Διάγγελμα Μητσοτάκη για πυρκαγιές: «Ζητώ συγγνώμη» – Άμεση καταβολή αποζημιώσεων για να μετριαστεί το κλίμα οργής
Οι τελευταίες ημέρες ήταν από τις πιο δύσκολες για την πατρίδα μας εδώ και δεκαετίες. Δώσαμε, και ακόμη δίνουμε, τη μάχη με όλες μας τις δυνάμεις. Αλλά αντιμετωπίζουμε μία φυσική καταστροφή πρωτόγνωρων διαστάσεων: σε λίγες μέρες ξέσπασαν 586 πυρκαγιές σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας. Mε φωτιές οι οποίες, λόγω του πρωτοφανούς καύσωνα αλλά και της πολύμηνης ξηρασίας, σβήνουν πια πολύ δύσκολα.
Πολλές χώρες μάς συνδράμουν ήδη με μέσα και προσωπικό. Τις ευχαριστώ για την αλληλεγγύη τους. Κυρίως, όμως, ευγνωμονώ όλες και όλους που δίνουν τον αγώνα στο πεδίο. Παλεύουν με ένα φυσικό φαινόμενο που, συχνά, ξεπερνά τις δυνάμεις τους. Και όμως, δεν το βάζουν κάτω. Στα μαυρισμένα τους πρόσωπα βλέπουμε την Ελλάδα που αντιστέκεται και επιμένει. Ενώ το κύμα συμπαράστασης και αλληλοβοήθειας που απλώνεται σε όλη την επικράτεια δηλώνει την απόφαση αυτού του λαού να ξαναχτίσει γρήγορα ό,τι γκρεμίστηκε.
Το ότι σώθηκαν άνθρωποι, με πλήρη σχέδια εκκένωσης, οφείλεται στον επαγγελματισμό της Πολιτικής Προστασίας, στη δράση της Αστυνομίας και του Λιμενικού. Δεν ήταν αυτονόητο, ούτε δεδομένο. Το ίδιο ισχύει και για την προστασία πολλών οικισμών που τελικά δεν κάηκαν χάρη στην αυτοθυσία πυροσβεστών και εθελοντών, και φυσικά των πιλότων μας και των Ενόπλων Δυνάμεων. Μέσα σε λίγα 24ωρα σε 141 περιοχές έγιναν 62 οργανωμένες απομακρύνσεις κατοίκων.
Η έκταση της καταστροφής, ειδικά στην Εύβοια και στην Αττική, μαυρίζει την καρδιά όλων μας. Και πρώτος εγώ ζητώ συγνώμη για τις όποιες αδυναμίες υπήρξαν. Κατανοώ απόλυτα τον πόνο των συμπολιτών μας που είδαν τα σπίτια ή τις περιουσίες τους να καίγονται. Την αναστάτωση όσων μετακινήθηκαν όπως-όπως από τον τόπο τους.
Ακόμα και την οργισμένη απορία εκείνων που αναζητούσαν, για παράδειγμα, εναέρια βοήθεια, χωρίς να γνωρίζουν αν τα πυροσβεστικά αεροσκάφη επιχειρούσαν αλλού ή αν οι συνθήκες ήταν απαγορευτικές.
Οι αντιδράσεις μας, ωστόσο, δεν πρέπει να είναι τυφλές. Οι τυχόν αστοχίες θα εντοπιστούν. Και οι ευθύνες θα αποδοθούν όποτε πρέπει και σε όποιον πρέπει. Το πρώτο ζητούμενο, αυτήν την ώρα, είναι οι λύσεις. Ακριβώς όπως και πρώτο ζητούμενο ήταν και παραμένει η προστασία της ανθρώπινης ζωής. Γι’ αυτό και ο απολογισμός αυτής της εμπειρίας οφείλει να μην περιλαμβάνει μόνο το τι χάθηκε, αλλά και το τι σώθηκε μέσα σε μία τέτοια φυσική λαίλαπα που δεν έχει προηγούμενο.
Είναι προφανές ότι η κλιματική κρίση χτυπά, πλέον, την πόρτα ολόκληρου του πλανήτη, με φωτιές που διαρκούν επί εβδομάδες. Αυτό είναι αιτιολογία, όχι, όμως, δικαιολογία ούτε και άλλοθι. Και θα το πω καθαρά: μπορεί να κάναμε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν, αλλά σε πολλές περιπτώσεις αυτό δεν φάνηκε αρκετό στην άνιση μάχη με τη φύση. Το ίδιο ξεκαθαρά, όμως, θα πω και ότι θα βρεθούμε δίπλα σε όσους έπληξε η πυρκαγιά. Όπως το κάναμε και άλλοτε, μετά τις πλημμύρες του «Ιανού» στη Θεσσαλία ή του μεγάλου σεισμού της Σάμου.
Έχουμε χρέος να σφίξουμε τα δόντια και να προχωρήσουμε. Και άλλες φορές η χώρα έζησε καταστροφές αλλά έμεινε όρθια. Το ίδιο θα συμβεί και σ’ αυτήν την περιπέτεια, μετατρέποντας τη θλίψη μας σε δύναμη. Θα συνεχίσουμε λοιπόν στα μέτωπα της κατάσβεσης, καθώς ο πόλεμος με τη φωτιά εξακολουθεί. Και, ταυτόχρονα, θα ξεκινήσουμε να επουλώνουμε τις πληγές μας: όσοι έχασαν σπίτια και περιουσίες θα αποζημιωθούν, οι καμένες εκτάσεις θα αναδασωθούν και θα δρομολογηθούν αμέσως τα απαραίτητα αντιπλημμυρικά έργα.
