Η ευεργετική επίδραση της προσευχής - Τι έδειξαν έρευνες και κλινικές μελέτες
Η ευεργετική επίδραση της προσευχής πλέον τονίζεται από διάφορες επιστημονικές και ψυχολογικές έρευνες. Και είναι γεγονός, η προσευχή απελευθερώνει στον εγκέφαλο τις ενδορφίνες, τις ορμόνες της χαράς, ησυχάζει τον άνθρωπο από τα βιοτικά άγχη και διαφυλάσσει την αισιοδοξία του. Ιατρικές έρευνες έχουν αναδείξει τη σημαντική επίδραση της προσευχής στην αντιμετώπιση της κατάθλιψης, αλλά και σε διάφορες ομάδες που αντιμετωπίζουν κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας, όπως οι γυναίκες με καρκίνου του μαστού.
Πολλές έρευνες και κλινικές μελέτες έχουν διεξαχθεί για να αξιολογηθεί η αξία της προσευχής στη ζωή, και πιο συγκεκριμένα, στην υγεία του ανθρώπου. Τα αποτελέσματα… αντικρουόμενα. Από πολύ νωρίς έχει συσχετιστεί η ωφελιμότητα της αυτο-προσευχής (το ίδιο άτομο προσεύχεται για τον εαυτό του) με έμμεσους και βιολογικούς παράγοντες ή μηχανισμούς.
Φαίνεται πως η ευεργετική της επίδραση οφείλεται:
(1) σε μια συμπεριφορά βασισμένη σε έναν υγιεινό τρόπο ζωής,
(2) στην ενισχυμένη κοινωνική στήριξη,
(3) στην ελάττωση του άγχους,
(4) αλλά και στην ψυχοδυναμική της πίστης
(Levin & Vanderpool, 1989; Strawbridge et al., 1997).
Δεν είναι απαραίτητο κάποιος να πιστεύει ή να διαπνέεται από κάποια έντονη θρησκευτική πίστη, ώστε να προσεύχεται και να δέχεται τα πλούσια οφέλη που εκείνη μπορεί να χαρίσει στον άνθρωπο. Δεν είναι απαραίτητο κάποιος να ανήκει σε ένα συγκεκριμένο θρήσκευμα, αφού εκείνη είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων των θρησκειών που υπάρχουν στον πλανήτη.
Η προσευχή είναι η αγωνιώδης προσπάθεια του ανθρώπου να επικοινωνήσει με το θείο και να ξεπεράσει, έστω και για λίγο, τις υλικές ανάγκες και την προσκόλληση στα γήινα και καθημερινά. Είναι ένας τρόπος να καλλιεργήσεις την πνευματικότητά σου και παράλληλα να αισθάνεσαι περισσότερο ασφαλής και ευτυχισμένος.
(1) σε μια συμπεριφορά βασισμένη σε έναν υγιεινό τρόπο ζωής,
(2) στην ενισχυμένη κοινωνική στήριξη,
(3) στην ελάττωση του άγχους,
(4) αλλά και στην ψυχοδυναμική της πίστης
(Levin & Vanderpool, 1989; Strawbridge et al., 1997).
Δεν είναι απαραίτητο κάποιος να πιστεύει ή να διαπνέεται από κάποια έντονη θρησκευτική πίστη, ώστε να προσεύχεται και να δέχεται τα πλούσια οφέλη που εκείνη μπορεί να χαρίσει στον άνθρωπο. Δεν είναι απαραίτητο κάποιος να ανήκει σε ένα συγκεκριμένο θρήσκευμα, αφού εκείνη είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων των θρησκειών που υπάρχουν στον πλανήτη.
Η προσευχή είναι η αγωνιώδης προσπάθεια του ανθρώπου να επικοινωνήσει με το θείο και να ξεπεράσει, έστω και για λίγο, τις υλικές ανάγκες και την προσκόλληση στα γήινα και καθημερινά. Είναι ένας τρόπος να καλλιεργήσεις την πνευματικότητά σου και παράλληλα να αισθάνεσαι περισσότερο ασφαλής και ευτυχισμένος.
Ο άνθρωπος που αφιερώνει χρόνο στο να προσεύχεται, κάμπτεται λιγότερο από τις δυσκολίες και αισθάνεται περισσότερη δύναμη στο να αντέξει και να ξεπεράσει τις δύσκολες στιγμές. Είναι μία διαδικασία η οποία ξεγυμνώνει τον άνθρωπο και τον καλεί να αναλογιστεί όλα αυτά που συμβαίνουν στον εσωτερικό του κόσμο με την εξωτερίκευση όλων των επιθυμιών του.
