Οι ευαίσθητοι άνθρωποι δύσκολα ευτυχούν μέσα σε ένα περιβάλλον «αρνητικής ενέργειας» της εποχής μας
Ανισότητα, ανταγωνισμός, εκμετάλλευση, πολέμος, φρίκη και αρρώστια παράγουν ψυχονοητική τοξικότητα στη ζωή μας η οποία τελικά εκφράζεται και ως ρύπανση στο περιβάλλον μας. Αποτελέσματα που ένας ευαίσθητος άνθρωπος απορροφά σαν σφουγγάρι και δεν αντέχει ως οργανισμός.
Το ένστικτο της επιβίωσης τον ωθεί στην αποβολή όλης αυτής της τοξικότητας με αποτέλεσμα πολύ συχνά να την αναπαράγει νοσώντας ψυχικά στα πρώτα στάδια και σωματικά στη συνέχεια, αφού αδυνατεί όσο κι αν αντιδρά και δυσθυμεί να απαλλαγεί από τα απόβλητα της κοινωνικής και υλικής του υπόστασης.
Συνεχώς φορτισμένος αρνητικά, χωρίς να έχει τη γνώση και την ικανότητα της ενεργειακής εξισορρόπησης, νιώθει την έλλειψη δυνάμεων σωματικών και ψυχικών την οποία μάταια προσπαθεί να ανακουφίσει με τη μορφή της υπερκατανάλωσης ενώ οδηγείται με γεωμετρική πρόοδο στη σωματική του ασθένεια πλέον αλλά και σε ένα πρότυπο νοσηρής ανακύκλωσης όλων αυτών που τον βασανίζουν.
Η αδιαφορία του για την ομορφιά και την τάξη είναι η αρχή των μυρίων κακών που έπονται. Αξίες τις οποίες υποτιμά σε βαθμό που να χάνεται η ουσία της ύπαρξής του.
Οι άνθρωποι υψηλής ευαισθησίας που κρύβουν την ομορφιά τους σε πλεόνασμα σάρκας, αυτοί που εξαφανίζουν την βασανισμένη ψυχή τους κάτω από βουνά αντικειμένων ή την θάβουν σε καταχρήσεις ουσιών κι εκείνοι ακόμα που τοποθετούν τον εαυτό τους τελευταίο σε μια χαώδη λίστα προτεραιοτήτων κι αναγκών άλλων ψυχών ως ταπεινοί υπηρέτες τους, είναι οι ευαίσθητοι άνθρωποι που έχασαν πολύ νωρίς (στην παιδική ηλικία) την ικανότητα να ανασαίνουν ως τα βάθη της ψυχής τους και να χαμογελούν πλατιά στο δικό τους θαύμα της ζωής.
Αντικαθιστώντας την ομορφιά της αγάπης του ωραίου και αρμονικά τακτοποιημένου θεού (που είναι η εσωτερίκευση της φύσης) με την ασχήμια του φόβου της επιβίωσης κι επικράτησης (που είναι το άγχος, τα ψυχολογικά και αξιακά προβλήματα της κοινωνίας μας), φτάσαμε στο σημείο η κρίση που ζούμε σήμερα να είναι αναπόφευκτη και οι άνθρωποι υψηλής ευαισθησίας απολύτως απαραίτητοι σαν φάροι και οδηγοί μας, στην επιτυχημένη έξοδο από αυτήν.
Μόνη προϋπόθεση είναι οι ευαίσθητοι άνθρωποι να αναγνωρίζουν αυτό που πραγματικά τους συμβαίνει. Να αποδέχονται την ισότητα τους, την αξία τους και τη χρησιμότητά τους στη δεδομένη στιγμή όπου καλούνται να παίξουν συνειδητά ένα ρόλο. Όχι αυτόν του θύματος, όχι του άρρωστου, του στιγματισμένου και του απόβλητου, αλλά του εξισορροπιστή που λειτουργεί ως φίλτρο των ενεργειακών αποβλήτων της κοινωνίας μας.
Ο άνθρωπος υψηλής ευαισθησίας καλείται να γίνει θεραπευτής, δάσκαλος, και φροντιστής του εαυτού του και μέσω αυτού του κάθε ενός πλησίον του. Καλείται να εσωτερικεύει την ομορφιά και να φιλτράρει την ασχήμια, να μην ανταποδίδει όχι με αυτοσυγκράτηση, αλλά με εν συναίσθηση, να μην θέτει τον εαυτό του στο περιθώριο που του παρέχει έστω την ησυχία που έχει ανάγκη αλλά να παραμένει στη ροή της ζωής, αναμεσά μας, δημιουργώντας την ησυχία μέσα του.
