Είστε έτοιμοι για ένα παγκόσμιο νόμισμα; Το 2018 Θα δούμε την εκπλήρωση της «προφητείας» του Economist;

Είστε έτοιμοι για ένα παγκόσμιο νόμισμα; Το 2018 Θα δούμε την εκπλήρωση της «προφητείας» του Economist;

⍆Το περιοδικό Economist, (που ελέγχεται από την ισχυρή οικογένεια Rothschild,...
που θεωρούν τους εαυτούς τους ως «κηδεμόνες της κληρονομιάς του περιοδικού The Economist»), δημοσίευσε ένα άρθρο πριν από 30 χρόνια, το οποίο υπογράμμισε το ενδεχόμενο ενός παγκόσμιου νομίσματος μέχρι το έτος 2018, αναφέρει το
 Thefreethoughtproject.com

Παρακάτω κάποια αποσπάσματα του άρθρου που εμφανίστηκε στο περιοδικό στις 9 Ιανουαρίου 1988, τεύχος 306, σελ. 9-10.

Ready for the Phoenix

THIRTY years from now, Americans, Japanese, Europeans, and people in many other rich countries, and some relatively poor ones will probably be paying for their shopping with the same currency. Prices will be quoted not in dollars, yen or D-marks but in, let’s say, the phoenix. The phoenix will be favoured by companies and shoppers because it will be more convenient than today’s national currencies, which by then will seem a quaint cause of much disruption to economic life in the last twentieth century.
–
At the beginning of 1988 this appears an outlandish prediction. Proposals for eventual monetary union proliferated five and ten years ago, but they hardly envisaged the setbacks of 1987. The governments of the big economies tried to move an inch or two towards a more managed system of exchange rates – a logical preliminary, it might seem, to radical monetary reform. For lack of co-operation in their underlying economic policies they bungled it horribly, and provoked the rise in interest rates that brought on the stock market crash of October. These events have chastened exchange-rate reformers. The market crash taught them that the pretence of policy co-operation can be worse than nothing, and that until real co-operation is feasible (i.e., until governments surrender some economic sovereignty) further attempts to peg currencies will flounder.

…

The New World Economy

The biggest change in the world economy since the early 1970’s is that flows of money have replaced trade in goods as the force that drives exchange rates. as a result of the relentless integration of the world’s financial markets, differences in national economic policies can disturb interest rates (or expectations of future interest rates) only slightly, yet still call forth huge transfers of financial assets from one country to another. These transfers swamp the flow of trade revenues in their effect on the demand and supply for different currencies, and hence in their effect on exchange rates. As telecommunications technology continues to advance, these transactions will be cheaper and faster still. With unco-ordinated economic policies, currencies can get only more volatile.

…

In all these ways national economic boundaries are slowly dissolving. As the trend continues, the appeal of a currency union across at least the main industrial countries will seem irresistible to everybody except foreign-exchange traders and governments. In the phoenix zone, economic adjustment to shifts in relative prices would happen smoothly and automatically, rather as it does today between different regions within large economies (a brief on pages 74-75 explains how.) The absence of all currency risk would spur trade, investment and employment.

–

The phoenix zone would impose tight constraints on national governments. There would be no such thing, for instance, as a national monetary policy. The world phoenix supply would be fixed by a new central bank, descended perhaps from the IMF. The world inflation rate – and hence, within narrow margins, each national inflation rate- would be in its charge. Each country could use taxes and public spending to offset temporary falls in demand, but it would have to borrow rather than print money to finance its budget deficit. With no recourse to the inflation tax, governments and their creditors would be forced to judge their borrowing and lending plans more carefully than they do today. This means a big loss of economic sovereignty, but the trends that make the phoenix so appealing are taking that sovereignty away in any case. Even in a world of more-or-less floating exchange rates, individual governments have seen their policy independence checked by an unfriendly outside world.