Η προσευχή είναι κυρίως μία υπόθεση προσωπική που αφορά μόνο τον άνθρωπο που την ασκεί. Αν κάποιος έστω για δέκα λεπτά την ημέρα αφιερώνει χρόνο στο να προσεύχεται, τότε με τον καιρό θα αρχίσει να αισθάνεται μέσα του περισσότερη πνευματική αντοχή και λιγότερο το αίσθημα θλίψης απέναντι στις δύσκολες στιγμές.
Η καλλιέργεια της πνευματικότητας είναι ο τρόπος ο οποίος θα ενισχύσει μέσα μας τη δύναμη στο να πράξουμε το αδύνατο και ο οποίος θα μας διδάξει ότι οι ανάγκες του ανθρώπου δεν είναι μόνο υλικές ή δεν περιορίζονται μόνο στην προσπάθεια απόκτησης περισσότερου πλούτου.
Η προσευχή είναι κυρίως μία υπόθεση προσωπική που αφορά μόνο τον άνθρωπο που την ασκεί. Αν κάποιος έστω για δέκα λεπτά την ημέρα αφιερώνει χρόνο στο να προσεύχεται, τότε με τον καιρό θα αρχίσει να αισθάνεται μέσα του περισσότερη πνευματική αντοχή και λιγότερο το αίσθημα θλίψης απέναντι στις δύσκολες στιγμές.
Η καλλιέργεια της πνευματικότητας είναι ο τρόπος ο οποίος θα ενισχύσει μέσα μας τη δύναμη στο να πράξουμε το αδύνατο και ο οποίος θα μας διδάξει ότι οι ανάγκες του ανθρώπου δεν είναι μόνο υλικές ή δεν περιορίζονται μόνο στην προσπάθεια απόκτησης περισσότερου πλούτου.
Για να ξεπεράσουν οι επιστήμονες τα τεχνικά «προβλήματα» που προκύπτουν από την αυτο-προσευχή, με σκοπό να αυξήσουν την αντικειμενικότητα των αποτελεσμάτων τους, ξεκίνησαν να μελετούν, ιδιαίτερα μετά το 2000, την επιρροή που έχει η προσευχή στην υγεία με τη διαδικασία της μεσολαβητικής προσευχής, όταν δηλαδή οι προσευχές ενός προσώπου γίνονται για λογαριασμό ενός άλλου ατόμου, σε διπλές τυφλές μελέτες.
Μια ομάδα ανθρώπων δέχονται την προσευχή από άλλους, ενώ σε μια δεύτερη ομάδα δε γίνεται η «υπηρεσία» της προσευχής. Ούτε οι ασθενείς ούτε και οι γιατροί ή οι διαχειριστές της μελέτης συνήθως γνωρίζουν ποιος είναι σε ποια ομάδα. Οι άνθρωποι που κάνουν την προσευχή, οι μεσολαβητές, προσλαμβάνονται σε τοπικό ή εθνικό επίπεδο και προσεύχονται για τους ανθρώπους που είναι στη μελέτη από μερικές έως πολλές φορές. Μια τέτοια μελέτη διενεργήθηκε από την Mayo Clinic σε 799 ασθενείς που βρίσκονταν σε στεφανιαία μονάδα εντατικής θεραπείας (Aviles et al., 2001). Κατά την έξοδο τους οι ασθενείς τυχαιοποιήθηκαν σε ομάδες που δέχονταν ή δε δέχονταν προσευχή.
Η προσευχή διεξήχθη από πέντε άτομα ανά ασθενή, τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα για 26 εβδομάδες. Το αποτέλεσμα έδειξε πως δεν υπήρχε στατιστικά σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων και άρα ότι η μεσολαβητική προσευχή δεν επηρεάζει τη συγκεκριμένη μελέτη. Σε αντίθετα αποτελέσματα κατέληξε μελέτη που δημοσιεύτηκε την ίδια χρονιά που πραγματοποιήθηκε σε 3393 ασθενείς που είχαν μικροβιαιμία (παρουσία μικροοργανισμών στο αίμα, η οποία ανιχνεύεται με την καλλιέργεια του αίματος) (Leibovici, 2001).
