Δημιούργησε το δικό σου όνειρο, όχι το όνειρο κάποιου άλλου
Οι άνθρωποι τα καταφέρνουν θαυμάσια να δημιουργούν με κίνητρο το φόβο καταστάσεις που δεν τις θέλουν και ύστερα να επιτρέπουν στα δημιουργήματά τους να τους κρατούν φυλακισμένους.
Η επιθυμία του Μάρβιν ήταν να γίνει συγγραφέας, αλλά επέλεξε αντί γι’ αυτό να γίνει επιχειρηματίας και να πουλάει ασφάλειες μαζί με τον κουνιάδο του. Περιττό να πως ότι ο Μάρβιν ήταν δυστυχισμένος με την επιλογή που είχε κάνει παρά το γεγονός ότι η επιχείρησή τους ήταν πολύ αποδοτική οικονομικά. Έμεινε σ’ εκείνη τη δουλειά για δέκα ολόκληρα χρόνια, προσπαθώντας να αγνοήσει το γεγονός ότι χρόνο με το χρόνο ένιωθε όλο και πιο ανικανοποίητος.
Τελικά ο Μάρβιν έφτασε στο σημείο να σιχαίνεται τη δουλειά του. Τότε ήταν που αποφάσισε να έρθει να με δει για να του κάνω μια πρόβλεψη. Κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας, ο Μάρβιν μού εξομολογήθηκε ότι ένιωθε ένοχος για την επιθυμία του να παρατήσει τη δουλειά του, επειδή έβγαζε πολλά χρήματα.
Ένιωθε επίσης ένοχος επειδή ο κουνιάδος του εξαρτιόταν πολύ απ’ αυτόν. Νόμιζε ότι αν έφευγε, θα έβλαπτε την αδερφή του. Αν δήλωνε παραίτηση, σκεφτόταν, θα τους κατέστρεφε όλους οικονομικά, μια προοπτική που δεν ήθελε καθόλου να αντιμετωπίσει.
Για να αντισταθμίσει την ενοχή του, δούλευε όλο και περισσότερο και αυτό τον έθαβε όλο και πιο βαθιά μέσα στη δουλειά. Όταν ήρθε σε μένα, βρισκόταν κάτω από μια χιονοστιβάδα υποχρεώσεων και ένιωθε εντελώς παγιδευμένος. Και ήταν φυσικά. Ο νους και η καρδιά του βρίσκονταν σε πόλεμο και οι επιλογές ου ήταν εντελώς ασυμβίβαστες με την επιθυμία του.
«Μάρβιν», είπα, «οι επιλογές σου δεν στηρίζουν με κανένα τρόπο το όνειρό σου. Στηρίζουν, αντίθετα, τις επιλογές του κουνιάδου σου και τροφοδοτούνται ολοκληρωτικά από τους φόβους σου. Για να δημιουργήσει αυτό που θέλεις χρειάζεται να ανταποκριθείς στο κάλεσμα της δικής σου καρδιάς, όχι της δικής του».
Ο Μάρβιν δεν μπορούσε να το δεχτεί αυτό. «Αν κάνω αυτό που θέλω, θα στεναχωρήσω τρομερά την αδελφή μου, θα προκαλέσω τη χρεοκοπία του κουνιάδου μου κι εγώ ο ίδιος θα μείνω απένταρος».
Εγώ δεν έβλεπα το ίδιο σενάριο και δεν ένιωθα ότι η οικογένειά του ήταν τόσο εξαρτημένη απ’ αυτόν όσο εκείνος είχε επιλέξει να πιστεύει. Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι υπερτιμούσε τη δική του συνεισφορά στην επιχείρηση και υποτιμούσε τόσο την ευελιξία της οικογένειάς του όσο και τη δική του ικανότητα να κερδίζει χρήματα με δημιουργικούς τρόπους, αλλά εκείνος με διέκοψε.
«Δεν ξέρεις τι λες. Δεν ξέρεις την αδελφή μου, ούτε τον κουνιάδο μου. Αποκλείεται να επιβιώσουν χωρίς εμένα. Επομένως, πώς εγώ θα μπορούσα να έχω έστω και μια στιγμή ηρεμίας αν τους εγκατέλειπα; Πώς θα μπορούσα να αφοσιωθώ στο γράψιμο;
(…) Έχεις πέσεις ποτές σ’ αυτή την παγίδα; Μήπως αναλαμβάνεις την ευθύνη για όνειρα άλλων, ενώ παραμελείς τα δικά σου; Επιλογές σαν κι αυτές γίνονται συνήθως μπούμπερανγκ και, αν επιλέξεις να παίξεις το ρόλο του άγιου ή του μάρτυρα, τότε θα πρέπει να σε προειδοποιήσω ότι αυτοί οι ρόλοι είναι πολύ άχαροι. Οι άνθρωποι δεν εκτιμούν τις θυσίες που κάνεις αν είναι μεγαλύτερες απ’ όσο μπορείς άνετα να προσφέρεις.
