλλά ξεχνούμε να λατρεύουμε. Και αυτό το κενό δεν καλύπτεται. Μας αφήνει πάντα με μια αίσθηση ελλείμματος, ακόμη κι αν εξωτερικά φαινόμαστε επιτυχημένοι.
Η λατρεία, αληθινά, δεν είναι μόνο εκδήλωση πίστης. Είναι η αναγνώριση της απόλυτης εξάρτησής μας από Εκείνον που μας έπλασε. Είναι η αποδοχή ότι δεν είμαστε οι κύριοι του πεπρωμένου μας. Είναι η εγκατάλειψη του εγώ μας μπροστά στον Αιώνιο. Στη λατρεία δεν προσφέρουμε κάτι στον Θεό επειδή Εκείνος το έχει ανάγκη. Αντίθετα, λατρεύουμε επειδή εμείς έχουμε ανάγκη να Τον αναγνωρίσουμε ως την Πηγή των πάντων.
Και μέσα από αυτή τη διαδικασία δεν φτωχαίνουμε – πλουτίζουμε. Δεν χάνουμε τον εαυτό μας – τον βρίσκουμε. Ο Θεός δεν μας ζητά να γίνουμε σκλάβοι Του, αλλά να Τον γνωρίσουμε. Και μέσα από τη λατρεία να αφυπνίσουμε το πραγματικό μας είναι: αυτό το θεόσπορο κομμάτι που υπάρχει σε κάθε ψυχή.
Η λατρεία είναι μια πράξη βαθιάς αυτογνωσίας. Όταν ο άνθρωπος στέκεται με ταπείνωση μπροστά στον Θεό, βλέπει και τον εαυτό του καθαρά. Οι μάσκες πέφτουν, οι άμυνες καταρρέουν, και η ψυχή μένει γυμνή μπροστά στο Φως. Αυτός ο φωτισμός δεν είναι καταδίκη· είναι λύτρωση. Είναι η αρχή της αληθινής μεταμόρφωσης.
Στο βιβλίο μου «Η Βίβλος της Θετικής Σκέψης» μιλώ εκτενώς για τη δύναμη της σκέψης, της πρόθεσης και της πίστης. Μα τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έχει αξία αν δεν στηρίζεται σε μια καρδιά που λατρεύει. Η θετική σκέψη δεν είναι επιφανειακή επιβεβαίωση του εγώ. Είναι προϊόν ενός νου που έχει ταπεινωθεί μπροστά στη σοφία του Θεού και έχει αποφασίσει να συμβαδίσει με το θέλημά Του.
Η λατρεία είναι η πιο καθαρή μορφή επικοινωνίας. Δεν απαιτεί λέξεις. Μπορεί να εκφραστεί με ένα δάκρυ, με μια σιωπηλή προσευχή, με ένα βλέμμα στραμμένο προς τον ουρανό. Είναι μια μυστική συνομιλία ανάμεσα στον Δημιουργό και το δημιούργημά Του. Και σε αυτή τη σχέση, ο άνθρωπος δεν είναι πια μόνος. Αισθάνεται ότι ανήκει, ότι αγαπιέται, ότι έχει σκοπό.
Λατρεύοντας, ο άνθρωπος γίνεται μάρτυρας. Όχι με τον φανατισμό του θρησκόληπτου, αλλά με τη σιγουριά εκείνου που έχει βιώσει την παρουσία του Θεού. Η λατρεία τον κινεί να μιλήσει, να αγαπήσει, να συγχωρήσει, να δοξάσει. Να σταθεί στον κόσμο σαν φως, σαν αλάτι, σαν πηγή ελπίδας.
