Ο Δρόμος του Μάνου Λοΐζου: Ο Γιώργος Νταλάρας στο Christmas Theater
Μια συναυλία γεμάτη με τραγούδια/χρονοταξιδιώτες που ζουν και περιπλανώνται από εποχή σε εποχή καθώς ο Μάνος Λοΐζος είναι από τους συνθέτες που κατόρθωσαν με τις συμπαγείς μελωδίες τους να εισχωρήσουν στο μουσικό μας «συλλογικό υποσυνείδητο».
«Αχ χελιδόνι μου», «Ήλιε μου σε παρακαλώ», «Δέντρο», «Τσιμινιέρα», «Λιώνουν τα νιάτα μας», «Έχω ένα καφενέ», «Δρόμος», «Ακορντεόν», «Σ’ ακολουθώ», «Όλα σε θυμίζουν», «Γ΄ Παγκόσμιος», «Τα Νέγρικα», «Τσε Γκεβάρα», «Τίποτα δεν πάει χαμένο», «Γράμματα στην αγαπημένη» και τόσα άλλα.
Ποτισμένος από τη βαθιά πεποίθηση ότι ο κόσμος μπορεί και πρέπει να γίνει καλύτερος κι ότι ο καθένας μπορεί και πρέπει να κάνει κάτι γι’ αυτό, ο Λοΐζος υπήρξε ο πιο γενναιόδωρος μελωδός των μικρών στιγμών και των μεγάλων ελπίδων.
Το πρώτο τραγούδι του, κυκλοφόρησε το 1962 και ήταν το μελοποιημένο ποίημα του Λόρκα «Το τραγούδι του δρόμου» σε μετάφραση Νίκου Γκάτσου.
Ο Μάνος Λοΐζος υπήρξε από τους πιο πολύπλευρους και επιδραστικούς συνθέτες τραγουδιών όλων των εποχών. Στην εικοσαετή μουσική διαδρομή του, μας έδωσε τραγούδια που συνεχίζουν να μας εμπνέουν.
Ο Γιάννης Ρίτσος έχει πει ότι «η μουσική του, οικεία, φιλική, μάς κερδίζει απ’ το πρώτο της άκουσμα, χάρη σ’ ένα πλατύτατο κοινωνικό συναίσθημα που περιλαμβάνει και το δικό μας».
Χαρακτηριστικά τα λόγια και του Μίκη Θεοδωράκη: «Ο Λοΐζος δεν κατασκεύαζε. Και αν το ήθελε, δεν θα μπορούσε. Γεννούσε. Κι αυτό, γιατί έτσι το ένιωθε…» Όταν πληροφορήθηκε τον θάνατο του Μάνου, είπε ο Μίκης: «Για μένα προσωπικά ήταν πιο πολύ από αδελφός, φίλος, συνάδελφος. Ήταν η περηφάνια μου. Γιατί μπόρεσε μ’ ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο κι ένα τραγούδι, να πάει μια πήχη πιο πέρα τον ορίζοντα.»
Ο Μάνος Λοΐζος μπορεί να πέθανε νεότατος, πριν συμπληρώσει τα 45 του χρόνια αλλά το έργο που μας άφησε είναι βαρυσήμαντο. Μοιάζει άλλοτε ατσάλι κι άλλοτε βαμβάκι και μέχρι σήμερα, μένει ζωντανό όπως και ο δημιουργός του.
