Ο Καναδάς δίνει την δυνατότητα για ευθανασία σε άτομα με ψυχικές ασθένειες
Στον πλανήτη υπάρχουν δώδεκα χώρες που επιτρέπουν τον υποβοηθούμενο θάνατο, μια διαδικασία όπου ιατρικό προσωπικό παρέχει τα απαραίτητα μέσα σε έναν ασθενή για να τερματίσει τη ζωή του. Ωστόσο, ο Καναδάς ξεχωρίζει, συζητώντας τη δυνατότητα να επεκτείνει αυτή την επιλογή και σε ασθενείς με ψυχικές διαταραχές.
Η ιστορική εξέλιξη της ευθανασίας στον Καναδά
Για να κατανοήσουμε πλήρως την παρούσα κατάσταση, ας κάνουμε μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία. Μέχρι το 2015, η ευθανασία ήταν παράνομη στον Καναδά, θεωρούμενη από τον ποινικό κώδικα ως μορφή ανθρωποκτονίας. Η κατάσταση αυτή άλλαξε ριζικά με την υπόθεση Carter vs Canada (Attorney General). Η οικογένεια της Kay H. Carter, που έπασχε από εκφυλιστική σπονδυλική στένωση, σε συνεργασία με την υπόθεση της Gloria Taylor, που έπασχε από αμυοτροφική πλευρική σκλήρυνση, προσπάθησαν να αλλάξουν τον νόμο. Στα νομικά έγγραφα τόνισαν την ανάγκη να υπάρξει δικαίωμα για υποβοηθούμενο θάνατο σε ενήλικες με αφόρητο πόνο και διανοητική ικανότητα.
Το Φεβρουάριο του 2015, το Ανώτατο Δικαστήριο του Καναδά αποφάσισε ότι οι διατάξεις του ποινικού κώδικα που απαγορεύουν τη βοήθεια σε αυτοκτονία παραβίαζαν τον Καναδικό Χάρτη Δικαιωμάτων και Ελευθεριών. Έτσι, επιτρέπεται σε ενήλικες με σοβαρές και αμετάκλητες ιατρικές καταστάσεις να επιλέξουν τον υποβοηθούμενο θάνατο. Τον Ιούνιο του 2016, το νομοσχέδιο C-14 νομιμοποίησε τη χορηγούμενη από ιατρό ευθανασία και την υποβοηθούμενη από γιατρό αυτοκτονία.
Ωστόσο, η εφαρμογή του ιατρικά υποβοηθούμενου θανάτου σε περιπτώσεις ψυχικής ασθένειας, μακροχρόνιας αναπηρίας ή ιάσιμων παθήσεων, καθώς και σε ανήλικους, δεν επιτρεπόταν. Επιπλέον, η διαδικασία για την έγκριση μιας αίτησης ευθανασίας περιλαμβάνει μια σειρά από αυστηρά βήματα, όπως η αξιολόγηση από ειδικούς.
Η αλλαγή στις προϋποθέσεις για ευθανασία
Το 2021 σηματοδοτήθηκε από μία σημαντική τροποποίηση: άνθρωποι με σοβαρές, μη αναστρέψιμες και χρόνιες παθήσεις, καθώς και με σωματικές αναπηρίες, έλαβαν το δικαίωμα για υποβοηθούμενη αυτοκτονία. Το εντυπωσιακό είναι ότι αυτή η πρόσβαση δόθηκε ακόμα και σε εκείνους που δεν βρίσκονταν στο τελικό στάδιο μιας ασθένειας.
Η ώθηση για αυτή την αλλαγή οφείλεται στους Nicole Gladu και Jean Truchon. Ο Truchon έπασχε από εγκεφαλική παράλυση και δεν είχε χρήση των άκρων του, ενώ η Gladu, 74 ετών, πάσχει από σύνδρομο post-polio, μια κατάσταση που εξασθενεί τους μύες και επανενεργοποιεί την παιδική σκολίωση, καθιστώντας ακόμη και την αναπνοή δυσκολότερη. Και οι δύο υποστήριξαν την αξία του να επιλέγει κανείς την ποιότητα έναντι της ποσότητας της ζωής.
Οι τροποποιήσεις του νόμου περιλαμβάνουν επίσης την απόσυρση της απαίτησης για τελική συναίνεση για όσους έχουν ήδη εγκριθεί για υποβοηθούμενο θάνατο, καθώς και την απλοποίηση των απαιτήσεων για ιατρική επιβεβαίωση, μειώνοντας τον αριθμό των απαιτούμενων γιατρών από δύο σε έναν.
Η κυβέρνηση επενδύει επίσης στην κατάρτιση γιατρών και νοσηλευτών που αξιολογούν ασθενείς για υποβοηθούμενο θάνατο.
Τι προωθείται για την ευθανασία στους ψυχικά ασθενείς
Το 2023, περίπου 13.200 Καναδοί επέλεξαν την ευθανασία, αύξηση 31% από το 2021. Ενδιαφέρον είναι ότι το 3,5% αυτών των περιπτώσεων δεν αφορούσε ανίατες αρρώστιες, αλλά άλλες ιατρικές παθήσεις.
Μέχρι πρόσφατα, οι ψυχικές ασθένειες δεν θεωρούνταν επιλέξιμες για ευθανασία στον Καναδά. Ωστόσο, αυτό αναμένεται να αλλάξει στις 17 Μαρτίου 2024, με την πιθανότητα περαιτέρω τροποποιήσεων του νόμου. Η απόφαση αυτή έχει προκαλέσει αντιδράσεις από πολιτικούς και ειδικούς, με ορισμένους να καταγγέλλουν μια “κουλτούρα θανάτου” και άλλους να ζητούν εστίαση στην επέκταση της φροντίδας ψυχικής υγείας.
Παρά τις κλινικές οδηγίες που έχουν εκδοθεί, υπάρχουν ανησυχίες για την επάρκεια τους, και δεν αποκλείεται περαιτέρω καθυστέρηση στην εφαρμογή τους για τους ψυχικά ασθενείς.
Το διάβασα στο enallaktikidrasi.com
