Γιατί είναι τόσο δύσκολο να ξεπεράσουμε ένα ψυχικό τραύμα
Ας υποθέσουμε ότι όλοι θέλουν να κάνουν μια υγιή, παραγωγική ζωή χωρίς πόνο. Υπάρχουν εκατοντάδες βιβλία αυτοβοήθειας που εστιάζουν σε διάφορες αρχές, όπως για παράδειγμα το να υποκριθούμε μέχρι να το νιώσουμε, που μας ενθαρρύνουν να σκεφτόμαστε θετικά και να αφήνουμε πίσω μας ό,τι μας πονά.
Μπορεί πράγματι να έχουν βοηθήσει πολλούς ανθρώπους, ειδικά αν λάβουμε υπόψη μας τις πωλήσεις τους. Κι όμως, για πολλούς επιζήσαντες από τραύμα που αναζητούν ανακούφιση, αυτά τα βιβλία δεν βοηθούν. Συγκεκριμένα, πολλοί σαν κι εμένα, νιώθουμε βαθιά θλίψη και αποσύνδεση από τον υπόλοιπο κόσμο. Γιατί;
Οι επιζήσαντες από τραύμα έχουν συχνά πολλά κίνητρα. Πολλοί είναι προγραμματισμένοι να έχουν ανεπτυγμένη επίγνωση και εγρήγορση λόγω επιβίωσης. Κρίνουν αυστηρά τον εαυτό τους, επειδή οι θύτες τους είχαν θέσει αδύνατα στάνταρ, και οι απόπειρές τους να τους ικανοποιήσουν αποτύγχαναν.
Κάποιοι έγιναν επιτυχημένοι, κι όμως δεν νιώθουν ποτέ την επιτυχία τους. Κι επειδή τίποτα δεν είναι αρκετό για τους θύτες, κάποιοι επιζήσαντες τα έχουν παρατήσει. Πολλοί επιζήσαντες εσωτερικεύουν ταμπέλες που οι θύτες τους έδινα, όπως το ότι είναι «τεμπέληδες».
Το τραύμα κάνει το νευρικό σύστημα να παλέψει, να δραπετεύσει ή να παγώσει, και για πολλούς επιζήσαντες, το σώμα τους μένει σε ένα από αυτά. Η επανάληψη αυτού του μοτίβου γίνεται φυσικά τοξική και δύσκολη να σπάσει.
Για έναν επιζώντα ψυχικού τραύματος, το να τους λέμε να «σκεφτούν θετικά» ακούγεται βίαιο. Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα για όσους αναρρώνουν από ψυχολογική και συναισθηματική κακοποίηση. Οι σκέψεις τους διαμεσολαβούνταν από κάποιον άλλο και τώρα παλεύουν να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους.
Το συναισθηματικό τραύμα δεν είναι εγγεγραμμένο μόνο στον εγκέφαλό τους, αλλά και στο σώμα τους. Δεν προκαλεί μόνο νοητικό άγχος, αλλά και σωματικό πόνο, που ορισμένες φορές μεταμορφώνεται σε σοβαρή χρόνια ασθένεια. Οι γιατροί και οι επιστήμονες πρόσφατα μόνο άρχισαν να συνδέουν τα σημεία ανάμεσα στο τραύμα και στην ασθένεια.
Η «θετική σκέψη» κρύβει την πραγματικότητα ότι οι άνθρωποι πολλές φορές νιώθουν άσχημα. Για να μπορέσουν να επουλωθούν, οι επιζώντες χρειάζονται να κατεβάσουν τις ασπίδες τους και να νιώσουν τα συναισθήματα.
Οι επιζώντες χρειάζεται να στρέψουν την προσοχή τους στα μικρά πράγματα
«Άστο πίσω σου». Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις. Αν οι επιζώντες μπορούσαν, θα το έκαναν με ευχαρίστηση. Αν και αυτός είναι ο τελικός στόχος της επίλυσης του τραύματος, αυτή η συμβουλή «σκάει» στο πρόσωπό τους σαν ένα χαρούμενο, φωτεινό και μαγικό ουράνιο τόξο που είναι αδύνατο να προσεγγίσουν.
Για να αφήσεις κάτι πίσω σου, σημαίνει ότι πρέπει αρχικά να γνωρίζεις ότι το κρατάς. Το τραύμα που είναι αποθηκευμένο στις κλειδωμένες ντουλάπες του ασυνείδητου νου συνεχίζει να μας ελέγχει, συχνά χωρίς εμείς να το αντιλαμβανόμαστε.
Η διαδικασία της επούλωσης δεν μπορεί να συμβεί μέχρι το τραύμα να συρθεί έξω από τις κρυψώνες του στο φως και να αποδομηθεί. Γι’ άλλη μια φορά, αυτό σημαίνει άβολα συναισθήματα. Σημαίνει πόνος.
Οπότε την επόμενη φορά που νιώθετε ότι θέλετε να ενθαρρύνετε κάποιον να «το αφήσει πίσω του», μην το κάνετε. Αντιθέτως, προσπαθήστε να δείτε αν μπορείτε να τον ενθαρρύνετε να σκύψει περισσότερο πάνω από αυτό που νιώθει. Η επούλωση θα συμβεί από μόνη της.
Vicki Peterson, Πιστοποιημένη Coach Θεραπείας Τραύματος
Το διάβασα στο enallaktikidrasi.com
