Χωρίς εθνική στρατηγική απέναντι στον Ερντογάν - Η Ελλάδα έχει απέναντί της έναν προετοιμασμένο για όλα αντίπαλο
την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων της Νοτιοανατολικής Μεσογείου.
Με το εφεύρημα του δόγματος της «γαλάζιας πατρίδας» διαδήλωνε ακριβώς την πρόθεσή της να συμμετάσχει με κάθε τρόπο στην όποια απόπειρα ελέγχου των υποθαλάσσιων πηγών αερίου ή πετρελαίου στην ευρύτερη περιοχή.
Στη βάση αυτού του δόγματος έστειλε τα γεωτρύπανά της στα οριοθετημένα οικόπεδα της κυπριακής αποκλειστικής οικονομικής ζώνης και εμπόδισε το ερευνητικό έργο ευρωπαϊκών κυρίως πετρελαϊκών εταιρειών.
Στην αυτή λογική εντάσσεται και η ευρύτερη διεκδίκησή της, όπως και η συνεχής και έμπρακτη αμφισβήτηση, από αέρος και θαλάσσης, της ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο.
Με τον επιχειρούμενο τελευταίως συνεταιρισμό με την ασταθή Λιβύη έρχεται ακριβώς να διαμορφώσει τετελεσμένα, να περιορίσει την ελληνική υφαλοκρηπίδα και κατ’ επέκταση τα όρια της ελληνικής αποκλειστικής οικονομικής ζώνης ώστε να την απομονώσει και να την αποκόψει από την αντίστοιχη αιγυπτιακή. Και αντιθέτως να διευρύνει τη δική της και να την καταστήσει συμμέτοχο και διεκδικητή των υδρογονανθράκων όλης της Νοτιοανατολικής Μεσογείου.
Ουσιαστικά δηλώνει με επιθετικό τρόπο σε όλους τους ενδιαφερόμενους ότι χωρίς αυτήν δεν μπορεί να υπάρξει εκμετάλλευση των υποθαλάσσιων πηγών αερίου στην ευρύτερη περιοχή. Αυτή είναι η στρατηγική της και μετά τις εξελίξεις στη Συρία θεωρεί ότι μπορεί να την επιβάλει, και μάλιστα από θέση ισχύος.
Οι κινήσεις της επίσης θα μπορούσαν να εκληφθούν και ως πρόσκληση σε ένα δικό της τραπέζι διαπραγματεύσεων. Κατά μία εκδοχή η Τουρκία θέλει να σύρει σε διμερείς διαπραγματεύσεις όλες τις εμπλεκόμενες χώρες και έτσι να αποκομίσει τα περισσότερα των κερδών.
Αυτή είναι σε αδρές γραμμές η στρατηγική της και αυτήν προβάλλει με κάθε τρόπο, μη διστάζοντας ακόμη και να αυθαιρετήσει, όπως επιχειρεί τώρα συνδέοντας διαγωνίως τη Μαρμαρίδα, τις τουρκικές ακτές δηλαδή, με το ιστορικό λιμάνι Τομπρούκ της Λιβύης στις ακτές της Βόρειας Αφρικής.
Με άλλα λόγια η Τουρκία και ο Ερντογάν έχουν στρατηγική και θέλουν να την επιβάλουν συγκρουόμενοι ακόμη και με τους ισχυρότερους της Ευρώπης ή αγνοώντας τους Αμερικανούς.
Το ερώτημα που ευθέως τίθεται είναι αν εμείς έχουμε στρατηγική και αν ναι πώς την υπηρετούμε.
