Συγκλονίζει έλληνας ασθενής στην Σουηδία: «Με ξεφόρτωσαν στο δρόμο, έξω από τα επείγοντα»
Όπως ο ίδιος αναφέρει το φημισμένο σουηδικό μοντέλο αφήνει τους ανθρώπους αβοήθητους να μάχονται μόνοι τους εναντίον του φονικού ιού.
«Να είμαι λοιπόν πάλι έξω. Όχι από το νοσοκομείο. Από το σπίτι μου. Δεν είμαι καν ένα καταγεγραμμένο επίσημα περιστατικό για το Σουηδικό κράτος. Είμαι ένας από τους ανώνυμους πάσχοντες που είτε επιβιώνουν είτε πεθαίνουν αβοήθητοι στο σπίτι τους» τονίζει ο ίδιος και συνεχίζει: «Το Σουηδικό μοντέλο λοιπόν. Η σύντροφος μου δουλεύει σαν νοσοκόμα σε νοσοκομείο. Δεν την είχαν καν ενημερώσει ότι οι ασθενείς της ήταν ύποπτοι για κοροναϊό. Όταν εγώ κόλλησα με αντιμετώπισαν σαν λεπρό. Όπως σας λέω. Σαν λεπρό. Το Σουηδικό μοντέλο είναι το εξής. Μας συμφέρει μακροπρόθεσμα οικονομικά να πάρουμε μετρά; Όχι. Θα μας κοστίσει πολύ περισσότερο αν προσπαθήσουμε να περιορίσουμε την εξάπλωση».
Όπως περιγράφει όταν ήδη άρρωστος επισκέφτηκε το τμήμα των επειγόντων περιστατικών οι γιατροί του υποσχέθηκαν πως θα τον αναλάμβαναν. Τον άφησαν απ’ έξω και εξαφανίστηκαν.
Χαρακτηριστικό απόσπασμα της ανάρτησης
Να είμαι λοιπόν πάλι έξω. Όχι από το νοσοκομείο. Αώο το σπίτι μου. Δεν είμαι καν ένα καταγεγραμμένο επίσημα περιστατικό για το Σουηδικό κράτος. Είμαι ένας από τους ανώνυμους πάσχοντες που είτε επιβιώνουν είτε πεθαίνουν αβοήθητοι στο σπίτι τους. Δύο εβδομάδες μάχη με τον κορωναιό. Υψηλός πυρετός, βήχας, πόνοι στο σώμα, σπασμοί. 14 μέρες συνεχούς αγωνιάς. Δίπλα η Karin σε κάθε δύσκολη στιγμή μου. Κρατούσε το χέρι μου και απoκοιμόταν δίπλα μου. Δύο εβδομάδες που έφτασαν ώστε όποια αγάπη και θαυμασμό είχα για το Σουηδικό κράτος να την εκμηδενίσουν.
Μία χώρα που είναι τυλιγμένη με τον μύθο του κράτους που μάχεται ανά το κόσμο για τις ανθρώπινες αξίες καταδικάζει σε θάνατο οτιδήποτε μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην οικονομική του ανάπτυξη.
Αυτό που μου έκαναν οι υπάλληλοι αυτού του κράτος, το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό τους, όταν ζήτησα την βοήθεια τους την 11η μέρα εύχομαι να μην το πάθει άλλος άνθρωπος αλλά εύχομαι οι ίδιοι να ζήσουν τα χειρότερα και να ψοφήσουν σαν αδέσποτα σκυλιά στον δρόμο όπως κόντεψα εγώ όταν με ξεφόρτωσαν στον δρόμο έξω από την κλειδωμένη πόρτα των επειγόντων περιστατικών με πυρετό και μια υπόσχεση ότι έρχονται να με πάρουν μέσα. Ποτέ δεν ήρθαν και παρέμεινα 45 λεπτά στο έλεος του κρύου ανέμου. Είχα για αυτούς την Πανώλη του Μεσαίωνα. Είχα όμως λάδι ακόμα στο καντήλι μου. Καθίκια..
