Tο μεγαλύτερο πρόβλημα μας, είναι ότι δεν έχουμε ενδιαφέρον, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας...
Ο γλυκοκάλυκας, είναι ηλεκτραρνητικά (-) φορτισμένος και έχει σημαντικό ρόλο στην προστασία, τη διατροφή και τις φυσιολογικές λειτουργίες του κυττάρου.
Όταν, π.χ. το κύτταρο χρειάζεται τροφή, προσκολλά, σε μια μικρή περιοχή του γλυκοκάλυκα, μερικά άλατα ασβεστίου (+), για να γίνει η περιοχή αυτή ηλεκτροθετική και μετά, προσκολλά επάνω τους, ηλεκτραρνητικά (-) φορτισμένα ένζυμα, με τα οποία διασπά τις σύνθετες ενώσεις που χρειάζεται (τις παίρνει απ’ το αίμα). Τα θρεπτικά στοιχεία (μονοσακχαρίτες κ.ά.), που παράγονται, μπαίνουν από πόρους του τοιχώματος στο εσωτερικό και το κύτταρο τρέφεται, ενώ τα άλατα ασβεστίου, μαζί με τα ένζυμα, απορρίπτονται και ο γλυκοκάλυκας, γίνεται πάλι, εξ ολοκλήρου, ηλεκτραρνητικός…
Η διαδικασία είναι ταχύτατη και γίνεται σε όλα τα κύτταρα του οργανισμού (περισσότερα από 10 τρισεκατομμύρια κύτταρα), χωρίς να σταματάει ποτέ, σ’ ολόκληρη τη διάρκεια της ζωής μας... (είναι μια απ’ τις άπειρες διαδικασίες που εκτελεί ο οργανισμός, χωρίς να το γνωρίζουμε…, ούτε που μας νοιάζει..., έχουμε άλλα, σοβαρότερα προβλήματα…).
Πρέπει να παραδεχτούμε, όμως, ότι η συμπεριφορά των κυττάρων μας, είναι πολύ ευγενική… Μας ενημερώνουν, π.χ. με συναισθήματα δυσφορίας και εκνευρισμού, όταν οι ρύποι (καυσαέρια, πτητικές χημικές ουσίες, δυσάρεστες οσμές, σκόνη κ.ά., ηλεκτροθετικά φορτισμένα σωματίδια) προσκολλώνται στα κύτταρα του δέρματος, του αναπνευστικού συστήματος κ.ά., εξουδετερώνοντας το ηλεκτραρνητικό (-) φορτίο τους και αυτά, δεν μπορούν, ούτε να τραφούν, ούτε να λειτουργήσουν φυσιολογικά. Και είναι γνωστό, ότι τα κύτταρα, κατά τη διάρκεια της σύντομης ζωής τους (φυσιολογικά, ζουν μόνο λίγες ώρες, έως λίγες ημέρες και το πιο μακρόβιο, έως 4 μήνες), είναι ευτυχισμένα, μόνον, όταν εργάζονται, πολύ δραστήρια...
Αν ρωτήσουμε ένα κύτταρο: “Τι είναι για σένα, Ευτυχία;”, θα απαντήσει, αμέσως: “Η καθαρή ατμόσφαιρα (-), χωρίς ρύπους (+)!” (λογικό, αφού έτσι, διασφαλίζεται η ηλεκτραρνητικότητα του γλυκοκάλυκά του…).
Η καθαρή ατμόσφαιρα είναι φυσικό αγαθό. Κάθε αλλαγή στο ηλεκτρικό φορτίο της ατμόσφαιρας, φυσική ή τεχνητή, μόνιμη ή παροδική, μας προβληματίζει έντονα. Όλοι μας, π.χ. ενδιαφερόμαστε για το μετεωρολογικό δελτίο, “τι καιρό θα κάνει”…, παρά το γεγονός ότι δεν δουλεύουμε στην ύπαιθρο. Κι αυτό, επειδή νιώθουμε δυσφορία και εκνευρισμό, όταν η ατμόσφαιρα έχει περίσσεια ανιόντων (“είναι ηλεκτρισμένη”), πριν απ’ την καταιγίδα, οπότε διαταράσσεται η φυσιολογική ηλεκτραρνητική φόρτιση των κυττάρων μας. Όταν “ο καιρός είναι καλός” (φυσιολογική συγκέντρωση ανιόντων στην ατμόσφαιρα), ηρεμούμε.
