Σταύρος Πλουμιστός: Πως το ψυχικό τραύμα μπορεί να είναι ένα θαύμα που αλλάζει τον τρόπο που ζούμε
👉Το τραύμα είναι συχνά σαν ένα αφόρητο βάρος, μια συλλογή από έντονες αναμνήσεις και συναισθήματα που κουβαλάμε μέσα μας. Είναι μια περίπλοκη υπόθεση πόνου, σύγχυσης και μερικές φορές φόβου, υφασμένη τόσο σφιχτά στις ταυτότητές μας που αναρωτιόμαστε αν θα ξεφύγουμε ποτέ πραγματικά. Ωστόσο, για μερικούς, το τραύμα μπορεί να μετατραπεί από μια στοιχειωμένη παρουσία σε καθοδηγητικό φως, ένα είδος θαύματος που μας διδάσκει να βλέπουμε τη ζωή εκ νέου. Όταν το τραύμα γίνεται θαύμα, αλλάζει το εσωτερικό μας τοπίο με τρόπους που δεν φανταζόμασταν πιθανούς, φέρνοντας μια ηρεμία που εγκαθίσταται στα μάτια μας, μια γαλήνη που ηρεμεί το εσωτερικό μας και μια νέα ευγνωμοσύνη για το ίδιο το παρελθόν που κάποτε μας βασάνιζε.
Το τραύμα ενσωματώνεται βαθιά, συχνά μένει πολύ μετά το τέλος του ίδιου του γεγονότος. Είτε είναι από ένα μεμονωμένο γεγονός που αλλάζει τη ζωή είτε από μια σειρά επώδυνων εμπειριών, το τραύμα μπορεί να δημιουργήσει μια μόνιμη αίσθηση ευαλωτότητας. Οι αναμνήσεις μπορεί να πυροδοτήσουν μια ορμή συναισθημάτων, πόνους στο σώμα ή ένα κύμα άγχους, υπενθυμίζοντάς μας ότι κάτι μέσα μας παραμένει ακατάστατο.
Ωστόσο, αυτή είναι μόνο μια φάση του κύκλου ζωής του τραύματος. Όταν ξεκινάμε το ταξίδι της θεραπείας, περνάμε μέσα από στάδια που σταδιακά αλλάζουν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε και ανταποκρινόμαστε στο παρελθόν μας. Αυτό το ταξίδι συχνά περιλαμβάνει την διαχείριση από εμάς μέσα από τον ακατέργαστο πόνο, τα αισθήματα προδοσίας, τη θλίψη και ίσως την ενοχή. Ωστόσο, αν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να αντιμετωπίσει αυτά τα συναισθήματα με συμπόνια, και μερικές φορές με τη βοήθεια άλλων, ανοίγουμε την πιθανότητα να μεταμορφώσουμε τη σχέση μας με τραύμα.
Αγκαλιάζοντας τη θεραπεία: Βρίσκοντας την ακινησία μέσα στην καταιγίδα
Η θεραπεία δεν είναι γραμμική, ούτε απλή. Αλλά ένα από τα πρώτα βήματα είναι να αναγνωρίσετε τον αντίκτυπο του τραύματος χωρίς κρίση ή αυτοκατηγορία. Η θεραπεία απαιτεί υπομονή και, κυρίως, δέσμευση να τιμήσουμε το ίδιο το ταξίδι. Δεν υπάρχει τέλειο χρονοδιάγραμμα, καμία μαγική λύση. Μπορεί να περιλαμβάνει θεραπεία, συμβουλευτική υποστήριξη, καθοδηγούμενο διαλογισμό, οτιδήποτε φέρνει κάποιον πιο κοντά στο κέντρο του και επιτρέπει την απελευθέρωση των συγκρατημένων συναισθημάτων.
Καθώς η θεραπεία βαθαίνει, κάτι μαγικό αρχίζει να συμβαίνει. Γινόμαστε πιο παρόντες με τον εαυτό μας, το σώμα μας και τις εμπειρίες μας. Το μυαλό μας ησυχάζει καθώς επεξεργαζόμαστε τον πόνο μας με αγάπη και κατανόηση και όχι με αγανάκτηση. Αυτή η ηρεμία του μυαλού, που συχνά συνοδεύεται από πιο αργή αναπνοή και απελευθέρωση της σωματικής έντασης, είναι σαν ένα βάλσαμο που καταπραΰνει από μέσα προς τα έξω. Διαπιστώνουμε ότι το βλέμμα μας μαλακώνει, τα μάτια μας γίνονται πιο ευγενικά, τόσο προς τον εαυτό μας όσο και προς τους άλλους. Η ίδια η ένταση που κάποτε μας έλεγχε αρχίζει να μεταμορφώνεται σε κάτι πιο ήπιο, πιο διαχειρίσιμο, σχεδόν σαν ένα κύμα που κάποτε έπεφτε αλλά τώρα απλώνεται στην ακτή.
