Φρέντι Μέρκιουρι: Τριάντα χρόνια χωρίς τον ανεπανάληπτο «πρωταθλητή» της σκηνής
Σήμερα, ακριβώς τρεις δεκαετίες μετά, αποδεικνύεται ότι αυτή του η επιθυμία δεν θα μπορούσε ούτως ή άλλως να μην πραγματοποιηθεί καθώς η σύντομη ζωή του, η μεγαλειώδης καριέρα του και οι αξεπέραστες επιτυχίες του είναι διαχρονικά συνυφασμένα με την πρωτοπορία, την διαφορετικότητα και το ασίγαστο πάθος, ένα πάθος που ούτε ο θάνατος δεν κατάφερε να σβήσει, επιβεβαιώνοντας την προφητεία του «δεν θα γίνω ροκ σταρ, θα γίνω θρύλος!»
Απόδειξη γι’ αυτό αποτελεί το γεγονός ότι κανείς απ’ όσους μεγάλωσαν με τους Queen δεν τον έβγαλε απ΄ το μυαλό και την ψυχή του αλλά και πώς οι νεότερες γενιές συνεχίζουν να εμπνέονται από την προσωπικότητα και τα τραγούδια του ανακηρύσσοντάς τον ισόβιο «Πρωταθλητή» της παγκόσμιας μουσικής σκηνής, έναν από τα μεγαλύτερα μουσικά αστέρια όλων των εποχών, που άνοιξε νέους δρόμους, δεν συμβιβάστηκε με τα «πρέπει», υπερασπίστηκε τα «θέλω» του και αποχώρησε με το κεφάλι ψηλά, όπως συνήθιζε να κάνει όταν βρισκόταν πάνω στη σκηνή προκαλώντας ταυτόχρονα φρενίτιδα αλλά και ρίγη συγκίνησης.
Γιατί εκείνο το αγόρι από την Ζανζιβάρη, που μεγάλωσε σε μια παραδοσιακή οικογένεια με ινδικές ρίζες και ξεχώριζε από τα πρώτα κιόλας μαθητικά του χρόνια για το ταλέντο του στη μουσική, ήταν γεννημένο για να κάνει σπουδαία πράγματα, να απογειωθεί και να σημαδέψει ανεξίτηλα την σύγχρονη ιστορία της παγκόσμιας μουσικής. Ο ήσυχος και ντροπαλός νεαρός Φρέντι μεταμορφωνόταν σε έναν ασυγκράτητο ερμηνευτή και έναν ανεπανάληπτο σόουμαν όταν βρισκόταν πίσω από το μικρόφωνο και πάνω στη σκηνή. Δεν είναι εξάλλου τυχαίο πως επέλεξε για τη μπάντα του το όνομα «Queen» που παρέπεμπε σε κάτι μεγαλειώδες και δυνατό συνδυάζοντας ταυτόχρονα και την γκέι πλευρά του.
Όλα έδειχναν πως παρότι τα πρώτα άλμπουμ του συγκροτήματος δεν σημείωσαν μεγάλη επιτυχία, το φαινόμενο Φρέντι Μέρκιουρι, με την συνδρομή των μουσικών συντρόφων του, φούσκωνε διαρκώς και ήταν έτοιμο να σκάσει παρασύροντας τα πάντα στο πέρασμά του. Αυτό ακριβώς συνέβη το 1975 με τον ιστορικό δίσκο τους «A Night at the Opera» και το αριστουργηματικό τραγούδι «Bohemian Rhapsody», το οποίο «πάντρευε» αριστοτεχνικά την κλασική μουσική με το σκληρό ροκ, με «όχημα» την οπερατική φωνή του Φρέντι, που ανεβοκατέβαινε τις οκτάβες με την ευκολία που τσουλάει ένα αυτοκίνητο στην κατηφόρα, και ιδανικό «συνταξιδιώτη» τα κιθαριστικά ξεσπάσματα του Μπράιαν Μέι.
Απόδειξη γι’ αυτό αποτελεί το γεγονός ότι κανείς απ’ όσους μεγάλωσαν με τους Queen δεν τον έβγαλε απ΄ το μυαλό και την ψυχή του αλλά και πώς οι νεότερες γενιές συνεχίζουν να εμπνέονται από την προσωπικότητα και τα τραγούδια του ανακηρύσσοντάς τον ισόβιο «Πρωταθλητή» της παγκόσμιας μουσικής σκηνής, έναν από τα μεγαλύτερα μουσικά αστέρια όλων των εποχών, που άνοιξε νέους δρόμους, δεν συμβιβάστηκε με τα «πρέπει», υπερασπίστηκε τα «θέλω» του και αποχώρησε με το κεφάλι ψηλά, όπως συνήθιζε να κάνει όταν βρισκόταν πάνω στη σκηνή προκαλώντας ταυτόχρονα φρενίτιδα αλλά και ρίγη συγκίνησης.