Η συνεχής επίκληση του διεθνούς δικαίου προφανώς δεν αρκεί. Η Ελλάδα είτε θα επιμείνει στα δίκαιά της και θα διαθέσει τους απαιτούμενους πόρους και τις δυνάμεις να τα υπερασπιστεί, αναλαμβάνοντας και το όποιο ρίσκο μιας ευρύτερης σύγκρουσης, είτε θα επιχειρήσει να συγκροτήσει ισχυρό συμμαχικό μέτωπο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Είτε θα κατευθυνθεί σε απευθείας διαπραγματεύσεις με τη γείτονα αποδεχόμενη όρους συνεκμετάλλευσης, είτε θα πάει μονομερώς στα διεθνή δικαστήρια προκειμένου να κατοχυρώσει τα δίκαιά της.
Κάθε επιλογή έχει το κόστος, τα ρίσκα και τους περιορισμούς της. Και γι’ αυτό απαιτεί πολιτικές αποφάσεις εθνικού επιπέδου.
Οσο δεν χαράσσεται εθνική στρατηγική, η χώρα θα σύρεται πίσω από τις πρωτοβουλίες της Τουρκίας. Είναι καιρός λοιπόν ακριβώς γι’ αυτό και μια ευκαιρία να αναζητήσουν πεδία συνεννόησης και συναίνεσης. Και φυσικά η πρωτοβουλία ανήκει στον Πρωθυπουργό…
Το διάβασα στο in.gr
Δεν υπάρχουν περιθώρια αμφιβολιών για τις προθέσεις της Τουρκίας
Η επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια στο Κάιρο και η συνάντησή του με τον αιγύπτιο ομόλογό του Σαμέχ αλ – Σούκρι ήταν μία αναπόφευκτη και απαραίτητη κίνηση εκ μέρους της Αθήνας μετά από την, αδιαμφισβήτητα προβοκατόρικη, κίνηση της Άγκυρας να υπογράψει το Μνημόνιο Συναντίληψης περί Θαλασσίων Δικαιοδοσιών με την κυβέρνηση της Τρίπολης υπό τον Φαγέζ αλ – Σαράζ στη Λιβύη. Η Αίγυπτος αποτελεί κομβική χώρα για τις θαλάσσιες οριοθετήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο και η πραγματικότητα είναι ότι η Ελλάδα είχε προσπαθήσει ήδη από τη δεκαετία του 1970 να έρθει σε συμφωνία με τη μεγάλη αραβική χώρα για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας – χωρίς όμως αποτέλεσμα. Άλλωστε, το Κάιρο έχει συστηματικά αποφύγει να δεσμευθεί σε μία οριοθέτηση με την Αθήνα η οποία θα δυσαρεστούσε την Άγκυρα και δεν μοιάζει βέβαιο ότι θα το πράξει τώρα…
Ωστόσο, η σκληρή και ευθεία ανακοίνωση του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών το απόγευμα της Κυριακής, μετά τη συνάντηση των κκ. Δένδια και αλ – Σούκρι, δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολιών για τις προθέσεις της Τουρκίας.
Δεν υπάρχουν περιθώρια αμφιβολιών για τις προθέσεις της Τουρκίας
Ωστόσο, η σκληρή και ευθεία ανακοίνωση του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών το απόγευμα της Κυριακής, μετά τη συνάντηση των κκ. Δένδια και αλ – Σούκρι, δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολιών για τις προθέσεις της Τουρκίας.
Η Άγκυρα, όπως προκύπτει από το κείμενο της ανακοίνωσης του εκπροσώπου του υπουργείου Εξωτερικών Χαμί Ακσόι, έχει μελετήσει πολύ καλά το μάθημά της. Δεν είναι τόσο το γεγονός ότι αρνείται την επήρεια θαλασσίων ζωνών του συμπλέγματος του Καστελορίζου, σημείο στο οποίο επικεντρώνονται οι περισσότεροι.
Είναι ότι ρίχνει το βάρος της σε σειρά αποφάσεων της νομολογίας του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης (και όχι μόνο αυτού) που επίσης διαμορφώνουν δίκαιο – και πιο συγκεκριμένα εθιμικό δίκαιο. Οι αποφάσεις αυτές δεν είναι λίγες: είναι η απόφαση για την υφαλοκρηπίδα της Βόρειας Θάλασσας μεταξύ Γερμανίας και Ολλανδίας του 1969, για το Νησί των Όφεων στη Μαύρη Θάλασσα μεταξύ Ρουμανίας και Ουκρανίας του 2009, η απόφαση στην υπόθεση Νικαράγουας – Κολομβία του 2012 κ.ά.
