Γιατί δεν μπορώ να βάλω σε μια τάξη τη ζωή μου;
1. Όταν φταίει πάντα κάποιος άλλος
Δεν είναι οι συνθήκες που διαμορφώνουν τη ζωή μας, αλλά το πώς εμείς ανταποκρινόμαστε σε αυτές.
Για να ξεφύγουμε από την αποδιοργάνωση, πρέπει πρώτα να σταματήσουμε να κατηγορούμε τις περιστάσεις, τις κακές συνθήκες και τους άλλους. Αυτή η διαδικασία μπορεί να είναι πολύ επώδυνη, ειδικά όταν επί χρόνια αποδίδαμε τα προβλήματά μας στα ελλείμματα των άλλων και στις ατυχείς συνθήκες της ζωής μας. H αλήθεια όμως είναι ότι δεν είναι οι συνθήκες που διαμορφώνουν τη ζωή μας, αλλά κυρίως το πώς εμείς ανταποκρινόμαστε σε αυτές. Αρκεί κανείς να αναλογιστεί ακόμη και δημόσια πρόσωπα που, ενώ έχουν τα πάντα -πλούτη, ταλέντα και υγεία-, έχουν μείνει στην ιστορία για τη μελαγχολία που τους διέκρινε.
Αντίθετα, όλοι έχουμε συναντήσει ανθρώπους που αντιμετωπίζουν ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας ή μια προσωπική τραγωδία, και όμως μας έχουν εντυπωσιάσει με το κουράγιο και τη μαχητικότητά τους απέναντι στη ζωή. Επομένως, η ανάληψη της ευθύνης για τη ζωή μας μας αναγκάζει να παραιτηθούμε από τη φαντασίωση ότι κάποιος άλλος θα έρθει μια μέρα να μας σώσει, ότι κάτι θα γίνει έξω από μας και τα πράγματα θα αλλάξουν. Καμία προσπάθεια όμως δεν πρόκειται να φέρει αποτελέσματα αν δεν προϋπάρξει αυτή η αίσθηση, ότι όλα εξαρτώνται από τη δική μας πρωτοβουλία και μόνο!
2. Όταν δεν ξέρουμε ποιες είναι οι πραγματικές μας επιθυμίες
H οργάνωση της ζωής μας προϋποθέτει να ξεκαθαρίσουμε τι επιθυμούμε πραγματικά και ποιοι είναι οι στόχοι μας, τι θέλουμε να πετύχουμε, τι επιθυμούμε πραγματικά από τη ζωή μας. Αυτό το ξεκαθάρισμα είναι εφικτό μονάχα αν αντιληφθούμε τον εαυτό μας ως ξεχωριστό και διαφοροποιημένο από τους άλλους, ακόμα και από αυτούς που αγαπάμε και είμαστε βαθιά δεμένοι μαζί τους.
Άλλες φορές είναι πολύ συνηθισμένο να εμπλεκόμαστε σε μια συνεχή δραστηριότητα, χωρίς όμως πρώτα να έχουμε ξεκαθαρίσει ποιοι είναι πραγματικά οι στόχοι μας, μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσουμε ότι τελικά προσπαθούσαμε προς τη λάθος κατεύθυνση. Έτσι, μπορεί να φαινόμαστε συνεχώς πολύ απασχολημένοι, χωρίς όμως να οδηγούμαστε πουθενά. Tα αποτελέσματα έρχονται και οι προσδοκίες υλοποιούνται μόνον όταν έχουμε προσδιορίσει πού θέλουμε να φτάσουμε.
H διευθέτηση του χρόνου μας: Μύθοι και πραγματικότητα
Όταν έχουμε ασαφή αίσθηση του εαυτού μας, παρασυρόμαστε από παρορμήσεις της στιγμής.
• Από τότε που οι ρυθμοί της ζωής έχουν ενταθεί, φέρνοντας σε απόγνωση πολλούς από μας, έχουν γίνει πολύ δημοφιλείς διάφορες εκφράσεις, αντικείμενα και τεχνικές (time management, organizers) που προτείνουν τρόπους για τη σωστή διευθέτηση του χρόνου, μέσα από μία σειρά πολύπλοκα σχεδιαγράμματα και προγραμματισμό, τα οποία θα μας φέρουν την επιτυχία. Για κάποιο λόγο φαίνεται ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που επιχειρούν να εφαρμόσουν τις τεχνικές αυτές δεν βλέπουν σημαντικά αποτελέσματα που να έχουν διάρκεια στο χρόνο. Αυτό συμβαίνει γιατί ό, τι στρατηγικές και τακτικές και να επιστρατεύσουμε, εάν δεν αναλάβουμε ως προσωπική μας υπόθεση τα ζητήματα που μας αφορούν, αυτές είναι καταδικασμένες μακροπρόθεσμα να αποτύχουν.