Νιώθουμε δυσφορία, όταν τα ηλεκτροθετικά (+) σωματίδια της ατμόσφαιρας (ρύποι) προσκολλώνται στο δέρμα μας και νιώθουμε την ανάγκη να κάνουμε μπάνιο. Αρχικά, δημιουργούμε ένα γαλάκτωμα σαπουνιού και επιδερμικού λίπους, μέσα στο οποίο περιέχονται οι ρύποι και μετά, όλα μαζί, τα απομακρύνουμε απ’ την επιδερμίδα μας, με νερό. Η ηλεκτραρνητική φόρτιση στα κύτταρα του δέρματος, επανέρχεται, αμέσως κι εμείς, λέμε, “φρεσκαρίστηκα”, “αναζωογονήθηκα”.
Το μπάνιο, το ευχαριστιούνται περισσότερο τα μωρά, που έλκουν εντονότερα τα ηλεκτροθετικά (+) σωματίδια της ατμόσφαιρας στον γλυκοκάλυκά τους. Γι αυτό, το καθημερινό μπάνιο ηρεμεί τα μωρά. Ανάλογη, όμως, είναι και η ευχαρίστηση, των ηλικιωμένων, που λαχταρούν να ακουμπήσουν το μάγουλό τους (με την γερασμένη και με ελλειπές ηλεκτραρνητικό φορτίο, επιδερμίδα τους), πάνω στο δέρμα των μωρών ή των παιδιών, επειδή νιώθουν να “αναζωογονούνται”, έστω και παροδικά, αποσπώντας ανιόντα (-) απ’ το δέρμα τους… (βέβαια, τα παιδιά νιώθουν την απώλεια και δυσανασχετούν).
Η καθημερινή ζωή, με τα προβλήματα και τον έντονο ρυθμό της, μειώνει το ηλεκτραρνητικό φορτίο των κυττάρων και δημιουργεί στο άτομο “τάση φυγής”, όνειρα διακοπών, ανάγκη για άδειες… (τελικά, το άτομο αναγκάζεται να συμβιβαστεί…, αποκτά ηλεκτροθετικό γλυκοκάλυκα και υποφέρει). Όταν ο συμβιβασμένος άνθρωπος της πόλης, βρεθεί στην εξοχή, έστω και για μία ημέρα, ηρεμεί και χαλαρώνει, επειδή τα ανιόντα της καθαρής ατμόσφαιρας, έλκωνται έντονα απ’ τα ηλεκτροθετικά φορτισμένα κύτταρά του και τα φορτίζουν γρήγορα, ηλεκτραρνητικά. Το συναίσθημα αυτό, είναι πιο έντονο στους ασθενείς (έλλειψη ανιόντων, σθένους), οι οποίοι νιώθουν να τονώνονται στον καθαρό αέρα της εξοχής. Τα φυτά παράγουν ανιόντα (-) και κοντά τους, ο οργανισμός “βρίσκεται στο στοιχείο του”, “γεμίζει τις μπαταρίες του”, προσλαμβάνοντας ανιόντα (σθένος). Τελικά, όταν λέμε “αναζωογονήθηκα”, κυριολεκτούμε…
Σύμφωνα με τα παραπάνω, έχει ζωτική σημασία για τον άνθρωπο, να βρίσκεται συνεχώς, σε περιβάλλον με ανιόντα (-). Γι αυτό, έχουμε φυτά εσωτερικού χώρου, συσκευές (ιοντιστές) που παράγουν ανιόντα (-), κατοικίδια ζώα…, επειδή, εκτός των αλλων, τα ανιόντα εξουδετερώνουν τα κατιόντα (οσμές, καπνός τσιγάρου, κατιόντα που παράγονται κατά την λειτουργία των ηλεκτρικών συσκευών κ.α.), ενώ χαϊδεύοντας ένα κατοικίδιο ζώο, ακούγοντας μια όμορφη μελωδία, απολαμβάνοντας ένα ηλιοβασίλεμα στην ακρογιαλιά…, ενεργοποιούμε τον μηχανισμό εσωτερικής παραγωγής ανιόντων (-) στον οργανισμό...
Η εσωτερική παραγωγή ανιόντων (-), βιώνεται, συνήθως, ως “στιγμή έμπνευσης” και το άγχος μειώνεται, ενώ οι στόχοι και οι ελπίδες αναπτερώνονται... Οι στιγμές αυτές, έχουν ελάχιστη διάρκεια και εμφανίζονται, λίγο πριν ή αμέσως μετά τον ύπνο ή κατά τη διάρκεια του μπάνιου ή σε μια βόλτα στο δάσος ή την ώρα που κάνουμε προσευχή ή αυτοσυγκέντρωση κ.ά. Όλοι, έχουμε θυμηθεί, κάποια στιγμή, εντελώς απρόσμενα, σε ποιο μέρος αφήσαμε κάτι που ψάχναμε για πολύ καιρό…, ή βρήκαμε τη λύση σε ένα πρόβλημα που μας βασάνιζε... Στις στιγμές αυτές, τα κύτταρα του εγκεφάλου μας, έχουν άριστο ηλεκτραρνητικό (-) φορτίο και επικοινωνούν μεταξύ τους στα “κύματα α”... (στα κύματα αυτά, δεν μπορούμε να πούμε ψέμματα…).