Το θαύμα της αποδοχής και της επανασύνδεσης
Η αποδοχή συχνά εκλαμβάνεται ως παθητικότητα ή παραίτηση, αλλά στην πραγματικότητα, η αποδοχή είναι μια ισχυρή πράξη. Όταν αποδεχόμαστε αληθινά αυτό που μας συνέβη, δεν αντιστεκόμαστε πλέον στη μνήμη ή στην εμπειρία. Αυτό δεν σημαίνει ότι εγκρίνουμε αυτό που συνέβη ή ότι είμαστε «εντάξει» με αυτό. Αντίθετα, σημαίνει ότι σταματάμε να πολεμάμε την παρουσία του στη ζωή μας. Μέσω της αποδοχής, επιτρέπουμε στο τραύμα να πάρει τη θέση του ως μέρος της ιστορίας μας, χωρίς να του επιτρέπουμε πλέον να κυριαρχεί στο παρόν ή στο μέλλον μας.
Αυτή η αποδοχή δημιουργεί χώρο για μια εκπληκτική μεταμόρφωση. Επανασυνδεόμαστε με τον εαυτό μας με τρόπους που ίσως δεν είχαμε ποτέ φανταστεί. Το τραύμα συχνά αφήνει μέρη μας κατακερματισμένα, αλλά μέσω της αποδοχής, αρχίζουμε να ενώνουμε τους εαυτούς μας ξανά. Μπορεί ακόμη και να παρατηρήσουμε ότι οι προηγούμενες εμπειρίες μας, αυτά ακριβώς τα πράγματα που κάποτε θέλαμε να διαγράψουμε, φέρουν κρυφές δυνάμεις, ιδέες και δώρα. Αρχίζουμε να τα βλέπουμε όχι ως βάρη, αλλά ως μοναδικά μέρη της ταυτότητάς μας που μας έχουν διαμορφώσει σε πιο δυνατά, σοφότερα άτομα.
Με την επανασύνδεση με ολόκληρο τον εαυτό μας, ανακτούμε την εξουσία πάνω στη ζωή μας. Αρχίζουμε να κάνουμε επιλογές με βάση το παρόν και όχι να δεσμευόμαστε από το παρελθόν. Αυτή η διαδικασία επανασύνδεσης είναι, από μόνη της, ένα θαύμα. Είναι σαν να ανακαλύπτουμε νέα χρώματα στον ουρανό που δεν έχουμε παρατηρήσει ποτέ πριν ή να νιώθουμε τη ζεστασιά του ήλιου με τρόπο που δεν έχουμε βιώσει ποτέ. Είμαστε ζωντανοί με τρόπους που δεν ξέραμε ότι μπορούμε να είμαστε.
Ευγνωμοσύνη για το παρελθόν: Το απόλυτο δώρο
Η ευγνωμοσύνη για το τραύμα μας μπορεί να φαίνεται αδύνατη στην αρχή, ακόμη και παράλογη. Ωστόσο, όταν φτάνουμε σε ένα μέρος όπου μπορούμε να αναγνωρίσουμε την ανάπτυξη και την ανθεκτικότητα που έχουμε αποκτήσει, η ευγνωμοσύνη γίνεται όχι μόνο δυνατή αλλά και φυσική. Το τραύμα, αν και επώδυνο, συχνά αποκαλύπτει τα δυνατά μας σημεία και μας διδάσκει ανεκτίμητα μαθήματα για τη συμπόνια, την ενσυναίσθηση και την απόλυτη ανθεκτικότητα του ανθρώπινου πνεύματος.
Αυτή η ευγνωμοσύνη δεν έχει να κάνει με την ευχή να είχε συμβεί το τραύμα ή να ρομαντικοποιήσει τον πόνο. Αντίθετα, πρόκειται για την αναγνώριση της δύναμης που έχουμε αποκτήσει, της προοπτικής που έχουμε αποκτήσει και της ενσυναίσθησης που νιώθουμε προς τους άλλους που υποφέρουν. Αυτή η αίσθηση ευγνωμοσύνης για το ταξίδι μας μας επιτρέπει να κρατάμε το παρελθόν μας με σεβασμό και όχι με πικρία, με εκτίμηση και όχι με θλίψη. Δεν νιώθουμε πια επιβαρυμένοι από τις αναμνήσεις, γιατί τώρα τις μεταφέρουμε με τρόπο που επιβεβαιώνει την ανάπτυξή μας, την ανθεκτικότητα και την ικανότητά μας για αγάπη.