Η λατρεία υπηρετεί τον Θεό όχι γιατί Εκείνος την έχει ανάγκη, αλλά γιατί μέσω αυτής εμείς θεραπευόμαστε. Μέσα από αυτήν κηρύττουμε με τον βίο μας την Πίστη. Θαυμάζουμε τα μεγαλεία Του όχι με λόγια, αλλά με τη στάση μας. Τιμούμε τα έργα Του με την καθημερινότητά μας. Ευγνωμονούμε για τις σωτηριώδεις επεμβάσεις Του με τρόπο βαθύ, εσωτερικό, υπαρξιακό.
Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ να επιστρέψει στη λατρεία. Όχι σαν τελετουργία, αλλά σαν στάση ζωής. Σαν τρόπο ύπαρξης. Μέσα στη λατρεία ανακαλύπτουμε την αλήθεια της ύπαρξής μας, ξανασυνδεόμαστε με τον σκοπό μας, γινόμαστε φορείς ειρήνης σε έναν κόσμο που ασφυκτιά από τη σύγχυση.
Ας λατρέψουμε, λοιπόν, όχι μόνο με τα χείλη, αλλά με την καρδιά. Ας επιτρέψουμε στον Θεό να ενεργήσει μέσα μας. Ας ανταποκριθούμε στο κάλεσμά Του με ευγνωμοσύνη και πίστη. Γιατί ο Θεός είναι ζωντανός. Και εμείς είμαστε πλασμένοι για να ζούμε ενωμένοι μαζί Του. Να Τον μαρτυρούμε. Να Τον θαυμάζουμε. Να Τον αγαπούμε. Να Τον λατρεύουμε.
Ως σύμβουλος αφύπνισης και αυτογνωσίας, βλέπω καθημερινά την πνευματική αφυδάτωση της εποχής μας. Ζούμε σε μια κοινωνία που προσφέρει τα πάντα εκτός από το ουσιώδες. Μαθαίνουμε να διεκδικούμε, να απαιτούμε, να σχεδιάζουμε... αλλά ξεχνούμε να λατρεύουμε. Και αυτό το κενό δεν καλύπτεται. Μας αφήνει πάντα με μια αίσθηση ελλείμματος, ακόμη κι αν εξωτερικά φαινόμαστε επιτυχημένοι.
Η λατρεία, αληθινά, δεν είναι μόνο εκδήλωση πίστης. Είναι η αναγνώριση της απόλυτης εξάρτησής μας από Εκείνον που μας έπλασε. Είναι η αποδοχή ότι δεν είμαστε οι κύριοι του πεπρωμένου μας. Είναι η εγκατάλειψη του εγώ μας μπροστά στον Αιώνιο. Στη λατρεία δεν προσφέρουμε κάτι στον Θεό επειδή Εκείνος το έχει ανάγκη. Αντίθετα, λατρεύουμε επειδή εμείς έχουμε ανάγκη να Τον αναγνωρίσουμε ως την Πηγή των πάντων.
Και μέσα από αυτή τη διαδικασία δεν φτωχαίνουμε – πλουτίζουμε. Δεν χάνουμε τον εαυτό μας – τον βρίσκουμε. Ο Θεός δεν μας ζητά να γίνουμε σκλάβοι Του, αλλά να Τον γνωρίσουμε. Και μέσα από τη λατρεία να αφυπνίσουμε το πραγματικό μας είναι: αυτό το θεόσπορο κομμάτι που υπάρχει σε κάθε ψυχή.
Η λατρεία είναι μια πράξη βαθιάς αυτογνωσίας. Όταν ο άνθρωπος στέκεται με ταπείνωση μπροστά στον Θεό, βλέπει και τον εαυτό του καθαρά. Οι μάσκες πέφτουν, οι άμυνες καταρρέουν, και η ψυχή μένει γυμνή μπροστά στο Φως. Αυτός ο φωτισμός δεν είναι καταδίκη· είναι λύτρωση. Είναι η αρχή της αληθινής μεταμόρφωσης.