Όταν φροντίζουμε το φυσιολογικό ηλεκτραρνητικό (-) φορτίο των κυττάρων μας (αγάπη για τον εαυτό μας), ο εγκέφαλός μας λειτουργεί στα “κύματα α” και νιώθουμε ηρεμία, ασφάλεια, αισιοδοξία… Όταν συνειδητοποιούμε ποιά είναι η δομή και πως λειτουργεί, αυτό που λέμε, “εαυτό μας”, εντυπωσιαζόμαστε απ’ την τελειότητά του, τον αγαπάμε (δηλ. φροντίζουμε το ηλεκτραρνητικό φορτίο του), τον σεβόμαστε και νιώθουμε ότι όλοι και όλα στην φύση, είναι προέκτασή μας κι εμείς, δική τους… Κατανοούμε, αποδεχόμαστε και ταυτιζόμαστε. “Το σύμπαν συνωμοτεί για το καλό μας”. Νιώθουμε ήρεμοι και διαχέουμε ηρεμία γύρω μας (ένδειξη κατανόησης).
Η επικοινωνία με όλους και με όλα, γίνεται με ιόντα. Με τα άτομα που φροντίζουν το φυσιολογικό ηλεκτραρνητικό (-) φορτίο των κυττάρων τους (είναι ήρεμα, ευτυχισμένα άτομα, που αγαπούν τον εαυτό τους), ανταλλάσσουμε ανιόντα (-) και νιώθουμε ευχάριστα και χαλαρά (είναι τα άτομα της “παρέας”, οι “κολλητοί” φίλοι, που “καταλαβαινόμαστε”). Τα άτομα που έχουν ανεπαρκές ηλεκτραρνητικό φορτίο (αγχώδη, ανασφαλή, απαισιόδοξα άτομα), “δεν μας ενδιαφέρουν”, ενώ αυτά, έλκωνται απ’ την ηρεμία μας, επειδή νιώθουν να τους φεύγει το άγχος (παίρνουν ανιόντα, που διαχέονται γύρω μας και επαναφέρουν το φυσιολογικό ηλεκτραρνητικό φορτίο στα κύτταρά τους). Συνήθως, εκφράζονται, λέγοντας, “κοντά σου ηρέμησα…, σ’ ευχαριστώ…”, επειδή νομίζουν ότι η κατανόηση (διάχυση ανιόντων), είναι κάτι σαν ελεημοσύνη, σαν καλοσύνη… (καμία σχέση!). Με την κατανόηση, όλα γύρω σου, διατηρούν το φυσιολογικό ηλεκτραρνητικό (-) φορτίο στα κύτταρά τους και όλοι, διαπιστώνουν ότι, τα φυτά δεν μαραίνονται, μεγαλώνουν γρήγορα, ανθίζουν συχνότερα, το κατοικίδιο είναι ήρεμο και δεν αρρωσταίνει, τα παιδιά είναι έξυπνα και καλόβολα… (βέβαια, δεν είναι πάντοτε, όλα, τόσο γραμμικά…, ούτε μπορείς να φέρεσαι, συνεχώς, με κατανόηση...).
Ο υγιής (-) οργανισμός του ανθρώπου, είναι φωτεινό παράδειγμα κατανόησης. Μόνον το 43% των κυττάρων του, είναι γνήσια “ανθρώπινο” (ιστοί και όργανα), ενώ το 57% είναι βακτήρια, ιοί, μύκητες κ.ά., που συμβιώνουν μαζί του (κυρίως μέσα στο έντερο) και φροντίζουν να διατηρείται η υγεία του (ο οργανισμός, παρέχει στέγη και τροφή). Ακόμη και στο γονιδίωμα του ανθρώπου (2-20 εκατομμύρια γονίδια), γνήσια “ανθρώπινο”, είναι μόνο τα 20.000 γονίδια! Είναι αλήθεια, ότι “αυτό που μας κάνει ανθρώπους, είναι ο συνδυασμός του ανθρώπινου με το μικροβιακό DNA”. Ουσιαστικά, είναι η κατανόηση.
