Η «κατάρα» του να είσαι πάντα το… «καλό παιδί»
Τι σημαίνει όμως στ’ αλήθεια το «καλό παιδί» και πώς μεταφράζεται στην ενήλικη ζωή;
Καλό παιδί είναι το ήσυχο παιδί; Αυτό που δεν ενοχλεί; Αυτό που κάνει ό,τι του λένε για να είναι αποδεκτό; Καλά όλα αυτά, όσο είναι μικρό εξυπηρετούν στο να μπει σε πρόγραμμα, να μάθει να ακούει και να μην ταλαιπωρεί ιδιαίτερα τους γονείς. Αλλά όταν αυτό το καλό παιδί μεγαλώσει, πώς αυτά που έχει μάθει σαν «μπούσουλα» θα τον βοηθήσουν σε μια κοινωνία που δεν έχει τους ίδιους κανόνες και όλα αυτά θα αρέσουν σίγουρα στους άλλους, αλλά θα καταπιέζουν το ίδιο;
Το ζητούμενο είναι να είναι ισορροπημένο παιδί και στην παρούσα φάση, να είναι απλά παιδί με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αν είναι άτακτο, δεν παύει να είναι και καλό παιδί. Το να επιμείνει σε κάτι διαφορετικό, το ίδιο. Αυτό που πρέπει να είναι μέλημά μας είναι να τα καθοδηγούμε σωστά και όχι να τα ξεγελάμε. Αυτό που θέλουμε είναι να γίνει ένας σωστός άνθρωπος. Που έχει μάθει να είναι δίκαιος, να ζει ελεύθερα αλλά όχι εις βάρος των άλλων, που σέβεται τους άλλους, αλλά πάνω από όλα σέβεται τον ίδιο του τον εαυτό.
Πολλοί θα πουν ότι είναι ανούσιο να κολλάμε στις λέξεις. Τι «καλός», τι «σωστός». Κι όμως. Σε κάθε φάση της ζωής μας οι λέξεις για τα βιώματά μας έχουν άλλη βαρύτητα και αντίστοιχα μεταφράζονται διαφορετικά και στο μυαλό μας. Τα παιδιά δεν υστερούν σε κάτι από εμάς. Είναι μικροί άνθρωποι, που δεν μπορούν ακόμα να υπάρξουν χωρίς τη βοήθειά μας. Αυτό δεν μας κάνει πιο έξυπνους ή πιο ικανούς. Το να τα κοροϊδεύεις με ψέματα που εξυπηρετούν μόνο σε 10 λεπτά ηρεμίας, δεν βοηθάει κανέναν.
Το καλό παιδί πολλές φορές μπορεί να γίνει ένας ενοχικός ή φοβικός ενήλικας ή και ένα αιώνια “καλό παιδί”, που δεν εκτιμάται το ίδιο από τους άλλους όπως από τους γονείς του.
Το διάβασα στο mothersblog.gr