–

As the next century approaches, the natural forces that are pushing the world towards economic integration will offer governments a broad choice. They can go with the flow, or they can build barricades. Preparing the way for the phoenix will mean fewer pretended agreements on policy and more real ones. It will mean allowing and then actively promoting the private-sector use of an international money alongside existing national monies. That would let people vote with their wallets for the eventual move to full currency union. The phoenix would probably start as a cocktail of national currencies, just as the Special Drawing Right is today. In time, though, its value against national currencies would cease to matter, because people would choose it for its convenience and the stability of its purchasing power.

…

The alternative – to preserve policymaking autonomy- would involve a new proliferation of truly draconian controls on trade and capital flows. This course offers governments a splendid time. They could manage exchange-rate movements, deploy monetary and fiscal policy without inhibition, and tackle the resulting bursts of inflation with prices and incomes polices. It is a growth-crippling prospect. Pencil in the phoenix for around 2018, and welcome it when it comes.

Τριάντα χρόνια από τώρα, οι Αμερικανοί, οι Ιάπωνες, οι Ευρωπαίοι και οι άνθρωποι σε πολλές άλλες πλούσιες χώρες, και κάποιες σχετικά φτωχές, πιθανότατα θα πληρώνουν για τα ψώνια τους με το ίδιο νόμισμα. Οι τιμές θα αναφέρονται όχι σε δολάρια, γιεν ή γερμανικά μάρκα, αλλά με, ας πούμε, τον Φοίνικα. Ο Φοίνικας θα ευνοηθεί από τις εταιρείες και τους αγοραστές, διότι θα είναι πιο βολικό από τα σημερινά εθνικά νομίσματα, τα οποία μέχρι τότε θα φανούν σαν μια ιδιόρρυθμη αιτία μεγάλης διατάραξης της οικονομικής ζωής τον τελευταίο εικοστό αιώνα.

Στις αρχές του 1988, αυτή είναι μια περίεργη πρόβλεψη. Οι προτάσεις για ενδεχόμενη νομισματική ένωση πολλαπλασιάστηκαν πριν από πέντε και δέκα χρόνια, αλλά σχεδόν δεν προέβλεπαν τις αποτυχίες του 1987. Οι κυβερνήσεις των μεγάλων οικονομιών προσπάθησαν να μετακινήσουν μια ίντσα ή δύο προς ένα πιο διαχειριζόμενο σύστημα συναλλαγματικών ισοτιμιών – ένα λογικό προκαταρκτικό, προς την ριζική νομισματική μεταρρύθμιση.

Εξαιτίας της έλλειψης συνεργασίας στις βασικές οικονομικές πολιτικές τους προκάλεσαν την άνοδο των επιτοκίων που έφεραν τη συντριβή του χρηματιστηρίου τον Οκτώβριο. Αυτά τα γεγονότα τιμώρησαν τους μεταρρυθμιστές των συναλλαγματικών ισοτιμιών. Η συντριβή της αγοράς τους έμαθε ότι η προσήλωση της πολιτικής συνεργασίας μπορεί να είναι χειρότερη από το τίποτα και ότι μέχρις ότου η πραγματική συνεργασία είναι εφικτή (δηλ. έως ότου οι κυβερνήσεις παραδώσουν κάποια οικονομική κυριαρχία), θα επιχειρήσουν να πετύχουν περαιτέρω προσπάθειες για να συνδέσουν τα νομίσματα.
…
The New World Economy / Η νέα παγκόσμια οικονομία

Η ζώνη Phoenix θα επέβαλλε αυστηρούς περιορισμούς στις εθνικές κυβερνήσεις. Δεν θα υπήρχε μια εθνική νομισματική πολιτική. Η παγκόσμια προσφορά φοίνικα θα καθοριζόταν από μια νέα κεντρική τράπεζα, που θα προερχόταν ίσως από το ΔΝΤ…. Κάθε χώρα θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει φόρους και δημόσιες δαπάνες για να αντισταθμίσει την προσωρινή πτώση της ζήτησης, αλλά θα έπρεπε να δανειστεί αντί να εκτυπώσει χρήματα για να χρηματοδοτήσει το έλλειμμα του προϋπολογισμού…. Αυτό σημαίνει μεγάλη απώλεια της οικονομικής κυριαρχίας, αλλά οι τάσεις που κάνουν τον Φοίνικα τόσο ελκυστικό καταργούν αυτή την κυριαρχία μακριά σε κάθε περίπτωση. Ακόμη και σε έναν κόσμο περισσότερο ή λιγότερο κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών, οι κυβερνήσεις έχουν δει την ανεξαρτησία της πολιτικής τους να ελέγχεται από έναν εχθρικό εξωτερικό κόσμο.