Η κατανόηση, χρειάζεται γνώση. Έχει ενδιαφέρον να γνωρίσουμε τον τρόπο, που συμβιώνουν τόσο αρμονικά, τόσο “διαφορετικά” μεταξύ τους κύτταρα και συγκροτούν τον εαυτό μας. Αυτό κάνουν τα βακτήρια, οι ιοί, οι μύκητες κ.ά., που επιβιώνουν στο περιβάλλον, επειδή έχουν ηλεκτροθετικά (+) φορτισμένο γλυκοκάλυκα και αποφεύγουν την προσκόλληση επάνω τους, των κατιόντων (+) της ατμόσφαιρας. Όταν, όμως, θελήσουν να εξασφαλίσουν στέγη και τροφή και να συμβιώσουν στο πλαίσιο της αμφοτεροβίωσης, με τα ηλεκτραρνητικά (-) φορτισμένα κύτταρα του ανθρώπου, αναπτύσσουν ηλεκτραρνητικό (-) γλυκοκάλυκα. Όπως φαίνεται, η κατανόηση, η αποδοχή και η ταύτηση, στο πλαίσιο της αμφοτεροβίωσης, φανερώνει δύναμη. Στη μορφή αυτή συμβίωσης, δεν υπάρχει δυνατός (άρα, ούτε αδύναμος, ούτε απειλή, ούτε ανάγκη άμυνας), ούτε αντιθέσεις. Όλοι ευτυχισμένοι, ανταποκρίνονται σε ότι έχουν αναλάβει (όταν δεν μπορούν, δυστυχούν και χάνονται…).
Όλοι επιθυμούν να συμβιώνουν, σε ένα τόσο αρμονικό σύστημα, όπως είναι ο εαυτός μας. Πολλοί το πέτυχαν (σε κάθε αναπνοή μας, εισπνέουμε εκατοντάδες μικροοργανισμούς, χωρίς να παθαίνουμε κάτι), άλλοι “προετοιμάζονται” να το δοκιμάσουν στο μέλλον… και τον Δεκέμβριο του 2019, στην πόλη Wuhan στην Κίνα, “δελεασμένος”, τόλμησε να το δοκιμάσει, ο “μεταλλαγμένος κορονοϊός”, SARS-CoV-2 ή Covid-19)... Μπήκε, στο δικό μας αρμονικό σύστημα συμβίωσης και, όπως συμβαίνει, κάθε φορά, σε ανάλογες περιπτώσεις, αντιμετωπίστηκε απ’ το σύστημα, βίαια, επειδή όλα επάνω του, έδειχναν “ξένα”... Σε ελάχιστα λεπτά της ώρας, ο ιός περιτριγυρίστηκε απ’ τα μακροφάγα (δραστήρια κύτταρα, ζουν έως 4 μήνες και παράγονται/πεθαίνουν 150.000 κάθε δευτερόλεπτο) και σε 30-60 δευτερόλεπτα, εγκλείστηκε στο εσωτερικό τους και “διαλύθηκε” με ισχυρά οξέα και ένζυμα. Το ίδιο έγινε κι απ’ τα ουδετερόφιλα κύτταρα, που έφθασαν εκεί, σε 48 ώρες, με περίπου 60 διαφορετικά είδη ενζύμων (τα ουδετερόφιλα κύτταρα ζουν 6-8 ώρες και παράγονται/πεθαίνουν 1.500.000 κάθε δευτερόλεπτο)…
Άρχισε η περίοδος “γνωριμίας” (περίοδος πανικού). Ο ιός, στην προσπάθειά του να αυξήσει τις πιθανότητες επιβίωσης, ορισμένων, έστω, απογόνων του, αύξησε τον ρυθμό πολλαπλασιασμού του και τον αριθμό των κυττάρων που μόλυνε…, ενώ ο οργανισμός αύξησε την ένταση των μηχανισμών άμυνας... Οι ιστοί πλυμμύρισαν ισχυρά οξέα και ένζυμα… και άρχισε η καταστροφή και υγιών κυττάρων… και τα πρώτα συμπτώματα της λοίμωξης, εμφανίστηκαν…
Ο οργανισμός μας, μπορεί να εξουδετερώνει τα ηλεκτροθετικά (+) φορτισμένα σωματίδια και δεν διστάζει να αποδεχτεί, επειδή κατανοεί και ταυτίζεται με όλα. Φυσιολογικά, είναι ανθεκτικός στις λοιμώξεις, σε κακοήθεις όγκους, σε καρδιοπάθειες κ.ά. και θα μπορούσε να μη γερνά, αν δεν υπήρχαν άγνωστοι, μη προβλέψιμοι παράγοντες και κυρίως, αν φροντίζαμε να μάθουμε πως λειτουργεί. Τότε θα μπορούσε να ανταποκριθεί, απόλυτα, στις προδιαγραφές του και θα ζούσε, αιώνια! (είναι γνωστό, ότι ΟΛΑ τα στοιχεία του οργανισμού, ανανεώνονται κάθε δευτερόλεπτο και επομένως, ΟΛΑ είναι σαν να ξαναγεννιούνται κάθε δευτερόλεπτο).
Όπως φαίνεται, το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχουμε, είναι ότι δείχνουμε πολύ μικρό ενδιαφέρον, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας...
Σ.Χαραλαμπίδης
Μάρτιος,2020
Το διάβασα στο facebook.com
