Η ζωή, στα δύσκολα, φέρνει στο δρόμο σου ανθρώπους που σου συμπαραστέκονται
Έχεις σκεφτεί, αλήθεια, με πόσους και διαφορετικούς ανθρώπους συναναστρέφεσαι καθημερινά; Με αυτούς που προέρχονται από το στενό οικογενειακό σου περιβάλλον και με τους οποίους σε συνδέουν δεσμοί εξ αίματος ή εξ αγχιστείας. Με φίλους, γνωστούς, συναδέλφους, συνεργάτες, συντοπίτες. Είτε πρόκειται για ανθρώπους που σε νοιάζονται πραγματικά και σε αγαπούν είτε απλώς για κάποιους που καιροφυλακτούν και σε περιστοιχίζουν, γιατί αποβλέπουν κάπου.
Υπάρχουν, όμως και εκείνοι που έρχονται στη ζωή σου ξαφνικά κι από το πουθενά, σαν μετεωρίτες. Δεν τους γνωρίζεις, δεν έχεις συγγενικές, φιλικές ή άλλες επαφές μαζί τους. Μια σύμπτωση σας έφερε κοντά – πες το κάρμα, τύχη, κοινή μοίρα – κι επιβεβαίωσε τη λαϊκή ρήση, σύμφωνα με την οποία τίποτα σε τούτη τη ζωή δεν γίνεται χωρίς λόγο, δεν γίνεται τυχαία.
Συναντήθηκες μαζί τους, γιατί έτσι το θέλησε η ίδια η ζωή. Σαν να πρόβλεψε ότι θα τους χρειαστείς, για να πορευτείς μαζί τους στις δυσκολίες που η ίδια σου επιφύλασσε, σαν να προνόησε, σαν να ήθελε να σε αποζημιώσει κάπως. Μοναδικό κι ανυπολόγιστο το όφελος αυτής της προσφοράς. Ξεχωριστή η αίσθηση της ασφάλειας που παρέχει και μάλιστα σε τόσο χαλεπούς καιρούς , όπως είναι αυτοί που ζούμε.
Μένεις έκπληκτος βλέποντάς τους να είναι ανιδιοτελείς κι ανυστερόβουλοι, «ζεστοί» και δοτικοί και να σου ανοίγουν την αγκαλιά τους αυθόρμητα. Όχι για να σε εξαπατήσουν και να σε κατασπαράξουν, όπως είθισται συχνά στην εποχή μας. Αλλά για να σε διαβεβαιώσουν ότι θα είναι δίπλα σου, όταν τους χρειαστείς, διατεθειμένοι να σε στηρίξουν και να σου συμπαρασταθούν. Έτσι απλά, χωρίς ανταλλάγματα.
Μα, θα μπορούσες να μου πεις, αφού κι άλλοι γύρω μας προτίθενται να μας βοηθήσουν και να μας συμπαρασταθούν, γιατί θεωρούμε ξεχωριστή την προσφορά αυτών των ανθρώπων από το πουθενά; Γιατί με αυτούς τους ανθρώπους δε έζησες μαζί, δε σας έδεσαν κοινοί δεσμοί από το παρελθόν, γιατί δεν είχατε κοινό παρελθόν. Μόνο η δυνατότητα βαθύτερης επικοινωνίας μεταξύ σας και οι συγκυρίες σας έχρισαν συνοδοιπόρους σε μια παράλληλη πορεία, αμοιβαίας αλληλοϋποστήριξης και ισχυρών δεσμών φιλίας.
Πρόκειται για μια σχέση καθαρή και άδολη, βασισμένη, κατά κύριο λόγο, στην ενσυναίσθηση. Μια σχέση που, δεν αποδεικνύει μόνο ότι προορισμός των ανθρώπων είναι να ζουν σε οργανωμένες κοινωνίες, αλλά ενισχύει και την τελεολογία, σύμφωνα με την οποία στον κόσμο όλα γίνονται για κάποιο σκοπό, προκειμένου να επέλθει η ολοκλήρωση.
Άνθρωποι συναντιούνται τυχαία, αναπτύσσουν ισχυρούς συναισθηματικούς δεσμούς, δίνουν και δίνονται, μοιράζονται το χθες που δεν έζησαν μαζί, και το αύριο, στο οποίο αναλαμβάνουν από κοινού να φέρουν σε πέρας μια αποστολή, ικανή να προσφέρει πληρότητα στους ίδιους αλλά και σε όσους βρεθούν στην ίδια θέση με αυτούς. Δεν τους γνωρίζεις κι όμως όταν τους βλέπεις και τους ακούς, νιώθεις σαν να τους ήξερες από παλιά. Έρχονται για να μείνουν στην καρδιά σου και πριν καν να το καταλάβεις οι δρόμοι σου ενώνονται με αυτούς τους ανθρώπους από το πουθενά.
Κι αν τυχόν αναρωτηθείς γιατί το κάνουν, η απάντησή τους είναι ξεκάθαρη : «Το ίδιο θα πρέπει να κάνει ο καθένας, αν θέλει να θεωρείται Άνθρωπος… να πράττει, δηλαδή, και να προσφέρει αυτό που ήθελε να προσφέρουν οι άλλοι σε εκείνον». Τόσο απλά κι αφοπλιστικά.
Της Ιωάννας Λένη
Απόφοιτος του τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.
Το διάβασα στο enallaktikidrasi.com
