Ψυχοθεραπεία Ή Φάρμακο;
/cdn.vox-cdn.com/uploads/chorus_asset/file/8807955/PLACEBO_LEAD.jpg)
Η αλήθεια είναι ότι κάποιες φορές,η εύκολη καταφυγή στο φάρμακο, δεν είναι μόνο κάτι που επιδιώκουν μερικοί ασθενείς, αλλά και κάτι στο οποίο προτρέπουν μερικοί ψυχίατροι.
Αυτό μπορεί να συμβεί για διάφορους λόγους.
Η ψυχιατρική είναι μια περίεργη ειδικότητα. Για πολλά χρόνια πάλευε με τις άλλες ειδικότητες, αλλά και με τον εαυτό της για να αποδείξει την ιατρική της υπόσταση. Κι αυτό γιατί έχει να κάνει με κάτι τόσο άυλο και δυσαπόδεικτο, όπως είναι η ανθρώπινη ψυχή.
Στην πορεία των χρόνων και μέσα από το άγχος της ιατρικής υπόστασης της ψυχιατρικής, δόθηκε μεγάλο βάρος στη διάγνωση, η οποία μερικές φορές τίθεται σαν ένα σχεδόν ψυχαναγκαστικό αίτημα. Στέκεται ο άνθρωπος απέναντι στον ψυχίατρο, η απόφαση της διάγνωσης κυριαρχεί και ξεχνιέται ο άνθρωπος.
Διαγνωστικά εγχειρίδια έχουν βγει κατά καιρούς βάζοντας σε διαγνωστικά κουτάκια σχεδόν κάθε ανθρώπινη συμπεριφορά.
Διαγνώσεις που συχνά επικαλύπτουν η μία την άλλη δημιουργούν σύγχυση, τόσο στο γιατρό μερικές φορές, όσο και στον ασθενή.
”Τι είναι αυτό που έχω ...πως ονομάζεται;”, ρωτά με αγωνία ο ασθενής το γιατρό και ο τελευταίος -συνεπικουρούμενος από την ασυνείδητη αμφιβολία της ιατρικής υπόστασής του, που από την εμφάνιση της ψυχιατρικής αμφισβητείται από τις άλλες ειδικότητες- μετατρέπεται σε διαμοιραστή ταμπελών.
Πολλές φορές δε, συμβαίνει το φαινόμενο, σε ένα βιβλιάριο ενός ασθενούς να υπάρχουν διαφορετικές διαγνώσεις από διαφορετικούς ψυχιάτρους.
Ενοχλητικά ίσως τα λόγια μου για κάποιους συναδέλφους. Αλλά όπως καλά μαθαίνουμε στους ασθενείς ότι όταν κάτι τον ενοχλεί, αυτό κάτι ίσως να σημαίνει για τη δική του αλήθεια, έτσι και για το γιατρό. Αν κάτι ενοχλεί, δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό. Ίσως να είναι μια ευκαιρία για προβληματισμό.
Ψυχοθεραπεία ή φάρμακο λοιπόν;
Δεν υπάρχει συγκεκριμένη απάντηση στο ερώτημα. Όπως ίσως δεν υπάρχει απάντηση στο ερώτημα “τι είναι αυτό που έχω;”.
Προέχει να απαντήσει κανείς στο “τι είναι αυτό που είμαι” πριν προχωρήσει στα επόμενα ερωτήματα-διλήμματα…
Στην πορεία των χρόνων και μέσα από το άγχος της ιατρικής υπόστασης της ψυχιατρικής, δόθηκε μεγάλο βάρος στη διάγνωση, η οποία μερικές φορές τίθεται σαν ένα σχεδόν ψυχαναγκαστικό αίτημα. Στέκεται ο άνθρωπος απέναντι στον ψυχίατρο, η απόφαση της διάγνωσης κυριαρχεί και ξεχνιέται ο άνθρωπος.
Διαγνωστικά εγχειρίδια έχουν βγει κατά καιρούς βάζοντας σε διαγνωστικά κουτάκια σχεδόν κάθε ανθρώπινη συμπεριφορά.
Διαγνώσεις που συχνά επικαλύπτουν η μία την άλλη δημιουργούν σύγχυση, τόσο στο γιατρό μερικές φορές, όσο και στον ασθενή.
”Τι είναι αυτό που έχω ...πως ονομάζεται;”, ρωτά με αγωνία ο ασθενής το γιατρό και ο τελευταίος -συνεπικουρούμενος από την ασυνείδητη αμφιβολία της ιατρικής υπόστασής του, που από την εμφάνιση της ψυχιατρικής αμφισβητείται από τις άλλες ειδικότητες- μετατρέπεται σε διαμοιραστή ταμπελών.
Πολλές φορές δε, συμβαίνει το φαινόμενο, σε ένα βιβλιάριο ενός ασθενούς να υπάρχουν διαφορετικές διαγνώσεις από διαφορετικούς ψυχιάτρους.
Ενοχλητικά ίσως τα λόγια μου για κάποιους συναδέλφους. Αλλά όπως καλά μαθαίνουμε στους ασθενείς ότι όταν κάτι τον ενοχλεί, αυτό κάτι ίσως να σημαίνει για τη δική του αλήθεια, έτσι και για το γιατρό. Αν κάτι ενοχλεί, δεν είναι απαραίτητα κάτι κακό. Ίσως να είναι μια ευκαιρία για προβληματισμό.
Ψυχοθεραπεία ή φάρμακο λοιπόν;
Δεν υπάρχει συγκεκριμένη απάντηση στο ερώτημα. Όπως ίσως δεν υπάρχει απάντηση στο ερώτημα “τι είναι αυτό που έχω;”.
Προέχει να απαντήσει κανείς στο “τι είναι αυτό που είμαι” πριν προχωρήσει στα επόμενα ερωτήματα-διλήμματα…
Το διάβασα στο psychiatrosonline.gr