Ζώντας στο παρόν: Μια νέα αρχή
Όταν το τραύμα γίνεται θαύμα, δεν διαγράφει το παρελθόν, αλλά το ξαναπλαισιώνει με τρόπο που μας επιτρέπει να ζούμε ελεύθερα στο παρόν. Το μυαλό μας δεν είναι πλέον απασχολημένο με το τι ήταν ή τι θα μπορούσε να ήταν. Βρισκόμαστε πιο συντονισμένοι με το εδώ και τώρα, απολαμβάνοντας τα απλά πράγματα, τη ζεστασιά της αγκαλιάς ενός αγαπημένου προσώπου, τον ήχο των πουλιών που κελαηδούν ή την ικανοποίηση μιας καλής δουλειάς.
Μαθαίνουμε να αγαπάμε και να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας πληρέστερα, συμπεριλαμβανομένων των ουλών που κουβαλάμε. Αυτές οι ουλές δεν είναι πλέον σύμβολα πόνου, αλλά επιβίωσης, ανθεκτικότητας και ανάπτυξης. Συνειδητοποιούμε ότι είμαστε πιο δυνατοί από όσο πιστεύαμε κάποτε, ικανοί να αντιμετωπίσουμε τις αντιξοότητες με χάρη και να αναδυθούμε με νέα διορατικότητα και συμπόνια.
Παρακάτω σας εξηγώ πώς το τραύμα, όταν αντιμετωπίζεται και θεραπεύεται, μπορεί να μην ξεπεραστεί απλώς - μπορεί να είναι ένα θαύμα που αλλάζει τον τρόπο που ζούμε και αναπνέουμε στο παρόν.
Η Φύση του Τραύματος
Το τραύμα ενσωματώνεται βαθιά, συχνά μένει πολύ μετά το τέλος του ίδιου του γεγονότος. Είτε είναι από ένα μεμονωμένο γεγονός που αλλάζει τη ζωή είτε από μια σειρά επώδυνων εμπειριών, το τραύμα μπορεί να δημιουργήσει μια μόνιμη αίσθηση ευαλωτότητας. Οι αναμνήσεις μπορεί να πυροδοτήσουν μια ορμή συναισθημάτων, πόνους στο σώμα ή ένα κύμα άγχους, υπενθυμίζοντάς μας ότι κάτι μέσα μας παραμένει ακατάστατο.
Ωστόσο, αυτή είναι μόνο μια φάση του κύκλου ζωής του τραύματος. Όταν ξεκινάμε το ταξίδι της θεραπείας, περνάμε μέσα από στάδια που σταδιακά αλλάζουν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε και ανταποκρινόμαστε στο παρελθόν μας. Αυτό το ταξίδι συχνά περιλαμβάνει την διαχείριση από εμάς μέσα από τον ακατέργαστο πόνο, τα αισθήματα προδοσίας, τη θλίψη και ίσως την ενοχή. Ωστόσο, αν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να αντιμετωπίσει αυτά τα συναισθήματα με συμπόνια, και μερικές φορές με τη βοήθεια άλλων, ανοίγουμε την πιθανότητα να μεταμορφώσουμε τη σχέση μας με τραύμα.
Αγκαλιάζοντας τη θεραπεία: Βρίσκοντας την ακινησία μέσα στην καταιγίδα
Η θεραπεία δεν είναι γραμμική, ούτε απλή. Αλλά ένα από τα πρώτα βήματα είναι να αναγνωρίσετε τον αντίκτυπο του τραύματος χωρίς κρίση ή αυτοκατηγορία. Η θεραπεία απαιτεί υπομονή και, κυρίως, δέσμευση να τιμήσουμε το ίδιο το ταξίδι. Δεν υπάρχει τέλειο χρονοδιάγραμμα, καμία μαγική λύση. Μπορεί να περιλαμβάνει θεραπεία, συμβουλευτική υποστήριξη, καθοδηγούμενο διαλογισμό, οτιδήποτε φέρνει κάποιον πιο κοντά στο κέντρο του και επιτρέπει την απελευθέρωση των συγκρατημένων συναισθημάτων.
