Ένας δυνατός χαρακτήρας κρύβει πίσω του ανηφόρα, φορτίο και πόνο
Είναι αυτές στις οποίες ξέρεις πάντα ότι μπορείς να βασιστείς. Είναι αυτές που πάντα θα έχουν κάτι χρήσιμο να σου πουν. Αυτές που πάντα έχουν το ρόλο του “δυνατού” στις σχέσεις τους, είτε φιλικές, είτε ερωτικές, είτε επαγγελματικές, είτε οικογενειακές. Δείχνουν μάλιστα να το απολαμβάνουν. Είναι όμως έτσι;
Μια ζωή ακούν “δε σε φοβάμαι εσένα, είσαι δυνατή”, “δεν έχεις ανάγκη εσύ”. Από μικρά παιδιά. Και όσο και να σου φαίνεται περίεργο, αυτές οι φράσεις τις εκνευρίζουν. Γιατί ξέρουν πως κατά βάθος δεν είναι έτσι. Φυσικά και έχουν ανάγκες. Φυσικά και έχουν φόβους και ανασφάλειες. Άνθρωποι είναι, όχι ρομπότ. Το βάρος του να είσαι πάντα η δυνατή πέφτει σα βράχος στους ώμους τους. Το νιώθουν. Κάποιες στιγμές μάλιστα πολύ έντονα. Τους πιάνει το παράπονο τότε και αναρωτιούνται: «Γιατί κανείς δε με βοηθάει εμένα; Γιατί να πρέπει πάντα εγώ να τα κάνω όλα; Γιατί να πρέπει πάντα εγώ να στηρίζω τους άλλους; Να είμαι εδώ για κάθε τους ανάγκη; Εμένα ποιος θα με φροντίσει επιτέλους;»
Ένα κομμάτι τους λαχταρά τη φροντίδα, ταυτόχρονα όμως το «δυνατό» κομμάτι τους την απεχθάνεται. Του είναι άγνωστη σαν έννοια. Έτσι την αποφεύγουν όσο μπορούν. «Πώς είσαι, χρειάζεσαι τίποτα; Είσαι καλά;» θα τους ρωτήσει κάποιος αν κάτι τους συμβεί. «Όχι, μωρέ εντάξει. Δεν είναι τίποτα. Θα περάσει. Ευχαριστώ. Μια χαρά είμαι» θα απαντήσουν. Και δε θα σου ζητήσουν ποτέ βοήθεια όσο και να τη χρειάζονται. Τους είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατο να το κάνουν.
Έτσι όμως πέφτουν στην μεγαλύτερη παγίδα. Πέφτουν στον λάκκο που μόνες τους έχουν σκάψει. Ή μάλλον δεν σκάβουν το λάκκο τους, αλλά χτίζουν τον πύργο τους. Ένα πύργο ψηλό και απροσπέλαστο. Και μετά αυτο-φυλακίζονται εκεί μέσα. Αιχμάλωτες της εικόνας τους. Της εικόνας που ασυνείδητα έχουν δημιουργήσει στους άλλους αλλά κυρίως στον εαυτό τους.
Έχουν μάθει να μπορούν και μόνες τους και τους έχει εντυπωθεί από πολύ μικρή ηλικία η σημασία του να είσαι «δυνατή». Την έχουν υιοθετήσει σε ένα πολύ βαθύ, πυρηνικό επίπεδο.
Συνεπώς, αν κάποιος τους προσφέρει βοήθεια η ανακλαστική αντίδρασή τους θα είναι να πουν ‘όχι’. Εκείνη τη στιγμή νιώθουν ματαιωμένες και άκυρες. Νιώθουν οι αδύναμες, αφού είναι οι δέκτες της φροντίδας κι αυτό δεν μπορεί να το διαχειριστεί εύκολα ο ψυχισμός τους. Ο ασυνείδητος κόσμος τους νομίζει ότι το να δεχτούν τη συνδρομή κάποιου ισοδυναμεί με το να είναι άχρηστες αφού έχουν ανάγκη κάτι το οποίο δε θα έπρεπε να χρειάζονται.
Δε φταίνε αυτές όμως που έγιναν έτσι. Η ζωή και οι καταστάσεις τις έκαναν έτσι. Γιατί ναι μεν μπορεί να γεννήθηκαν δυναμικές και δυνατές, αλλά οι άνθρωποι στη ζωή τους τις έκαναν να δυσκολεύονται να εμπιστευθούν, να δυσκολεύονται να ζητήσουν βοήθεια γιατί αναγκάστηκαν και έμαθαν να στηρίζονται μόνο στον εαυτό τους. Έμαθαν να εμπιστεύονται μόνο τις δικές τους δυνάμεις γιατί όλοι οι άλλοι δε στάθηκαν αντάξιοι. Γιατί αυτοί που έπρεπε να είναι δίπλα τους δεν ήταν ποτέ. Γιατί τράβηξαν πολλή ανηφόρα και πολύ πόνο και δε θέλουν άλλο.
Δικαιούνται όμως τη φροντίδα όπως και όλοι οι άνθρωποι τους οποίους εκείνες στηρίζουν. Είναι κι εκείνες άνθρωποι όπως όλοι οι άλλοι. Είναι εντάξει να δεχτούν και τις πιο ανθρώπινες πλευρές τους. Όλοι τις έχουμε. Δεν πειράζει. Χρειάζονται κι αυτές ένα χέρι να πιαστούν κάποιες στιγμές, θέλουν κι αυτές μια αγκαλιά να αφεθούν και κάποιον να τους πει “δε χρειάζεται να είσαι τώρα δυνατή, θα είμαι εγώ για σένα”.
Δεν είναι εύκολο να προσπελάσεις τα τείχη τους. Δεν είναι εύκολο να τις κάνεις να σε εμπιστευθούν. Να ρίξουν τις άμυνές τους. Να νιώσουν ότι πραγματικά είσαι εκεί για αυτές και ότι δε χρειάζεται να είναι μονίμως οι δυνατές.
Αν όμως τα καταφέρεις και μπεις στη ζωή τους, μόνο αμέριστη αγάπη έχουν να σου προσφέρουν. Αν καταφέρεις και δεις στην ψυχή τους και γίνεις κομμάτι της, μόνο τυχερός μπορείς να θεωρείσαι και να νιώθεις. Γιατί θα έχεις βρει ένα σύμμαχο και μια αγάπη για μια ζωή….
Το διάβασα στο jennygiann