Στο βιβλίο μου «Η Βίβλος της Θετικής Σκέψης» μιλώ εκτενώς για τη δύναμη της σκέψης, της πρόθεσης και της πίστης. Μα τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έχει αξία αν δεν στηρίζεται σε μια καρδιά που λατρεύει. Η θετική σκέψη δεν είναι επιφανειακή επιβεβαίωση του εγώ. Είναι προϊόν ενός νου που έχει ταπεινωθεί μπροστά στη σοφία του Θεού και έχει αποφασίσει να συμβαδίσει με το θέλημά Του.
Η λατρεία είναι η πιο καθαρή μορφή επικοινωνίας. Δεν απαιτεί λέξεις. Μπορεί να εκφραστεί με ένα δάκρυ, με μια σιωπηλή προσευχή, με ένα βλέμμα στραμμένο προς τον ουρανό. Είναι μια μυστική συνομιλία ανάμεσα στον Δημιουργό και το δημιούργημά Του. Και σε αυτή τη σχέση, ο άνθρωπος δεν είναι πια μόνος. Αισθάνεται ότι ανήκει, ότι αγαπιέται, ότι έχει σκοπό.
Λατρεύοντας, ο άνθρωπος γίνεται μάρτυρας. Όχι με τον φανατισμό του θρησκόληπτου, αλλά με τη σιγουριά εκείνου που έχει βιώσει την παρουσία του Θεού. Η λατρεία τον κινεί να μιλήσει, να αγαπήσει, να συγχωρήσει, να δοξάσει. Να σταθεί στον κόσμο σαν φως, σαν αλάτι, σαν πηγή ελπίδας.
Η λατρεία υπηρετεί τον Θεό όχι γιατί Εκείνος την έχει ανάγκη, αλλά γιατί μέσω αυτής εμείς θεραπευόμαστε. Μέσα από αυτήν κηρύττουμε με τον βίο μας την Πίστη. Θαυμάζουμε τα μεγαλεία Του όχι με λόγια, αλλά με τη στάση μας. Τιμούμε τα έργα Του με την καθημερινότητά μας. Ευγνωμονούμε για τις σωτηριώδεις επεμβάσεις Του με τρόπο βαθύ, εσωτερικό, υπαρξιακό.
Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ να επιστρέψει στη λατρεία. Όχι σαν τελετουργία, αλλά σαν στάση ζωής. Σαν τρόπο ύπαρξης. Μέσα στη λατρεία ανακαλύπτουμε την αλήθεια της ύπαρξής μας, ξανασυνδεόμαστε με τον σκοπό μας, γινόμαστε φορείς ειρήνης σε έναν κόσμο που ασφυκτιά από τη σύγχυση.
Ας λατρέψουμε, λοιπόν, όχι μόνο με τα χείλη, αλλά με την καρδιά. Ας επιτρέψουμε στον Θεό να ενεργήσει μέσα μας. Ας ανταποκριθούμε στο κάλεσμά Του με ευγνωμοσύνη και πίστη. Γιατί ο Θεός είναι ζωντανός. Και εμείς είμαστε πλασμένοι για να ζούμε ενωμένοι μαζί Του. Να Τον μαρτυρούμε. Να Τον θαυμάζουμε. Να Τον αγαπούμε. Να Τον λατρεύουμε.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΛΟΥΜΙΣΤΟΣ
Σύμβουλος αφύπνισης
& Προσωπικής Καθοδήγησης
Αυτοβελτίωσης - Αυτογνωσίας.
Ιδρυτής του Συμβουλευτικού Κέντρου
Life Helth Care - www.lifehealthcare.gr &
Εναλλακτικών Θεραπειών - www.voicehealing.gr
Για τα άρθρα μου, τις ομιλίες, σεμινάρια και ενημέρωση των συνεδριών
Συγγραφέας της "Βίβλου της Θετικής Σκέψης"
Για την on line αγορά του βιβλίου εδώ www.vivlosthetikiskepsi.gr
Επικοινωνία για πληροφορίες & ραντεβού στο 6945 723 523
(11:30 - 14:00 και 19:00 - 21:30 - Εκτός Κυριακής)