Carl Rogers: Η γέννηση της ανθρωπιστικής ψυχολογίας
Η πρώτη είναι το ενδιαφέρον του για τα ζητήματα ηθικής. Η δεύτερη είναι ο σεβασμός απέναντι στις επιστημονικές μεθόδους, που φαίνεται να διαμορφώθηκε καθώς έβλεπε τις προσπάθειες του πατέρα του να αναπτύξει τις αγροτικές του καλλιέργειες πάνω σε επιστημονική βάση και καθώς διάβαζε ο ίδιος βιβλία γεωπονίας.
Ο Rogers άρχισε την πανεπιστημιακή του εκπαίδευση στην γεωπονία, αλλά μετά από δύο χρόνια άλλαξε επαγγελματικό προσανατολισμό, εγκατέλειψε τη σχολή για να εργαστεί στο χώρο της παιδοψυχολογίας και να θεωρεί τον εαυτό του κλινικό ψυχολόγο. Σπούδασε στο Teachers College του Πανεπιστήμιου της Κολούμπια και πήρε το διδακτορικό του το 1931. Αναφέρει ότι «διαποτίστηκε» με τις δυναμικές απόψεις του Freud και με τις τότε επικρατούσες στο πανεπιστήμιό του «άκαμπτες, επιστημονικές, ψυχρά αντικειμενικές, στατιστικές» απόψεις.
Και πάλι, υπήρχαν μέσα του δυνάμεις που τον τραβούσαν προς δύο διαφορετικές κατευθύνσεις. Αργότερα ο Rogers προσπάθησε να εναρμονίσει αυτές τις δύο τάσεις. Πράγματι, στην πιο ώριμη ηλικία του προσπάθησε να συγχωνεύσει το θρησκευτικό με το επιστημονικό στοιχείο, το διαισθητικό με το αντικειμενικό και το κλινικό με το στατιστικό. Σε όλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του ο Rogers προσπαθούσε διαρκώς να εφαρμόσει τις αντικειμενικές μεθόδους της επιστήμης σε πράγματα κατά βάση ανθρώπινα.
Ο Carl Rogers ήταν ανθρωπιστικός ψυχολόγος και συμφωνούσε με τη βασική θεωρία του Abraham Maslow, αλλά πρόσθεσε ότι ένα άτομο που «εξελίσσεται», χρειάζεται το κατάλληλο περιβάλλον για να του παρέχει την γνησιότητα, την αποδοχή και την ενσυναίσθηση. Χωρίς αυτά, οι σχέσεις και η υγιής προσωπικότητα δεν θα αναπτυχθούν όπως θα έπρεπε, όπως ένα δέντρο δεν θα μεγαλώσει χωρίς ήλιο και νερό.
Ο Rogers πίστευε ότι κάθε άνθρωπος μπορεί να πετύχει τους στόχους και τις επιθυμίες του στη ζωή. Όταν το καταφέρει, έχει φτάσει στην αυτοπραγμάτωση. Αυτή η θεωρία ήταν και μία από τις πιο σημαντικές συνεισφορές του στην ψυχολογία.
Η δομική έννοια κλειδί στη θεωρία του, όπως και στην ψυχοθεραπευτική προσέγγιση που ανέπτυξε, είναι ο εαυτός. Γι’ αυτό και ροτζεριανή θεωρία ονομάζεται προσωποκεντρική θεραπεία. Στα 1968 ο Rogers και οι συνεργάτες του ίδρυσαν το Κέντρο Μελέτης του Ατόμου. Υπήρξε επίσης πρόεδρος της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρίας από το 1946 – 7.
Η συνεισφορά του στην επιστήμη της ψυχολογίας είναι τεράστια με κύριο χαρακτηριστικό του την πίστη στον άνθρωπο, αφού θεωρούσε ότι ο πυρήνας της φύσης μας είναι θετικός και δημιουργικός.
Από το enallaktikidrasi.com