Ο συγκεκριμένος ερευνητής διαπίστωσε ότι τα άτομα της ομάδας για τα οποία υπήρχε μεσολαβητική προσευχή είχαν την τάση να παραμείνουν στο νοσοκομείο για λιγότερο χρόνο καθώς και ότι ο πυρετός που είχαν εξαιτίας της μικροβιαιμίας είχε μικρότερη διάρκεια σε σχέση με την άλλη ομάδα. Ξεδιπλώνοντας τα θετικά ευρήματα της προσευχής, μια ενδιαφέρουσα μελέτη παρουσιάστηκε το 2006 με αντικείμενα μελέτης τους γαλάγους (μικρά, νυκτόβια πρωτεύοντα ζώα που ενδημούν στην Αφρική) (Lesniak, 2006).
Συγκεκριμένα, 22 γαλάγοι (Otolemur garnettii) με τραύματα που προέκυψαν από συμπεριφορές χρόνιου αυτοτραυματισμού, τυχαιοποιήθηκαν σε ομάδες που δέχονταν ή δε δέχονταν προσευχή. Η προσευχή διήρκησε 4 εβδομάδες. Και οι δύο ομάδες λάμβαναν επιπλέον L-τρυπτοφάνη (απαραίτητο αμινοξύ για την παραγωγή διάφορων πρωτεϊνών από το σώμα).
Στα συμπεράσματα βρέθηκε ότι τα ζώα που ήταν στην ομάδα της προσευχής είχαν μεγαλύτερη μείωση του μεγέθους της πληγής και μια μεγαλύτερη βελτίωση σε αιματολογικές παραμέτρους από τα ζώα ελέγχου. Αυτή η μελέτη είναι σημαντική, διότι διεξήχθη σε μη ανθρώπινα είδη. Ως εκ τούτου, η πιθανότητα ενός φαινομένου placebo καταργείται.
Τέλος, μια πρόσφατη μετα-ανάλυση (στατιστική επεξεργασία διεθνώς αναγνωρισμένη ως το υψηλότερο πρότυπο της τεκμηριωμένη ιατρικής – evidence-based medicine) 10 προοπτικών τυχαιοποιημένων μελετών σχετικά με την προσευχή περιελάμβανε πάνω από 7.000 ασθενείς (Roberts et al., 2010).
Μερικές από αυτές τις μελέτες έδειξαν ότι η μεσολαβητική προσευχή έχει όφελος, ενώ άλλες πως δεν είχε κάποιο αποτέλεσμα.
Το συμπέρασμα των συγγραφέων ήταν ότι δεν υπάρχει κάποια αδιαμφισβήτητη απόδειξη ότι η προσευχή μειώνει τις χειρουργικές επιπλοκές ή ότι βελτιώνει τα ποσοστά θνησιμότητας.
Οι ερμηνείες που μπορούν να δοθούν είναι αμέτρητες και μέχρι τώρα η επιστήμη δε δύναται να δώσει μια και μοναδική απάντηση για τη δύναμη και το ρόλο που έχει η προσευχή στη ζωή του ανθρώπου. Γιατί πριν απαντηθεί οριστικά αυτό το ερώτημα πρέπει να δοθούν άλλες απαντήσεις για τη σχέση θεού – ανθρώπου.
Έτσι λοιπόν, μέχρι να γίνει αυτό η επιστημονική βάση για την προσευχή δεν είναι σταθερή. Αυτό που μπορούμε να έχουμε ως τώρα για μια πιθανή απόδειξη είναι μονάχα παραδείγματα ότι η προσευχή κάπως με κάποιο τρόπο βοηθά.
Μια βοήθεια που δε σχετίζεται με θρησκείες (Helming, 2011), αλλά ούτε και με τη βαρύτητα της ασθένειας (Helming, 2011; Johnson et al., 2009; Shinoura et al., 2010). Βέβαια, η αναζήτηση της αλήθειας ποτέ δεν πρέπει να σταματά σε οποιοδήποτε ζήτημα. Μέχρι τότε όμως, η προσευχή φανερώνει –από οποιαδήποτε οπτική και αν το εξετάσει κάποιος– πως έχει θετική επίδραση στην υγεία του ανθρώπου. Και αν όχι θετική, τουλάχιστον δεν τον επηρεάζει αρνητικά. Για αυτό, την επόμενη φορά που κάποιος νιώσει την ανάγκη να προσευχηθεί στο θεό του, ας το κάνει με απελευθερωμένη τη λογική του. Έτσι και αλλιώς δεν υπάρχει πλούσια γνώση για τη συγκεκριμένη διαδικασία, αφού και η επιστήμη δε γνωρίζει!
Με πληροφορίες από τα enallaktikidrasi.com - psychografimata.com
