Μπορούμε να σβήσουμε ανεπιθύμητες αναμνήσεις;
Ένα στρεσογόνο, τραυματικό ή θλιβερό γεγονός μπορεί να επεκτείνει τη ζημιά του στη ψυχολογία και ευεξία ενός ατόμου καιρό αφότου έχει συμβεί, αφού συνεχίζει και «ζει» στη μνήμη. Οι επαναλαμβανόμενες αναμνήσεις τραυματικών γεγονότων ή μιας επώδυνης απώλειας μπορούν να βλάψουν συναισθήματα ασφάλειας, απόλαυσης, εμπιστοσύνης και αισιοδοξίας. Αν ανήκετε κι εσείς σε αυτή την κατηγορία, μπορεί να αναγνωρίζετε συμπτώματα, όπως εφίδρωση των χεριών, ταχυπαλμία και κλάμα σε άσχετες στιγμές. Σε σοβαρότερες περιπτώσεις, η δύναμη των ανεπιθύμητων αναμνήσεων μπορεί να οδηγήσει σε κατάθλιψη, άγχος και απόγνωση.
Δεν υπάρχουν απλές απαντήσεις σε ερωτήσεις που αφορούν στη μακροχρόνια επίδραση αυτών των αρνητικών εμπειριών. Ορισμένες έρευνες έχουν δείξει ότι οι άνθρωποι μπορούμε συνειδητά να ξεχάσουμε συγκεκριμένο υλικό ως αποτέλεσμα πειραματικών οδηγιών. Άλλες πρόσφατες έρευνες υποστηρίζουν ότι η ικανότητα να ξεχνάμε εξαρτάται από μηχανισμούς καταστολής του εκτελεστικού ελέγχου που σχετίζονται με δραστηριότητα στις προμετωπιαίες περιοχές του εγκεφάλου.
Από την άλλη, όμως, άλλες μελέτες έχουν βρει ότι οι αρνητικές σκέψεις αναδύονται επανειλημμένως στο συνειδητό χωρίς προσπάθεια. Ακόμα και οι μη συναισθηματικές σκέψεις μπορούν να μείνουν ζωντανές στη μνήμη, παρά τις προσπάθειες να τις καταπιέσουμε.
Αν υποφέρετε από επαναλαμβανόμενες ανεπιθύμητες αναμνήσεις, θα αναρωτιέστε γιατί κάποιες έρευνες σας λένε ότι μπορείτε να τις ξεχάσετε, να τις καταστείλετε ή να τις καταπιέσετε. Μία πιθανότητα είναι ότι παρά τη σημαντική επιστημονική σημασία τους, οι εργαστηριακές μελέτες δεν έχουν με βεβαιότητα τη δυνατότητα να εξηγούν τις καθημερινές εμπειρίες σε έναν περίπλοκο κοινωνικό και προσωπικό κόσμο.
Για την ακρίβεια, οι επιζώντες από τραύμα συχνά αναφέρουν δυσκολία να ξεχάσουν τις αναμνήσεις τους παρά τη μεγάλη τους επιθυμία. Το ίδιο συμβαίνει εργαστηριακά και για όσους έχουν εμφανίσει διαταραχή μετατραυματικού στρες. Ίσως τα αντικρουόμενα αυτά ευρήματα θα γίνουν κατανοητά αν εξετάσουμε τις πολλές σχετικές μεταβλητές.
Κάποιοι άνθρωποι έχουν μεγαλύτερο εκτελεστικό έλεγχο της ροής των πληροφοριών από τη μία περιοχή του εγκεφάλου σε άλλη. Το ίδιο άτομο μπορεί να έχει την ικανότητα να αγνοεί ανεπιθύμητες αναμνήσεις ενώ εμπλέκεται σε μια δραστηριότητα που απαιτεί απόλυτη προσοχή, αλλά μπορεί να χάνει τη μάχη μόλις χαλαρώσει.