Γιατί εκείνο το αγόρι από την Ζανζιβάρη, που μεγάλωσε σε μια παραδοσιακή οικογένεια με ινδικές ρίζες και ξεχώριζε από τα πρώτα κιόλας μαθητικά του χρόνια για το ταλέντο του στη μουσική, ήταν γεννημένο για να κάνει σπουδαία πράγματα, να απογειωθεί και να σημαδέψει ανεξίτηλα την σύγχρονη ιστορία της παγκόσμιας μουσικής. Ο ήσυχος και ντροπαλός νεαρός Φρέντι μεταμορφωνόταν σε έναν ασυγκράτητο ερμηνευτή και έναν ανεπανάληπτο σόουμαν όταν βρισκόταν πίσω από το μικρόφωνο και πάνω στη σκηνή. Δεν είναι εξάλλου τυχαίο πως επέλεξε για τη μπάντα του το όνομα «Queen» που παρέπεμπε σε κάτι μεγαλειώδες και δυνατό συνδυάζοντας ταυτόχρονα και την γκέι πλευρά του.
Όλα έδειχναν πως παρότι τα πρώτα άλμπουμ του συγκροτήματος δεν σημείωσαν μεγάλη επιτυχία, το φαινόμενο Φρέντι Μέρκιουρι, με την συνδρομή των μουσικών συντρόφων του, φούσκωνε διαρκώς και ήταν έτοιμο να σκάσει παρασύροντας τα πάντα στο πέρασμά του. Αυτό ακριβώς συνέβη το 1975 με τον ιστορικό δίσκο τους «A Night at the Opera» και το αριστουργηματικό τραγούδι «Bohemian Rhapsody», το οποίο «πάντρευε» αριστοτεχνικά την κλασική μουσική με το σκληρό ροκ, με «όχημα» την οπερατική φωνή του Φρέντι, που ανεβοκατέβαινε τις οκτάβες με την ευκολία που τσουλάει ένα αυτοκίνητο στην κατηφόρα, και ιδανικό «συνταξιδιώτη» τα κιθαριστικά ξεσπάσματα του Μπράιαν Μέι.
Η συνέχεια γνωστή: νέα επιτυχημένα άλμπουμ τεράστιες επιτυχίες, όπως τα κομμάτια «Somebody to Love», «We Will Rock You», «We Are the Champions», «Another One Bites the Dust», « I Want to Break Free», « Radio Ga Ga» κ.α., αμέτρητες sold out συναυλίες σε ολόκληρο τον κόσμο, εκατομμύρια πωλήσεις, πολυάριθμα βραβεία, ιστορικά ρεκόρ. Η δε μεγαλειώδης εμφάνιση του συγκροτήματος στη φιλανθρωπική συναυλία του Live Aid, το 1985 στο Γουέμπλεϊ του Λονδίνου, συνεχίζει μέχρι σήμερα, τόσες δεκαετίες μετά, να προκαλεί ρίγη ενθουσιασμού και συγκίνσης, με έναν αεικίνητο Φρέντι Μέρκιουρι στην πιο συγκλονιστική εμφάνιση της καριέρας του.
Η ιστορία όμως έχει αποδείξει πως οι θρύλοι «φεύγουν» νέοι κι ο Φρέντι Μέρκιουρι δεν ξέφυγε από αυτή τη σκληρή μοίρα. Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 θα γίνει μία από τις πιο διάσημες προσωπικότητες της υφηλίου που θα διαγνωστεί με τον νέο και θανατηφόρο εκείνη την εποχή ιό του AIDS. Οι φήμες για την σοβαρή ασθένειά του θα οργιάζουν τα επόμενα χρόνια με την όλο και πιο καταβεβλημένη εμφάνιση του ίδιου να μαρτυρά ότι το τέλος πλησιάζει. Εκείνος όμως, παρότι το είχε αποδεχτεί, στεκόταν με γενναιότητα απέναντι στο θάνατο, βγάζοντάς του σαρκαστικά τη γλώσσα και τραγουδώντας με την ακλόνητη φωνή του «The Show Must Go On»…!
