Η ζωή συμβαίνει όταν δεν κυνηγάμε πια την τελειότητα και αρχίζουμε να απολαμβάνουμε το ταξίδι
Αλλά είναι και εκείνες οι στιγμές που νιώθω αυτό το πάθος στο κάθε μου βήμα. Παρά τα λάθη που κάνω στο δρόμο, νιώθω αυτό το ασταμάτητο χαρακτηριστικό από το οποίο πιάνομαι και συνεχίζω. Και όταν το κάνω, μου αρέσει πραγματικά ο άνθρωπος που γίνομαι, ακόμα κι αν δεν είναι τέλειος.
Υπάρχει αυτή η υπόθεση που όλοι κάνουμε άθελά μας ότι οι επιτυχημένοι άνθρωποι έχουν καταφέρει την τελειότητα. Τελειότητα εδώ σημαίνει ότι η ζωή τους είναι σαν το σενάριο μιας χαρούμενης ταινίας με ευτυχισμένο τέλος. Όμως η αλήθεια είναι ότι δεν βλέπουμε το ταξίδι τους και δεν βλέπουμε ούτε τα παρασκήνια.
Μαθαίνω ότι ταξίδι είναι να αποδέχεσαι ότι ορισμένες φορές η εξέλιξη είναι ένας μακρύς δρόμος. Ένα φεγγάρι για να γίνει πανσέληνος χρειάζεται 29.5 μέρες, μια βελανιδιά χρειάζεται 20 χρόνια για να βγάλει ένα βελανίδι, και όπως κι εσύ, έτσι κι αυτά μεγαλώνουν αργά.
Σημαίνει ότι τίποτα δεν γίνεται εν μία νυκτί. Και ειλικρινά, νομίζω ότι είναι ευλογία το να μην επιτυγχάνουμε τα πάντα με τη μία στη ζωή μας. Επειδή και η ζωή έχει στάσεις. Η ζωή συμβαίνει στις απογευματινές αγκαλιές, στις μεταμεσονύχτιες συζητήσεις, στα νωχελικά Κυριακάτικα πρωινά.
Η ζωή συμβαίνει όταν σηκώνεσαι, τινάζεις τις στάχτες από πάνω σου και απομακρύνεσαι από το καμμένο παρελθόν σου. Η ζωή συμβαίνει στις απλές αλληλεπιδράσεις με τους αγνώστους γύρω σου. Η ζωή επίσης συμβαίνει στην καθημερινή σου εργασία, όπου όλο και παραπονιέσαι για κάτι ή κάποιον.
Νομίζω ότι το ταξίδι σου είναι να ζεις την κάθε μέρα με απόλυτη αυτεπίγνωση. Να αποδέχεσαι τα δυνατά και αδύναμα σημεία σου. Και δεν θα γίνουμε ποτέ τέλειοι και μάλλον η ζωή θα είναι για πάντα ένα χάος. Αλλά το σημαντικό είναι πως πρόκειται για ένα μοναδικό και αξέχαστο ταξίδι.
Το διάβασα στο enallaktikidrasi.com
