Ο δρόμος προς την επούλωση περνά μέσα από τον πόνο
Ανέβαινα αργά αλλά σταθερά τον λόφο που οδηγούσε στο σπίτι μου, το backpack μου αφηνόταν βαρύ στους ώμους μου μέσα στην επίμονη, καλοκαιρινή ζέστη. Το ήπιο αεράκι που ερχόταν από το λιμάνι ήταν παραπλανητικό, έδινε μια ιδέα δροσιάς που όμως γρήγορα ξεθώριαζε.
Πρόσφατα πληγωμένη, ένιωσα δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλά μου για τρίτη φορά εκείνη τη μέρα, καθώς ο πόνος από την απουσία του πρώην συντρόφου μου έσφιγγε την καρδιά μου. Αναζήτησα λίγη παρηγοριά σε μία έμπιστη φίλη μου: «Κλαίω ξανά», της έστειλα, γνωρίζοντας ότι θα αποκρυπτογραφούσε τον πόνο πίσω από τις λέξεις μου.
Δίστασε για ένα λεπτό καθώς πληκτρολογούσε την απάντηση: «Μπράβο». Έμεινα έκπληκτη με την απάντησή της. Και εκείνη συνέχισε: «Νιώσε το. Θα πονέσει. Αλλά κάθε φορά που θα κλαις, θα κάνεις δουλειά. Κάθε φορά που θα πονάς, θα επουλώνεις την πληγή σου. Ο μόνος δρόμος προς την έξοδο είναι μέσα από τον πόνο».
Κοιτούσα την οθόνη, προσπαθώντας να χωνέψω τα λόγια της. Ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμενα. Περίμενα παρηγοριά, ενθάρρυνση να κοιτάξω προς τη φωτεινή πλευρά.
Αυτό ήταν διαφορετικό. Για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια του πένθους μου, δεν μου έλεγε κάποιος να νιώσω χαρά και αισιοδοξία. Κάποιος που εμπιστευόμουν με ενθάρρυνε να νιώσω τον πόνο μου σε όλη του τη δυναμική. Μέσα από τα μάτια της, ο πόνος μου ήταν έγκυρος και παραγωγικός – ένα απαραίτητο βήμα στο ταξίδι μου προς την επούλωση.
Και αυτή ήταν σαν μια επικύρωση του δικαιώματός μου να πονέσω, αντί να το αποφύγω. Αντί να ανησυχώ ότι δεν προσπαθούσα αρκετά να είμαι χαρούμενη, ένιωσα ξαφνικά ότι τα έκανα όλα σωστά.
Ο πόνος και το πένθος μου είχαν νόημα, εξυπηρετούσαν έναν σκοπό. Από τότε ανέπτυξα έναν νέο τρόπο να αντιμετωπίζω τον πόνο: Όταν επιστρέφουμε στον εαυτό μας να βιώσει πλήρως επώδυνα ή άβολα συναισθήματα, κάνουμε δουλειά.
Και μόλις αποδεχτούμε ότι κάνουμε δουλειά, μπορούμε να κάνουμε τον εσωτερικό μας κριτή να σωπάσει, εκείνον που λέει ότι ο πόνος είναι κάτι λάθος. Όταν καταλάβουμε την αληθινή φύση της δουλειάς μας, μπορούμε να νιώσουμε συμπόνοια για τον εαυτό μας.
Αυτό το πλαίσιο έχει αλλάξει τη ζωή μου. Το έχω εφαρμόσει στα πιο οξεία επώδυνα συναισθήματα, όπως την συναισθηματική απογοήτευση (ένας χωρισμός) ή και σε πιο ήπια, όπως δυσφορία.
Τον προηγούμενο μήνα, ένα βράδυ Παρασκευής ένιωσα ξαφνικά να με κατακλύζει το άγχος. Αντί να στείλω στους φίλους μου, έκλεισε τα φώτα, ξάπλωσα στον καναπέ, αγκάλιασα το μαξιλάρι μου και απλά έμεινα εκεί παρακολουθώντας τη βροχή έξω από το παράθυρό μου.
Ένιωθα άβολα, γιατί ο εσωτερικός μου κριτής φώναζε ότι είναι Παρασκευή βράδυ και ότι είμαι αντικοινωνική. Πήρα μια βαθιά ανάσα και είπα: Κάνω δουλειά τώρα. Είναι σημαντικό. Επαναλαμβάνοντας αυτές τις φράσεις σαν mantras, αποκοιμήθηκα.
Το επόμενο πρωί ο ουρανός ήταν καθαρός και γαλανός και εγώ ένιωθα ένα κύμα ενέργειας να με πλημμυρίζει. Ένιωσα επίσης περήφανη για ό,τι έμαθα από το άγχος μου και για το ότι δεν κέρδισε ο εσωτερικός μου κριτής.
Σε τέτοιες στιγμές σαν και τις παραπάνω, χρειάζεται να βρούμε το κουράγιο να κάτσουμε μαζί με τη θλίψη, το άγχος, τον πόνο μας. Πρόκειται για οικουμενικά, πανανθρώπινα μονοπάτια, που μας οδηγούν προς την αυτοθεραπεία.
Την επόμενη φορά που θα πονέσεις, θα νιώσεις άβολα ή μοναχικά: Νιώσε το όσο μπορείς να το αντέξεις. Ο πόνος σου είναι ένα σημαντικό βήμα στο ταξίδι της επούλωσης. Και να θυμάσαι:
Κάνεις το καλύτερο. Θεραπεύεσαι με το σωστό ρυθμό. Κάνεις σπουδαία δουλειά. Η δουλειά σου έχει νόημα και σκοπό. Εξυπηρετεί εσένα και μόνο εσένα. Συνέχισε.
Το διάβασα στο enallaktikidrasi.com
