Ο Αρχοντοχωριάτης του Μολιέρου πάει στη Σκιάθο
Ο Αρχοντοχωριάτης γράφτηκε το 1670 κατόπιν παραγγελίας του Λουδοβίκου ΙΔ! και χαρακτηρίζεται από τον ίδιο το συγγραφέα ως κωμωδία-μπαλέτο.
Εκείνο που αποτελεί το ουσιώδες ενδιαφέρον του έργου είναι η σατιρική απεικόνιση των ηθών της εποχής και η στυγνή αλήθεια που ξεπροβάλλει από αυτό, υπό το φως όσων γνωρίζουμε για τη γαλλική κοινωνία στο δεύτερο μισό του 17ου αιώνα.
Η αστική τάξη, στους κόλπους αυτής της κοινωνίας, σημειώνει μια αυξανόμενη πρόοδο. Οι άνθρωποι του χρήματος και του εμπορίου είχαν συσσωρεύσει σημαντικό πλούτο. Αυτοί οι νεόπλουτοι έτρεφαν τη φιλοδοξία να υπερβούν την τάξη τους, η απόκτηση κάποιου τίτλου ευγενείας ικανοποιούσε τη ματαιοδοξία τους.
Προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να σβήσουν τα ίχνη των προγόνων τους. Αυτή η πλεονεξία των αστών γίνονταν όλο και πιο ορμητική. Έτσι η απόκτηση ορισμένων αξιωμάτων, συνοδευόταν από την παραχώρηση κάποιου τίτλου ευγενείας. Ακόμα καλύτερα για να λάβει κανείς αυτόν τον τίτλο, αρκούσε να τον αγοράσει τοις μετρητοίς. Η οικονομική εξάντληση του Κράτους συγχωρούσε κάθε αθέμιτο μέσο.
Και επειδή το ράσο κάνει τον παπά, για να εξαπατήσουν, οι αστοί δεν διστάζουν να προστρέξουν στις υπηρεσίες των καλύτερων μόδιστρων και να παραφορτώσουν τα ενδύματά τους με χρυσά σιρίτια. Οι ενδυματολογικές ανησυχίες του Αρχοντοχωριάτη αποτελούν επίσης χαρακτηριστικό των ηθών. Από την άλλη πλευρά η τάξη των ευγενών βυθίζεται στην αδράνεια, εξαιτίας του τρόπου ζωής τους. Είναι ξεπαραδιασμένοι και ζουν μετερχόμενοι πλάγια μέσα. Κανείς ωστόσο δεν σκέφτεται να περιορίσει τον τρόπο ζωής του και να μειώσει τα έξοδά του στο ύψος των πόρων του. Το συνηθέστερο μέσο που χρησιμοποιούν για να ζήσουν είναι τα δάνεια και όπως είναι φυσικό, απευθύνονται σ’ αυτούς ακριβώς που κατέχουν το χρήμα, τους αστούς. Τα δάνεια φυσικά είναι αγύριστα. Πολλές φορές για να αντιμετωπίσουν την κατάσταση αποφασίζουν γάμους συμφέροντος.