Γιατί όταν ένας ευαίσθητος άνθρωπος απαντά με βαθιές ανάσες και πλατύ χαμόγελο στην τοξικότητα του περιβάλλοντός του, τότε η ενέργεια αλλάζει, ο ήλιος χρωματίζεται, ο αέρας μοσχοβολά και ο τόπος γύρω του λάμπει από καθαριότητα.
Της Αγγελικής Πετροπούλου
Το ένστικτο της επιβίωσης τον ωθεί στην αποβολή όλης αυτής της τοξικότητας με αποτέλεσμα πολύ συχνά να την αναπαράγει νοσώντας ψυχικά στα πρώτα στάδια και σωματικά στη συνέχεια, αφού αδυνατεί όσο κι αν αντιδρά και δυσθυμεί να απαλλαγεί από τα απόβλητα της κοινωνικής και υλικής του υπόστασης.
Συνεχώς φορτισμένος αρνητικά, χωρίς να έχει τη γνώση και την ικανότητα της ενεργειακής εξισορρόπησης, νιώθει την έλλειψη δυνάμεων σωματικών και ψυχικών την οποία μάταια προσπαθεί να ανακουφίσει με τη μορφή της υπερκατανάλωσης ενώ οδηγείται με γεωμετρική πρόοδο στη σωματική του ασθένεια πλέον αλλά και σε ένα πρότυπο νοσηρής ανακύκλωσης όλων αυτών που τον βασανίζουν.
Η αδιαφορία του για την ομορφιά και την τάξη είναι η αρχή των μυρίων κακών που έπονται. Αξίες τις οποίες υποτιμά σε βαθμό που να χάνεται η ουσία της ύπαρξής του.
Οι άνθρωποι υψηλής ευαισθησίας που κρύβουν την ομορφιά τους σε πλεόνασμα σάρκας, αυτοί που εξαφανίζουν την βασανισμένη ψυχή τους κάτω από βουνά αντικειμένων ή την θάβουν σε καταχρήσεις ουσιών κι εκείνοι ακόμα που τοποθετούν τον εαυτό τους τελευταίο σε μια χαώδη λίστα προτεραιοτήτων κι αναγκών άλλων ψυχών ως ταπεινοί υπηρέτες τους, είναι οι ευαίσθητοι άνθρωποι που έχασαν πολύ νωρίς (στην παιδική ηλικία) την ικανότητα να ανασαίνουν ως τα βάθη της ψυχής τους και να χαμογελούν πλατιά στο δικό τους θαύμα της ζωής.
Αντικαθιστώντας την ομορφιά της αγάπης του ωραίου και αρμονικά τακτοποιημένου θεού (που είναι η εσωτερίκευση της φύσης) με την ασχήμια του φόβου της επιβίωσης κι επικράτησης (που είναι το άγχος, τα ψυχολογικά και αξιακά προβλήματα της κοινωνίας μας), φτάσαμε στο σημείο η κρίση που ζούμε σήμερα να είναι αναπόφευκτη και οι άνθρωποι υψηλής ευαισθησίας απολύτως απαραίτητοι σαν φάροι και οδηγοί μας, στην επιτυχημένη έξοδο από αυτήν.
Μόνη προϋπόθεση είναι οι ευαίσθητοι άνθρωποι να αναγνωρίζουν αυτό που πραγματικά τους συμβαίνει. Να αποδέχονται την ισότητα τους, την αξία τους και τη χρησιμότητά τους στη δεδομένη στιγμή όπου καλούνται να παίξουν συνειδητά ένα ρόλο. Όχι αυτόν του θύματος, όχι του άρρωστου, του στιγματισμένου και του απόβλητου, αλλά του εξισορροπιστή που λειτουργεί ως φίλτρο των ενεργειακών αποβλήτων της κοινωνίας μας.
Ο άνθρωπος υψηλής ευαισθησίας καλείται να γίνει θεραπευτής, δάσκαλος, και φροντιστής του εαυτού του και μέσω αυτού του κάθε ενός πλησίον του. Καλείται να εσωτερικεύει την ομορφιά και να φιλτράρει την ασχήμια, να μην ανταποδίδει όχι με αυτοσυγκράτηση, αλλά με εν συναίσθηση, να μην θέτει τον εαυτό του στο περιθώριο που του παρέχει έστω την ησυχία που έχει ανάγκη αλλά να παραμένει στη ροή της ζωής, αναμεσά μας, δημιουργώντας την ησυχία μέσα του.
Γιατί όταν ένας ευαίσθητος άνθρωπος απαντά με βαθιές ανάσες και πλατύ χαμόγελο στην τοξικότητα του περιβάλλοντός του, τότε η ενέργεια αλλάζει, ο ήλιος χρωματίζεται, ο αέρας μοσχοβολά και ο τόπος γύρω του λάμπει από καθαριότητα.
Το διάβασα στο awakengr.com