Η ικανότητα ελέγχου της ανάκλησης αναμνήσεων σε ένα ασφαλές εργαστήριο μπορεί να μας απογοητεύσει σε ένα περίπλοκο κόσμο με πληθώρα ερεθισμάτων. Ακόμα και οι έρευνες που υποστηρίζουν ότι μπορούμε να ξεχάσουμε, δεν υπονοούν σε καμία περίπτωση ότι αυτό το υλικό απλά εξαφανίζεται για πάντα. Ένα πιο πιθανό μοντέλο είναι πως κάποιος μπορεί να έχει μεγαλύτερο, αλλά όχι πλήρη, έλεγχο στην αποθήκη αναμνήσεών του.
Γιατί αυτή η διαφορά είναι σημαντική; Η ψυχολογία έχει εδώ και χρόνια εμπλακεί σε ένα περίπλοκο debate για τις έννοιες της προσωρινής καταστολής ή απώθησης των ανεπιθύμητων ή συναισθηματικά απειλητικών αναμνήσεων. Αν η καταπίεση μιας ανάμνησης απαιτεί προσπάθεια, η υπερβολική προσπάθεια μπορεί να μας στερήσει από άλλες σημαντικές εργασίες ή να μειώσει την απόλαυση των δραστηριοτήτων μας• μπορεί να προκαλέσει κόπωση, άγχος ή θλίψη.
Το ότι καταφέρνετε να καταστείλετε μια ανεπιθύμητη σκέψη σε μια κατάσταση δεν σημαίνει ότι αυτή η ίδια σκέψη δεν θα αναδυθεί σε διαφορετικό πλαίσιο. Εκεί που νιώθουμε ότι έχουμε ξεπεράσει κάτι, μια επώδυνη ανάμνηση θα κάνει και πάλι την εμφάνισή της, πιάνοντάς μας απροετοίμαστους.
Αν μπορούσατε να λάβετε μια φαρμακευτική αγωγή για να σβήσετε μια ανεπιθύμητη ανάμνηση από τον εγκέφαλό σας, θα το κάνατε; Η απόδραση από τον συναισθηματικό πόνο ενός παρελθοντικού γεγονότος μπορεί να είναι απελευθερωτική και να σας επιτρέψει να ζήσετε το παρόν. Παράλληλα, η διαγραφή της ανάμνησης δεν αλλάζει το παρελθόν. Η καταστροφή της δεν θα έσβηνε τους τρόπους με τους οποίους η εμπειρία σας έχει επηρεάσει. Σε πολλές περιπτώσεις, μια παραγωγική λύση μπορεί να περιλαμβάνει τη χρήση της ανάμνησης αυτής, την ανάκληση πληροφοριών, διδαγμάτων.
Οι περισσότερες πια έρευνες δείχνουν ότι είναι ευκολότερο να ξεπεράσουμε ορισμένα είδη συναισθηματικού πόνου, όταν μπορέσουμε να συγχωρήσουμε αυτόν που μας πλήγωσε. Και υπάρχει διαθέσιμη και η επαγγελματική βοήθεια για όσους παλεύουν να ξεπεράσουν επώδυνες αναμνήσεις. Κανείς δεν χρειάζεται να το κάνει μόνος του.
πηγές
enallaktikidrasi.com
Aguirre, C., Gómez-Ariza, C. J., Andrés, P., Mazzoni, G., & Bajo, M. T. (2017). Exploring mechanisms of selective directed forgetting. Frontiers in Psychology, 8:316. DOI: 10.3389/fpsyg.2017.00316
Anderson, M. C., & Levy, B. J. (2009). Suppressing unwanted memories. Current Directions in Psychological Science, 18, 189-194.
Bailey, K., & Chapman, P. (2012). When can we choose to forget? An ERP study into item-method directed forgetting of emotional words. Brain and Cognition, 78, 133-147.
Aguirre, C., Gómez-Ariza, C. J., Andrés, P., Mazzoni, G., & Bajo, M. T. (2017). Exploring mechanisms of selective directed forgetting. Frontiers in Psychology, 8:316. DOI: 10.3389/fpsyg.2017.00316
Anderson, M. C., & Levy, B. J. (2009). Suppressing unwanted memories. Current Directions in Psychological Science, 18, 189-194.
