Πώς θα μπορούσε η κλιματική αλλαγή να αλλάξει το τι τρώμε μέχρι το 2050;
Ο Erwan Monier, ερευνητής του MIT και η καλλιτέχνιδα Allie Wist από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης καταπιάστηκαν με αυτές τις ερωτήσεις καθώς ανέπτυσσαν ένα μενού για το Συμπόσιο του ΜΙΤ πάνω στην κλιματική αλλαγή, ένα διήμερο συνέδριο ειδικών στις ανθρωπιστικές, θετικές επιστήμες και στο σχέδιο, που εστίαζε στο ρόλο και στην επίδραση μοντέλων σε ένα κλίμα που συνεχώς αλλάζει.
Στο συμπόσιο εξετάστηκε πώς το παρελθόν, το παρόν και τα μελλοντικά μοντέλα που σχετίζονται με το κλίμα μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε και να σχεδιάσουμε το περιβάλλον εκείνο που θα μας επιτρέψει να προσαρμοστούμε στις σημαντικές αλλαγές που ξεδιπλώνονται στον πλανήτη μας.
Το δείπνο, λοιπόν, που σερβιρίστηκε, έδειχνε ποιες είναι εκείνες οι τροφές που πιθανότατα οι άνθρωποι του 2050 θα καταναλώνουν. Το ορεκτικό απαρτιζόταν από αποξηραμένα, διατηρημένα μανιτάρια, καθώς οι μύκητες αυτοί είναι γνωστό ότι βοηθούν το χώμα να αποθηκεύσει διοξείδιο του άνθρακα και γι’ αυτό επιβραδύνουν τον ρυθμό της κλιματικής αλλαγής.
Τα επόμενα δύο πιάτα περιελάμβαναν δύο επιλογές – η πρώτη συμβόλιζε πιο φιλικές προς τον άνθρωπο συνθήκες που θα είναι αποτέλεσμα πολιτικών μείωσης των εκπομπών άνθρακα• η δεύτερη αναπαριστούσε ένα πιο σκληρό περιβάλλον, αποτέλεσμα μηδενικών ενεργειών για την αποφυγή των χειρότερων σεναρίων. Το πρώτο πιάτο ήταν μια τάρτα κολοκύθας με μέλι ή τζελ κάκτου με αποξηραμένα φρούτα.
Για το δεύτερο πιάτο, χρειάστηκαν ψάρια, συγκεκριμένα πέρκα, με τους μισούς να πρέπει να αρκεστούν σε ένα μικρό φιλέτο και οι άλλοι μισοί να πρέπει να χορτάσουν κυρίως με λίγο ψαχνό ανάμεσα σε κόκκαλα. Για γλυκό σερβιρίστηκε γλυκό με γάλα πεύκου και φρέσκα κόκκινα φρούτα. Στο συμπόσιο επίσης αναφέρθηκε ότι ίσως χρειαστεί να βρούμε διατροφικές πηγές που να αντέχουν στην ξηρασία, όπως φύκια και κάκτους.
Σε παλαιότερη δημοσίευσή του το μουσείο του Ρίο, Museu do Amanha (Μουσείο του Αύριο) προσπάθησε επίσης να βρει απάντηση σε αυτή την ερώτηση. Συγκεκριμένα, ανέφερε ότι το 2050 θα υπάρχει σοβαρή έλλειψη γεωργικής έκτασης και οι άνθρωποι θα προσπαθούν να καλλιεργούν στα πιο απίθανα μέρη (σε ταράτσες, ακόμα και κάθετα σε τοίχους), αλλά επίσης στην τούνδρα και στην έρημο.
Αναφέρθηκαν επίσης επιλογές όπως θαλάσσια αγροκτήματα (πάνω σε ωκεανούς), αλλά και σε υπόγειες σήραγγες. Επίσης, αναμένονται οι κυβερνήσεις και οι βιομηχανίες να εστιάσουν περισσότερο σε γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς, όσο αμφιλεγόμενοι κι αν είναι.
Το διάβασα στο enallaktikidrasi.com
