Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι να γκρινιάζεις ενώ είσαι ζωντανός
Αφού λοιπόν διαβάσω αυτή την φράση 3-4 φορές, αμέσως μου γεννιούνται ερωτήματα του τύπου: “Εγώ γκρινιάζω; Για τι πράγματα; Πολύ ή λίγο;”, “Ζω; Ευχαριστιέμαι τις στιγμές μου; Την καθημερινότητά μου; Τη δουλειά μου; Την οικογένειά μου;” κ.ά. Αμέσως σπεύδω να δώσω απαντήσεις.
Σε πρώτη φάση αυτές που με βολεύουν, καθώς δεν θέλω να φανώ αδύναμη ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό. Σε δεύτερη φάση όμως θα το ξανασκεφτώ. Και ίσως αλλάξω κάποιες απαντήσεις ή ίσως δεν απαντήσω καν. “Και τι πειράζει αν γκρινιάζω; Όλοι γκρινιάζουν. Είναι κομμάτι της ζωής”.
Προσπαθώ να με πείσω ότι καλά κάνω. Να δικαιολογήσω το γεγονός ότι γκρινιάζω βασιζόμενη στο ότι όλοι το κάνουν, όλοι έχουν δικαίωμα στην γκρίνια. Άλλωστε είναι τζάμπα, είναι ανώδυνο, είναι εύκολο να γκρινιάζεις. Γι’ αυτό κιόλας αν το σκεφτείς, όταν συναντάμε έναν άνθρωπο που δεν γκρινιάζει, μας κάνει εντύπωση.
Και το συζητάμε με τους φίλους μας. Και σαν καλοί κριτές λέμε πως δεν θα έχει πολλά προβλήματα ή θα είναι πλούσιος. Ούτε καν να τον παινέψουμε. Να πούμε ότι αυτή είναι μια ωραία στάση ζωής. Αισιόδοξη, εποικοδομητική. Σου εξοικονομεί ενέργεια και όρεξη. Όλα τα προσαρμόζουμε κατά πως μας βολεύει ή κατά πως δεν μας ξε-βολεύει.
Σκέφτομαι. Σκέφτομαι τι είναι ο χρόνος, η μέρα, η νύχτα, η ζωή. Σκέφτομαι τι είναι η ζωή. Σκέφτομαι τι σημαίνει να ανασαίνω, να χαμογελώ, να κλαίω. Σκέφτομαι και τον θάνατο⋅ το σκοτάδι, το τίποτα. Σκέφτομαι την ύπαρξή μου, τον εαυτό μου, το ποιόν μου. Πού καταλήγω;
Δεν έχω τις απαντήσεις για όλα και δεν τις χρειάζομαι. Ό,τι μου δίνει ανάσες ζωής, το κρατώ. Ό,τι με κάνει να νιώθω έντονα την καρδιά μου να χτυπά, το κρατώ. Ό,τι έχω, είμαι εγώ στο τώρα. Το πριν και το μετά είτε με κάνει να μελαγχολώ είτε να ανησυχώ και να γκρινιάζω.
Ας ευτυχήσω με αυτά που έχω. Ας γιορτάσω με αυτούς που έχω πλάι μου. Ας απολαύσω τον ουρανό και την φύση. Ας προσφέρω το φως, την αγάπη, τη γνώση μου. Ας αφήσω το μοιρολόι. Ξέρω πως οι πειρασμοί είναι πολλοί. Οι δυσκολίες ατελείωτες, το εμπόδια υψώνονται συνεχώς, οι συνθήκες αντίξοες, οι ρυθμοί εξουθενωτικοί.
Αλλά… Προτεραιότητα πάντα είναι ο εαυτός μας. Αν δεν ανθίζει η ψυχή μας, πώς θα ομορφύνει η ζωή μας; Αν η καρδιά μας δεν γεμίσει συναισθήματα, πώς θα νιώσουμε για τους άλλους; Μια ζωή συμπυκνωμένη χωρίς αέρα, οράματα και ιδέες είναι μια ζωή μες την γκρίνια, τη μιζέρια, την αδράνεια.
Μάθε να ζητάς την έμπνευση, το κίνητρο. Ψάξε να βρεις τι σου δίνει προοπτική. Άνοιξε τους ορίζοντες. Ξέρω πως το να καταστροφολογείς, είναι γλυκό. Ξέρω πως έχεις αυτή την τάση. Αλλά σταμάτα να επαναλαμβάνεις λόγια, σκέψεις και καταστάσεις που σου προκάλεσαν πόνο, άγχος, θλίψη.
Δώσε σημασία στις τωρινές εμπειρίες που έχουν θετικό πρόσημο. Μπορείς να διαχειριστείς τα “άπλυτα” της ημέρας πριν κοιμηθείς, να ξεχωρίσεις πού θα δώσεις αξία. Μάθε πως έχεις την δύναμη να ελέγχεις τις πιέσεις των στιγμών, τα βιώματα, τις σκέψεις γύρω απ’ όλα τα θέματα που σε απασχολούν. Μάθε πως αρκεί να έχεις σωστό προσανατολισμό για να αποφύγεις τα παιχνίδια του μυαλού.
-Πού πηγαίνεις;
-Προς την εξέλιξη, την ευημερία και την αλήθεια. Προς το καλύτερο, το περισσότερο, το πιο ωφέλιμο. Αυτό να ρωτάς και να απαντάς μέσα σου όποτε χρειάζεται.
Το διάβασα στο enallaktikidrasi.com
