Στ. Πλουμιστός: Μην αποδυναμώνεσαι - Κράτα το στόμα σου κλειστό όσο περισσότερο μπορείς... Κάνε την σιωπή σου!!

Στ. Πλουμιστός: Μην αποδυναμώνεσαι - Κράτα το στόμα σου κλειστό όσο περισσότερο μπορείς... Κάνε την σιωπή σου!!

👉Μη σκορπάς τη δύναμή σου μιλώντας στους άλλους για τα σχέδια, τα όνειρα,...τις ελπίδες, τις προσευχές, τους οραματισμούς ή τις επιβεβαιώσεις σου.

Και μην τους δείχνεις τους τροχούς της τύχης, τους χάρτες με τους θησαυρούς ή τις λίστες σου. Όλες αυτές οι τεχνικές ενδυνάμωσης είναι μονάχα για εσένα.

Το απόφθεγμα 
"Έμαθα να σιωπώ απ' τον φλύαρο, να είμαι επιεικής απ' τον φανατικό, έμαθα την καλοσύνη απ' τον μοχθηρό, αλλά όσο και παράξενο να φαίνεται δε νιώθω ούτε μια στάλα ευγνωμοσύνης στους δασκάλους μου 

[Ντζεμπράν Ντ.] είναι του Khalil Gibran

Όταν φανερώνεις, μοιράζεσαι ή επιδεικνύεις, η ενέργειά σου διασκορπίζεται. Αυτό συμβαίνει επειδή εργάζεσαι σε αόρατο, παλμικό επίπεδο, όπου στην πραγματικότητα διαμορφώνεται η θεϊκή ουσία, η κβαντική σούπα, μέσω του νου σου.

Η εσωτερική σου διεργασία δεν έχει καμία σχέση με τους άλλους.
Η εσωτερική σου διεργασία είναι η πρόκλησή σου.
Η εσωτερική σου διεργασία αφορά μονάχα εσένα τον ίδιο.

Όταν μιλάς για τα όνειρα και για τα σχέδιά σου στους άλλους, τα σχόλια, οι επικρίσεις, οι υποδείξεις τους (ανεξάρτητα από το μέγεθος της αγάπης με την οποία δίδονται) θα σε αποδυναμώσουν.

Κράτα λοιπόν τα σχέδια, τους οραματισμούς, τις σημειώσεις, τις λίστες και τις επιβεβαιώσεις σου μυστικές. Το να μιλάς υπερβολικά για οποιοδήποτε θέμα, όχι μόνο για τα σχέδιά σου, επίσης διασκορπίζει τη δύναμή σου.

Κράτα λοιπόν το στόμα σου κλειστό όσο περισσότερο μπορείς. Διατήρησε την επικέντρωσή σου. Είναι πολύ πιο εύκολο να παραμένεις επικεντρωμένος όταν τα χείλη σου σιωπούν.

Επίσης, αν νιώθεις σύγχυση, σταμάτα να μιλάς και παράμεινε σιωπηλός. Αν νιώθεις μεγάλη ταραχή, δοκίμασε να μη μιλήσεις για μια ολόκληρη ημέρα και δες τι θα συμβεί. Θα εκπλαγείς από το πόσο διαυγής γίνεται ο νους μέσα στη σιωπή.

Το να σιωπά κανείς δεν σημαίνει οπωσδήποτε ότι είναι αδιάφορος, αδρανής, νωχελής κι απρόσεκτος. Η εσκεμμένη σιωπή, η προσεγμένη ολιγορία και η απόρριψη της φλυαρίας και του κουτσομπολιού αποτελεί προτίμηση της σιγής κι αποφυγή της κουραστικής πολυλογίας, από την οποία συνήθως προέρχονται διάφορα προβλήματα, όπως φιλονικίες, ψυχρότητες και θόρυβοι.

Οι σιωπηλοί άνθρωποι μιλούν με τη σοβαρή σιωπή τους. Δεν μιλούν, όχι γιατί δεν γνωρίζουν να μιλήσουν, όχι από ακαταδεκτικότητα και κρυφή οίηση ότι δεν συμμετέχουν σε υψηλού επιπέδου συζητήσεις, αλλά από την ταπεινή αίσθηση ότι δεν έχουν κάτι σημαντικό να πουν. Έτσι απλά σιωπούν. Όταν μάλιστα μιλούν, καταθέτουν λόγο μεστό περιεχομένου.

Οι σιωπηλοί άνθρωποι δεν είναι συνηθισμένοι, αρεστοί, και προτιμητέοι. Η κοινωνία σήμερα αναζητά τολμηρούς συζητητές. Μερικοί μάλιστα θεωρούν τους σιωπώντες νοσηρούς, μειονεκτικούς, δειλούς, φοβισμένους και προβληματικούς. Θα μπορούσε βέβαια ορισμένοι να είναι έτσι, όπως και αρκετοί φλύαροι. Οι γνήσια πάντως σιωπηλοί άνθρωποι «ζουν το άρωμα μιας άλλης ζωής, που δεν μπορούν να εννοήσουν οι άλλοι που αγάπησαν τις έκδηλες μορφές συμπεριφοράς.

Η σιωπή γεμίζει την ψυχή τους χαρά και τους ανοίγει ορίζοντες μιας έντονης πνευματικής δράσης, την οποία δύσκολα μπορεί να κατανοήσει και να αξιολογήσει το ανθρώπινο περιβάλλον τους» (Γεώργιος Κρασανάκης).

Από τα παραπάνω διαφαίνεται μια σιωπή με δύο μορφές. 

Η μία ως αδυναμία και η άλλη ως αρετή. 

Ας τις δούμε και τις δύο παρακαλώ προσεκτικά.

Είπαμε πως μπορούμε νάχουμε σιωπή από φόβο ή δειλία, που προέρχεται από νοσηρές ψυχικές καταστάσεις.

Μια νοσηρή σιωπή είναι σκοτεινή, άχαρη, δόλια, κουραστική και φθοροποιός. Ταλαιπωρεί τον ίδιο τον άνθρωπο, που δεν είναι ισορροπημένος, ξεκάθαρος, τίμιος, ειλικρινής, εκφραστικός και ντόμπρος.

Μερικές φορές μπορεί να προσποιείται κανείς τον σιωπηλό και ταπεινό, ενώ μέσα του επικρατεί μεγάλη σύγχυση, ταραχή, θόρυβος, στενοχώρια και οίηση.

Η προσποίηση αυτή είναι φοβερή κι αξιοκατάκριτη υποκρισία. Ένας φαινομενικά σιωπηλός απατά. Διατηρεί σιωπή από κακή διάθεση για τον πλησίον. Ή υπάρχει από έλλειψη θάρρους ή βαθύ εσωτερικό κενό.

Ο ταπεινά σιωπηλός δεν είναι ακοινώνητος, φυγόκοσμος κι αφιλάδελφος. Ούτε κλείνεται στο καβούκι του ναρκισσευόμενος, μονολογώντας με τον σοφό εαυτό του κι απαξιώνοντας τον αδελφό του.

Υπάρχει λοιπόν κακή και καλή σιωπή, όπως καλός και κακός λόγος.