Καθώς η θεραπεία βαθαίνει, κάτι μαγικό αρχίζει να συμβαίνει. Γινόμαστε πιο παρόντες με τον εαυτό μας, το σώμα μας και τις εμπειρίες μας. Το μυαλό μας ησυχάζει καθώς επεξεργαζόμαστε τον πόνο μας με αγάπη και κατανόηση και όχι με αγανάκτηση. Αυτή η ηρεμία του μυαλού, που συχνά συνοδεύεται από πιο αργή αναπνοή και απελευθέρωση της σωματικής έντασης, είναι σαν ένα βάλσαμο που καταπραΰνει από μέσα προς τα έξω. Διαπιστώνουμε ότι το βλέμμα μας μαλακώνει, τα μάτια μας γίνονται πιο ευγενικά, τόσο προς τον εαυτό μας όσο και προς τους άλλους. Η ίδια η ένταση που κάποτε μας έλεγχε αρχίζει να μεταμορφώνεται σε κάτι πιο ήπιο, πιο διαχειρίσιμο, σχεδόν σαν ένα κύμα που κάποτε έπεφτε αλλά τώρα απλώνεται στην ακτή.
Το θαύμα της αποδοχής και της επανασύνδεσης
Η αποδοχή συχνά εκλαμβάνεται ως παθητικότητα ή παραίτηση, αλλά στην πραγματικότητα, η αποδοχή είναι μια ισχυρή πράξη. Όταν αποδεχόμαστε αληθινά αυτό που μας συνέβη, δεν αντιστεκόμαστε πλέον στη μνήμη ή στην εμπειρία. Αυτό δεν σημαίνει ότι εγκρίνουμε αυτό που συνέβη ή ότι είμαστε «εντάξει» με αυτό. Αντίθετα, σημαίνει ότι σταματάμε να πολεμάμε την παρουσία του στη ζωή μας. Μέσω της αποδοχής, επιτρέπουμε στο τραύμα να πάρει τη θέση του ως μέρος της ιστορίας μας, χωρίς να του επιτρέπουμε πλέον να κυριαρχεί στο παρόν ή στο μέλλον μας.
Αυτή η αποδοχή δημιουργεί χώρο για μια εκπληκτική μεταμόρφωση. Επανασυνδεόμαστε με τον εαυτό μας με τρόπους που ίσως δεν είχαμε ποτέ φανταστεί. Το τραύμα συχνά αφήνει μέρη μας κατακερματισμένα, αλλά μέσω της αποδοχής, αρχίζουμε να ενώνουμε τους εαυτούς μας ξανά. Μπορεί ακόμη και να παρατηρήσουμε ότι οι προηγούμενες εμπειρίες μας, αυτά ακριβώς τα πράγματα που κάποτε θέλαμε να διαγράψουμε, φέρουν κρυφές δυνάμεις, ιδέες και δώρα. Αρχίζουμε να τα βλέπουμε όχι ως βάρη, αλλά ως μοναδικά μέρη της ταυτότητάς μας που μας έχουν διαμορφώσει σε πιο δυνατά, σοφότερα άτομα.
Με την επανασύνδεση με ολόκληρο τον εαυτό μας, ανακτούμε την εξουσία πάνω στη ζωή μας. Αρχίζουμε να κάνουμε επιλογές με βάση το παρόν και όχι να δεσμευόμαστε από το παρελθόν. Αυτή η διαδικασία επανασύνδεσης είναι, από μόνη της, ένα θαύμα. Είναι σαν να ανακαλύπτουμε νέα χρώματα στον ουρανό που δεν έχουμε παρατηρήσει ποτέ πριν ή να νιώθουμε τη ζεστασιά του ήλιου με τρόπο που δεν έχουμε βιώσει ποτέ. Είμαστε ζωντανοί με τρόπους που δεν ξέραμε ότι μπορούμε να είμαστε.
Ευγνωμοσύνη για το παρελθόν: Το απόλυτο δώρο
Η ευγνωμοσύνη για το τραύμα μας μπορεί να φαίνεται αδύνατη στην αρχή, ακόμη και παράλογη. Ωστόσο, όταν φτάνουμε σε ένα μέρος όπου μπορούμε να αναγνωρίσουμε την ανάπτυξη και την ανθεκτικότητα που έχουμε αποκτήσει, η ευγνωμοσύνη γίνεται όχι μόνο δυνατή αλλά και φυσική. Το τραύμα, αν και επώδυνο, συχνά αποκαλύπτει τα δυνατά μας σημεία και μας διδάσκει ανεκτίμητα μαθήματα για τη συμπόνια, την ενσυναίσθηση και την απόλυτη ανθεκτικότητα του ανθρώπινου πνεύματος.