Φυσικά, αυτές οι αποφάσεις δεν είναι οι μόνες που υπάρχουν. Ωστόσο, η επίκληση από την Άγκυρα της διεθνούς νομολογίας καθώς και μεθόδων που το Δικαστήριο έχει ακολουθήσει (όπως πχ αυτή η οποία αναφέρεται στο ότι τα νησιά που βρίσκονται στη «λάθος πλευρά» δεν δικαιούνται θαλάσσιες ζώνες πέραν των χωρικών υδάτων) καταδεικνύει ότι το Διεθνές Δίκαιο εξελίσσεται.
Φυσικά, αυτές οι αποφάσεις δεν είναι οι μόνες που υπάρχουν. Ωστόσο, η επίκληση από την Άγκυρα της διεθνούς νομολογίας καθώς και μεθόδων που το Δικαστήριο έχει ακολουθήσει (όπως πχ αυτή η οποία αναφέρεται στο ότι τα νησιά που βρίσκονται στη «λάθος πλευρά» δεν δικαιούνται θαλάσσιες ζώνες πέραν των χωρικών υδάτων) καταδεικνύει ότι το Διεθνές Δίκαιο εξελίσσεται.
Αποδεικνύει επίσης αυτό που έμπειροι έλληνες νομικοί (και στο υπουργείο Εξωτερικών υπάρχουν ορισμένοι από τους καλύτερους) γνωρίζουν πολύ καλά και αρκετοί από τους πολιτικούς μας ταγούς επιμένουν να αγνοούν: ότι ο μαξιμαλισμός στην εξωτερική πολιτική πρέπει να αποφεύγεται και αντίθετα είναι αναγκαίο να προηγείται η καλή και συστηματική προετοιμασία και η αποφυγή καλλιέργειας εντυπώσεων που στη συνέχεια τροφοδοτούν τον δημόσιο διάλογο και εγκλωβίζουν όσους αρχικά τις καλλιέργησαν.
Η Ελλάδα έχει απέναντί της ένα δύσκολο και προετοιμασμένο για όλα αντίπαλο. Όσα κάνει η Τουρκία δεν είναι, δυστυχώς, φαιδρότητες και αυτό έχει αποδειχθεί πολλάκις από το 1973 και μετά. Οι κινήσεις της είναι κομμάτι μίας στρατηγικής που όσο και αν δεν μας αρέσει, θα πρέπει να μας οδηγήσει να εξετάσουμε τι θέλουμε, όχι με υποχωρητικότητα όπως θα ήθελαν ίσως κάποιοι όψιμοι εισερχόντες στην αρένα της πολιτικής, αλλά με συνέπεια και αποφασιστικότητα. Η σκληρή πραγματικότητα βρίσκεται ενώπιόν μας.
Η Ελλάδα έχει απέναντί της ένα δύσκολο και προετοιμασμένο για όλα αντίπαλο. Όσα κάνει η Τουρκία δεν είναι, δυστυχώς, φαιδρότητες και αυτό έχει αποδειχθεί πολλάκις από το 1973 και μετά. Οι κινήσεις της είναι κομμάτι μίας στρατηγικής που όσο και αν δεν μας αρέσει, θα πρέπει να μας οδηγήσει να εξετάσουμε τι θέλουμε, όχι με υποχωρητικότητα όπως θα ήθελαν ίσως κάποιοι όψιμοι εισερχόντες στην αρένα της πολιτικής, αλλά με συνέπεια και αποφασιστικότητα. Η σκληρή πραγματικότητα βρίσκεται ενώπιόν μας.
Το διάβασα στο tovima.gr