• Πώς να πούμε «όχι» στους φίλους μας που μας φωνάζουν τελευταία στιγμή να βγούμε έξω, όταν οι εξετάσεις για τις οποίες διαβάζουμε στην ουσία δεν είναι καν για μια σχολή της επιλογής μας; Πώς να βάλουμε τα οικονομικά μας σε τάξη όταν δεν έχουμε ξεκαθαρίσει μέσα μας αν πραγματικά θέλουμε να ενηλικιωθούμε και να αναλάβουμε τον προϋπολογισμό του σπιτιού μας; Γιατί να επιμείνουμε σε μια προσπάθεια μέσα στην εταιρεία όπου δουλεύουμε όταν πιστεύουμε ότι, έτσι και αλλιώς, η επιτυχία δεν εξαρτάται καθόλου και από μας τους ίδιους; Γιατί να συνεχίσουμε να προσπαθούμε όταν δεν βρισκόμαστε καν στον επαγγελματικό χώρο που επιθυμούμε;
• Όταν παραμένουμε με μια ασαφή αίσθηση του εαυτού μας, είναι σχεδόν αδύνατον να μην παρασυρθούμε από παρορμήσεις της στιγμής, που μας αποσπούν από αυτό που υποτίθεται ότι θέλουμε να πετύχουμε. Όταν -αντίθετα- ξέρουμε τι θέλουμε, τότε ο προγραμματισμός όχι μόνο αποκτά ουσιαστικό νόημα, αλλά είναι και αποτελεσματικός. Μπορούμε πια να θέσουμε τις δικές μας προτεραιότητες και να αρνηθούμε κάποιες δραστηριότητες. Tο «όχι» αυτό μπορεί να ειπωθεί με έναν πειστικό τρόπο μόνον όταν υπάρχει ένα μεγαλύτερο «ναι» που μας «καίει». Λέμε, π.χ., «όχι» σε κάποιες δευτερεύουσας σημασίας κοινωνικές επαφές, γιατί έχουμε πραγματικά μια συνειδητοποιημένη και σαφή επιθυμία να αφιερώσουμε λίγο χρόνο στο σώμα μας, που εδώ και χρόνια το παραμελούμε, αλλά τώρα αποφασίσαμε ότι θα κάνουμε κάτι γι’ αυτό.
Βγαίνοντας από το καθημερινό χάος
Όταν «η Αλίκη στη Xώρα των Θαυμάτων» ρωτάει ένα από τα περίεργα πλάσματα που συναντά στο διάβα της ποιος είναι ο συντομότερος δρόμος, παίρνει την απάντηση ότι αυτό εξαρτάται βέβαια από το πού θέλει να πάει. Αλλά για να μάθει κανείς «πού θέλει να πάει», πρέπει να κατανοήσει ορισμένες βασικές πτυχές του εαυτού του. Βασισμένος κανείς στην αποδοχή των συναισθημάτων του, στις εμπειρίες του, στα πράγματα εκείνα που του προκαλούν ευχαρίστηση και τον ενδιαφέρουν, μπορεί να βρει τους στόχους του. Όταν δεν ξέρουμε ποια είναι η πραγματική μας επιθυμία, τι εμείς θέλουμε να πετύχουμε, καμία προσπάθεια δεν μπορεί να είναι αποτελεσματική. Αντίθετα, όταν ξεκαθαρίσουμε τους πραγματικούς προσωπικούς μας στόχους, τότε η αυτοπειθαρχία και η αποτελεσματικότητα προκύπτουν αβίαστα και φυσικά. Είναι το εσωτερικό μας κίνητρο που μας οδηγεί, σχεδόν μας «καίει», να επιμείνουμε και να προσπαθήσουμε μέχρι να πετύχουμε τους στόχους μας. Mόνον όταν το κίνητρό μας είναι ξεκάθαρο, μπορούμε να πούμε τα μικρά «όχι» που απαιτούν η τάξη και η καλή οργάνωση.
Το διάβασα στο vita.gr