Αυτή η ευγνωμοσύνη δεν έχει να κάνει με την ευχή να είχε συμβεί το τραύμα ή να ρομαντικοποιήσει τον πόνο. Αντίθετα, πρόκειται για την αναγνώριση της δύναμης που έχουμε αποκτήσει, της προοπτικής που έχουμε αποκτήσει και της ενσυναίσθησης που νιώθουμε προς τους άλλους που υποφέρουν. Αυτή η αίσθηση ευγνωμοσύνης για το ταξίδι μας μας επιτρέπει να κρατάμε το παρελθόν μας με σεβασμό και όχι με πικρία, με εκτίμηση και όχι με θλίψη. Δεν νιώθουμε πια επιβαρυμένοι από τις αναμνήσεις, γιατί τώρα τις μεταφέρουμε με τρόπο που επιβεβαιώνει την ανάπτυξή μας, την ανθεκτικότητα και την ικανότητά μας για αγάπη.
Ζώντας στο παρόν: Μια νέα αρχή
Όταν το τραύμα γίνεται θαύμα, δεν διαγράφει το παρελθόν, αλλά το ξαναπλαισιώνει με τρόπο που μας επιτρέπει να ζούμε ελεύθερα στο παρόν. Το μυαλό μας δεν είναι πλέον απασχολημένο με το τι ήταν ή τι θα μπορούσε να ήταν. Βρισκόμαστε πιο συντονισμένοι με το εδώ και τώρα, απολαμβάνοντας τα απλά πράγματα, τη ζεστασιά της αγκαλιάς ενός αγαπημένου προσώπου, τον ήχο των πουλιών που κελαηδούν ή την ικανοποίηση μιας καλής δουλειάς.
Μαθαίνουμε να αγαπάμε και να αποδεχόμαστε τον εαυτό μας πληρέστερα, συμπεριλαμβανομένων των ουλών που κουβαλάμε. Αυτές οι ουλές δεν είναι πλέον σύμβολα πόνου, αλλά επιβίωσης, ανθεκτικότητας και ανάπτυξης. Συνειδητοποιούμε ότι είμαστε πιο δυνατοί από όσο πιστεύαμε κάποτε, ικανοί να αντιμετωπίσουμε τις αντιξοότητες με χάρη και να αναδυθούμε με νέα διορατικότητα και συμπόνια.
Ζώντας πλήρως στο παρόν, δημιουργούμε χώρο για χαρά, σύνδεση και νόημα για το μέλλον. Η ζωή μας γίνεται ενσάρκωση θεραπείας και σε αυτό, βρίσκουμε μια βαθιά αίσθηση γαλήνης. Το τραύμα, κάποτε που ήταν βαρύ φορτίο, έχει μεταμορφωθεί σε πηγή σοφίας, δύναμης και βαθιάς ευγνωμοσύνης. Με αυτόν τον τρόπο, το τραύμα γίνεται πράγματι ένα θαύμα, κάτι που ηρεμεί τα μάτια, ηρεμεί την ψυχή και μας κρατάει γερά στο όμορφο παρόν που επιλέγουμε.
Μοιράζοντας σοφία...
ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΛΟΥΜΙΣΤΟΣ
Σύμβουλος αφύπνισης του Νου
Αυτοβελτίωσης-Αυτογνωσίας
(Life Health Care)
Εναλλακτικές Θεραπείες
Συγγραφέας της "Βίβλου της Θετικής Σκέψης"
Εάν βιώνετε δονήσεις αναζήτησης για να βρείτε το σκοπό σας ή αναζητάτε καθοδήγηση,
επικοινωνήστε μαζί μου και θα κανονίσουμε μια τηλε-συνεδρία για να σας βοηθήσω
να ανακαλύψετε τον μοναδικό σας σκοπό σε αυτόν τον κόσμο και πώς να ξεκινήσετε την ευθυγράμμιση με τους στόχους και τα όνειρα σας για να ζήσετε τη ζωή που θα θέλατε!
Για τις ομιλίες, σεμινάρια και ενημέρωση των συνεδριών εδώ https://www.ploumistos.com/p/online.html
Για την θεραπευτική μέθοδο μου δείτε εδώ https://voicehealing.gr/
Για την αγορά του βιβλίου "Η Βίβλος της Θετικής Σκέψης" εδώ www.vivlosthetikiskepsi.gr
Μιλήστε μαζί μου στο 6945723523
(11:30 - 14:00 και 19:00 - 21:30 - Εκτός Κυριακής)