«Αυτές που σπάνε τη σιωπή». Είναι οι γυναίκες της χρονιάς για το περιοδικό ΤΙΜΕ
(*) Του Χόρχε Γκαλίντο
Από την άποψη της βιογραφίας και των πολιτικών θέσεων, είναι δύσκολο να βρει κανείς κάποιον τόσο ριζικά διαφορετικό από την Ασλεϊ Τζαντ, την Ισαμπέλ Πασκουάλ, τη Σούζαν Φάουλερ, την Αντάμα Αϊγου, την Τέιλορ Σουιφτ και όλες τις άλλες γυναίκες που έχουν πέσει θύματα παρενόχλησης. Αυτή η αντίθεση ανάμεσα στα εξώφυλλα του 2016 και του 2017 αποτελεί μια μεταφορά της σύγκρουσης εν εξελίξει.
Γιατί ας μην αυταπατώμαστε: αυτό που παρακολουθούμε είναι μια σύγκρουση εξουσίας. Κάθε κίνημα για την ισότητα είναι μια τέτοια σύγκρουση, αφού χωρίς ανακατανομή της εξουσίας δεν μπορεί να υπάρξει ισότητα.
Αν σήμερα αισθάνονται έτοιμες να μιλήσουν περισσότερες γυναίκες από χθες, αυτό οφείλεται στο ότι μπορούν να αντιμετωπίσουν τα αντίποινα με κάποιες εγγυήσεις, ότι μπορούν να ακουστούν και να γίνουν πιστευτές. Και αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι σήμερα υπάρχουν περισσότερες γυναίκες σε θέση εξουσίας (οικονομικής, πολιτικής, πολιτισμικής, μιντιακής) από χθες. «Ο 20ός αιώνας είδε την επανάσταση των γυναικών.
Ο 21ος αιώνας θα δει την προσαρμογή (ή τη μη προσαρμογή) των ανδρών στις συνέπειες αυτής της επανάστασης». Αυτά έγραψε η συγγραφέας Αβίβα Ουίτενμπεργκ-Κοξ πριν από λίγες ημέρες στο HarvardBusiness Review. Παρόλο που αν ρίξει κανείς μια ματιά στους αριθμούς θα καταλάβει ότι υπάρχουν ακόμη πολλοί λόγοι για τους οποίους αξίζει να παλέψει, είναι σαφές ότι η διαδικασία έχει ωριμάσει αρκετά για να υπάρξει μια αντεπίθεση από εκείνους που αισθάνονται ότι χάνουν με τις αλλαγές αυτές.
Παρ’ όλα αυτά, όσοι επιθυμούν ειλικρινά μια πρόοδο της δημοκρατίας δεν μπορεί παρά να είναι ικανοποιημένοι με αυτή την εξέλιξη.
Γιατί έτσι οικοδομούνται οι πλουραλιστικές κοινωνίες: με τη δικαιότερη ανακατανομή της εξουσίας. Οποιος βρίσκεται σε προνομιακή θέση και παλεύει, ή λέει ότι παλεύει, για την προώθηση της ισότητας, πρέπει να είναι έτοιμος να μοιραστεί και τους χώρους της εξουσίας.
