Τρία αγαθά που θέλει να ελέγχει η παγκόσμια ελίτ
Η ενεργειακή εξάρτηση των κοινωνιών από λίγες πολυεθνικές στον τομέα των καυσίμων, θεωρείται δεδομένη από τις αρχές του εικοστού αιώνα. Το παγκόσμιο σύστημα διακίνησης των καυσίμων αποτελείται από λίγες εταιρείες που ελέγχουν τα κοιτάσματα σε όλο τον κόσμο. Αυτές αποφασίζουν πότε και πόσο θα αυξήσουν την τιμή των καυσίμων δίχως να δίνουν λογαριασμό σε καμία κυβέρνηση ακόμη και των πλέον ισχυρών χωρών. Δεν διστάζουν να υποκινήσουν ακόμη και ένοπλες συγκρούσεις μεταξύ των κρατών όταν θίγονται τα συμφέροντα τους.
Ένα ανάλογο μοντέλο λειτουργίας προσπαθούν να επιβάλουν μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι και στο τομέα των τροφίμων και του νερού. Αυτό γίνεται γιατί γνωρίζουν ότι ελέγχοντας τις βασικές ανάγκες των κοινωνιών θα μπορούν να επιβάλουν τις δικές τους επιλογές και κανόνες λειτουργίας στην παγκόσμια αγορά. Ήδη μέσω του χρηματιστηρίου που ελέγχει τα παγκόσμια αποθέματα τροφίμων μεγάλες εταιρείες αυξομειώνουν τις τιμές προκαλώντας τεχνίτες ελλείψεις ακόμη και φαινόμενα επισιτιστικής κρίσης προκειμένου για να επιβάλουν τις τιμές που επιθυμούν. Χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα την κλιματική αλλαγή θέλουν να μειώσουν το ποσοστό των μίκρο καλλιεργητών θεσπίζοντας νόμους και κανόνες αγοράς στα μέτρα τους.
Επόμενος στόχος είναι και ο έλεγχος των υδάτινων πόρων. Μέσω της ιδιωτικοποίησης των δημοσίων εταιριών ύδρευσης. Είναι κάτι που επιχειρείται συντονισμένα σε αρκετές χώρες ταυτόχρονα και δηλώνει ότι αυτό έχει αποφασιστεί σε υπερεθνικό επίπεδο από την παγκόσμια ελίτ.
Αν στα επόμενα χρόνια οι παγκοσμιοποιητές καταφέρουν να έχουν τον απόλυτο έλεγχο στην ενέργεια, την τροφή και το νερό τότε οι λαοί θα γνωρίσουν στιγμές εξαθλίωσης σε βαθμό που δεν έχει βιώσει ποτέ της η ανθρωπότητα.