Bailey, K., & Chapman, P. (2012). When can we choose to forget? An ERP study into item-method directed forgetting of emotional words. Brain and Cognition, 78, 133-147.
Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης δημοσίευσαν μια άλλη νέα μελέτη στην οποία ισχυρίζονται ότι κατόρθωσαν να διαγράψουν μια μεμονωμένη ανάμνηση από τον εγκέφαλο των αρουραίων, αφήνοντας τις υπόλοιπες αναμνήσεις των ζώων ανέπαφες.
Οι αρουραίοι είχαν εκπαιδευθεί να συνδυάζουν δύο μουσικούς τόνους με ένα ήπιο ηλεκτροσόκ έτσι ώστε όταν άκουγαν κάποιον από τους δύο ήχους να προσπαθούν να προφυλαχθούν για να αποφύγουν το ηλεκτροσόκ.
Έπειτα οι ερευνητές χορηγούσαν στους μισούς αρουραίους ένα φάρμακο το οποίο ονομάζεται U0126 κι ήταν γνωστό ότι προκαλεί περιορισμένη αμνησία κάθε φορά που έπαιζε κάποιος από τους δύο ήχους.
Όταν ολοκληρώθηκε η αγωγή, οι αρουραίοι στους οποίους είχε χορηγηθεί το φάρμακο δεν συνέδεαν πλέον τον συγκεκριμένο ήχο με το επικείμενο σοκ, προφυλάσσονταν όμως όταν άκουγαν τον δεύτερο ήχο, κάτι που αποδείκνυε ότι είχε διαγραφεί μόνο μια ανάμνηση.
Ο καθηγητής Joseph LeDoux, ο οποίος ήταν επικεφαλής της ομάδας από τη Νέα Υόρκη, δήλωσε: «Τέτοιου είδους θεραπείες μπορεί να έχουν αρκετά συγκεκριμένες και πιθανότατα μόνιμες επιδράσεις».
Από την άλλη η έρευνα εμπνέει ανησυχίες σε κάποιους ειδικούς, οι οποίοι φοβούνται ότι τα φάρμακα που μετατρέπουν τις αναμνήσεις θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν από υγιείς ανθρώπους για να διαγράψουν ανεπιθύμητες αναμνήσεις με επιπόλαιο τρόπο.
Μια νέα αναφορά που δημοσιεύθηκε από το Κοινοβουλευτικό Γραφείο των Επιστημών και της Τεχνολογίας κι η οποία δίνει συμβουλές στους MPs για τα επιστημονικά επιτεύγματα, προειδοποίησε ότι πρέπει να τεθούν κανονισμοί ώστε να περιοριστεί η χρήση των ουσιών που ‘μπλοκάρουν’ τις αναμνήσεις, με το να επιβληθούν αυστηρά όρια στην χορήγηση συνταγών τους.
Ο δρ Peter Border, ο οποίος συνέταξε την αναφορά δήλωσε: «Υπάρχει μια εκκωφαντική σιγή από τις ρυθμιστικές διατάξεις για το αν πρόκειται να δίνεται η άδεια για φαρμακευτική χρήση σε ανθρώπους οι οποίοι δεν θα έχουν ιατρικά οφέλη. Είναι αναγκαίο να σκεφθεί κάποιος πως θα ρυθμιστούν αυτά τα ζητήματα».
Πραγματοποιεί προσωπικές συνεδρίες Αυτοβελτίωσης, καθοδήγησης και διαισθητικής αρωγής,. Επίσης Διαλέξεις - Σεμινάρια, και δωρεάν Αφυπνιστικές ομιλίες ανα την Ελλάδα για φιλανθρωπικούς σκοπούς.
Για πληροφορίες : www.globalattract.gr
Άμεση επικοινωνία στο 6945 723 523
