Μια διαφορετική «Οδύσσεια» στην ψηφιακή σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών
Τον Νοέμβριο του 1995, τρεις κορυφαίοι δημιουργοί του καιρού μας με διεθνή πορεία, ο χορογράφος Τζον Νοϋμάγερ, ο συνθέτης Γιώργος Κουρουπός και ο σκηνογράφος–ενδυματολόγος Γιάννης Κόκκος μοιράστηκαν το ίδιο καλλιτεχνικό όραμα που δεν ήταν άλλο από την παρουσίαση της «Οδύσσειας» μέσα από μια σύγχρονη ματιά.
Όπως είχε δηλώσει ο Αμερικανός μετρ του χορού Τζον Νοϋμάγερ, λίγο πριν την παγκόσμια πρεμιέρα του έργου στο Μέγαρο, «για να αντιμετωπίσεις αυτό τον πολιτιστικό θησαυρό χρειάζεται να διαθέτεις τόλμη και προσωπικά κίνητρα». Το ΜΜΑ έφερε σε πέρας το δύσκολο εγχείρημα της παρουσίασης της χορευτικής εκδοχής του ομηρικού έπους, ενώνοντας τις δυνάμεις του με την περίφημη Κρατική Όπερα του Αμβούργου και το Μπαλέτο της. Από τη σπουδαία αυτή σύμπραξη προέκυψε μια πολυπρόσωπη συμπαραγωγή υψηλών αξιώσεων που μάγεψε κοινό και κριτικούς, ταξίδεψε στο εξωτερικό και απέσπασε διεθνείς διακρίσεις, όπως το βραβείο Benois de la danse που απενεμήθη στον Γιώργο Κουρουπό για τη μουσική της παράστασης, έναν χρόνο (1996) μετά την πρεμιέρα του έργου στην Αθήνα.
Την παρτιτούρα του διακεκριμένου συνθέτη ερμήνευσε με ξεχωριστή ευαισθησία η Καμεράτα υπό τον φιλανδό μαέστρο Μάρκους Λέτινεν, η οποία ενισχύθηκε από σύνολο μουσικών και συνεργάστηκε με δύο εξαίρετους σολίστ, τον τρομπετίστα Σωκράτη Άνθη και τον βαρύτονο Τάση Χριστογιαννόπουλο. Στην ηχογράφηση της μουσικής συνεργάστηκαν οι ηθοποιοί Λυδία Κονιόρδου, Σαββίνα Γιαννάτου, Τάσος Αποστόλου, Δημήτρης Κουτρουβίδεας, Γιώργος Πασάκος, Πέτρος Πετράκης και Βαγγέλης Ρόκκος καθώς και η Χορωδία Fons Musicalis υπό τη διεύθυνση του Κωστή Κωνσταντάρα.
Αναφερόμενος στη σκηνογραφική του προσέγγιση για την «Οδύσσεια», ο διάσημος Γιάννης Κόκκος που ζει στο Παρίσι και έχει συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα στον χώρο του θεάτρου και της όπερας, γράφει σε κείμενό του για την παράσταση: «Η “Οδύσσεια” είναι ένα εσωτερικό ταξίδι, όπου ανακατεύονται στοιχεία παρμένα από την πολλαπλότητα των πολιτισμών, για να δοθεί μεγαλείο στην κινούμενη ανθρώπινη μορφή, μέσα σε έναν χώρο που καταλύει τον χρόνο. Στο όραμα του Νόυμαγερ προσπαθώ να απαντήσω με εικόνες, με άλλα οράματα…».
Το διάβασα στο www.protothema.gr