Είναι καλύτερα να είσαι ειλικρινής και να πιστεύεις ότι οι άλλοι μπορούν να προσαρμόσουν τις ανάγκες τους αν χρειαστεί, όταν εσύ επιτρέψεις στον εαυτό σου να ακολουθήσει τη φωνή της καρδιάς σου. Μπορεί να παραπονεθούν, αλλά οπωσδήποτε είναι ικανοί να τα βγάλουν πέρα, και θα το κάνουν. Θα βοηθήσεις τους ανθρώπους πολύ περισσότερο αν είσαι πιστός στον εαυτό σου και ζεις το όνειρό σου, παρά αν είσαι θυμωμένος, πικρόχολος και μνησίκακος.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Sonia Choquette με τίτλο «Η καρδιά σου έχει δίκιο» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Η Δυναμική της Επιτυχίας
Η επιθυμία του Μάρβιν ήταν να γίνει συγγραφέας, αλλά επέλεξε αντί γι’ αυτό να γίνει επιχειρηματίας και να πουλάει ασφάλειες μαζί με τον κουνιάδο του. Περιττό να πως ότι ο Μάρβιν ήταν δυστυχισμένος με την επιλογή που είχε κάνει παρά το γεγονός ότι η επιχείρησή τους ήταν πολύ αποδοτική οικονομικά. Έμεινε σ’ εκείνη τη δουλειά για δέκα ολόκληρα χρόνια, προσπαθώντας να αγνοήσει το γεγονός ότι χρόνο με το χρόνο ένιωθε όλο και πιο ανικανοποίητος.
Τελικά ο Μάρβιν έφτασε στο σημείο να σιχαίνεται τη δουλειά του. Τότε ήταν που αποφάσισε να έρθει να με δει για να του κάνω μια πρόβλεψη. Κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας, ο Μάρβιν μού εξομολογήθηκε ότι ένιωθε ένοχος για την επιθυμία του να παρατήσει τη δουλειά του, επειδή έβγαζε πολλά χρήματα.
Ένιωθε επίσης ένοχος επειδή ο κουνιάδος του εξαρτιόταν πολύ απ’ αυτόν. Νόμιζε ότι αν έφευγε, θα έβλαπτε την αδερφή του. Αν δήλωνε παραίτηση, σκεφτόταν, θα τους κατέστρεφε όλους οικονομικά, μια προοπτική που δεν ήθελε καθόλου να αντιμετωπίσει.
Για να αντισταθμίσει την ενοχή του, δούλευε όλο και περισσότερο και αυτό τον έθαβε όλο και πιο βαθιά μέσα στη δουλειά. Όταν ήρθε σε μένα, βρισκόταν κάτω από μια χιονοστιβάδα υποχρεώσεων και ένιωθε εντελώς παγιδευμένος. Και ήταν φυσικά. Ο νους και η καρδιά του βρίσκονταν σε πόλεμο και οι επιλογές ου ήταν εντελώς ασυμβίβαστες με την επιθυμία του.
«Μάρβιν», είπα, «οι επιλογές σου δεν στηρίζουν με κανένα τρόπο το όνειρό σου. Στηρίζουν, αντίθετα, τις επιλογές του κουνιάδου σου και τροφοδοτούνται ολοκληρωτικά από τους φόβους σου. Για να δημιουργήσει αυτό που θέλεις χρειάζεται να ανταποκριθείς στο κάλεσμα της δικής σου καρδιάς, όχι της δικής του».
Ο Μάρβιν δεν μπορούσε να το δεχτεί αυτό. «Αν κάνω αυτό που θέλω, θα στεναχωρήσω τρομερά την αδελφή μου, θα προκαλέσω τη χρεοκοπία του κουνιάδου μου κι εγώ ο ίδιος θα μείνω απένταρος».
Εγώ δεν έβλεπα το ίδιο σενάριο και δεν ένιωθα ότι η οικογένειά του ήταν τόσο εξαρτημένη απ’ αυτόν όσο εκείνος είχε επιλέξει να πιστεύει. Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι υπερτιμούσε τη δική του συνεισφορά στην επιχείρηση και υποτιμούσε τόσο την ευελιξία της οικογένειάς του όσο και τη δική του ικανότητα να κερδίζει χρήματα με δημιουργικούς τρόπους, αλλά εκείνος με διέκοψε.
«Δεν ξέρεις τι λες. Δεν ξέρεις την αδελφή μου, ούτε τον κουνιάδο μου. Αποκλείεται να επιβιώσουν χωρίς εμένα. Επομένως, πώς εγώ θα μπορούσα να έχω έστω και μια στιγμή ηρεμίας αν τους εγκατέλειπα; Πώς θα μπορούσα να αφοσιωθώ στο γράψιμο;
(…) Έχεις πέσεις ποτές σ’ αυτή την παγίδα; Μήπως αναλαμβάνεις την ευθύνη για όνειρα άλλων, ενώ παραμελείς τα δικά σου; Επιλογές σαν κι αυτές γίνονται συνήθως μπούμπερανγκ και, αν επιλέξεις να παίξεις το ρόλο του άγιου ή του μάρτυρα, τότε θα πρέπει να σε προειδοποιήσω ότι αυτοί οι ρόλοι είναι πολύ άχαροι. Οι άνθρωποι δεν εκτιμούν τις θυσίες που κάνεις αν είναι μεγαλύτερες απ’ όσο μπορείς άνετα να προσφέρεις.
Είναι καλύτερα να είσαι ειλικρινής και να πιστεύεις ότι οι άλλοι μπορούν να προσαρμόσουν τις ανάγκες τους αν χρειαστεί, όταν εσύ επιτρέψεις στον εαυτό σου να ακολουθήσει τη φωνή της καρδιάς σου. Μπορεί να παραπονεθούν, αλλά οπωσδήποτε είναι ικανοί να τα βγάλουν πέρα, και θα το κάνουν. Θα βοηθήσεις τους ανθρώπους πολύ περισσότερο αν είσαι πιστός στον εαυτό σου και ζεις το όνειρό σου, παρά αν είσαι θυμωμένος, πικρόχολος και μνησίκακος.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Sonia Choquette με τίτλο «Η καρδιά σου έχει δίκιο» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Η Δυναμική της Επιτυχίας
Το διάβασα στο enallaktikidrasi.com