Καθώς έρχεται ο επόμενος αιώνας, οι φυσικές δυνάμεις που πιέζουν τον κόσμο προς την οικονομική ολοκλήρωση θα προσφέρουν στις κυβερνήσεις μια ευρεία επιλογή. Μπορούν να πάνε με τη ροή, ή μπορούν να χτίσουν οδοφράγματα. Το να προετοιμάσεις το δρόμο για το Φοίνικα σημαίνει λιγότερες υποτιθέμενες συμφωνίες για την πολιτική και περισσότερες πραγματικές. Αυτό σημαίνει να επιτρέπεται και στη συνέχεια να προωθείται ενεργά η ιδιωτική χρήση ενός διεθνούς χρήματος παράλληλα με τα υπάρχοντα εθνικά κονδύλια. Αυτό θα επιτρέψει στους ανθρώπους να ψηφίσουν με τα πορτοφόλια τους για την ενδεχόμενη μετάβαση στην πλήρη νομισματική ένωση.

Ο Φοίνιξ πιθανότατα θα ξεκινούσε ως ένα κοκτέιλ εθνικών νομισμάτων, ακριβώς όπως είναι σήμερα το Ειδικό Σχέδιο Δράσης. Με την πάροδο του χρόνου, όμως, η αξία του έναντι των εθνικών νομισμάτων θα πάψει να έχει σημασία, γιατί οι άνθρωποι θα το επέλεγαν για την ευκολία τους και τη σταθερότητα της αγοραστικής του δύναμης.


Τσεκάρετε για το Φοίνικα περίπου το 2018, και καλωσορίστε τον όταν έλθει.

Μόλις δέκα χρόνια αργότερα, το 1998, ο Economist προβάλει και πάλι στο κοινό του μια προσπάθεια προώθησης της ατζέντας των globalists με ένα άρθρο με τίτλο “One world, one money” / “Ένας κόσμος, ένα χρήμα”.

Όπως και με το άρθρο του 1988, αυτό το άρθρο επιχειρεί να εξηγήσει γιατί ένα πολύ πιο συγκεντρωτικό και ελεγχόμενο σύστημα θα ωφελούσε την παγκόσμια οικονομία, αγνοώντας εντελώς το γεγονός ότι ένα τέτοιο κεντρικό διεθνές νόμισμα θα αποτελούσε ένα τεράστιο πραξικόπημα για το διεθνές τραπεζικό καρτέλ και την οικονομική βάση της τραπεζικής αυτοκρατορίας των Rothschild.

Επιπλέον, πρέπει να σημειωθεί ότι η δημιουργία ενός παγκόσμιου νομίσματος θα έδινε υπερβολικό ποσό γεωπολιτικού κεφαλαίου σε μη εκλεγμένους διεθνείς τραπεζίτες και, στη συνέχεια, θα αφαιρούσε την εξουσία από τους πολίτες κάθε έθνους και τους αντίστοιχους κυβερνητικούς εκπροσώπους τους.

Μήπως κάποιος θέλει πραγματικά οι διεθνείς τραπεζίτες να έχουν τόσο τεράστια πολιτική δύναμη πάνω από την τεράστια οικονομική επιρροή και την εξουσία που ήδη κατέχουν στις αίθουσες εξουσίας;

“Δώστε μου τον έλεγχο του χρήματος οποιασδήποτε χώρας και δεν με ενδιαφέρει ποιος κάνει τους νόμους της”, δήλωσε ο Mayer Amschel Rothschild, ιδρυτής της τραπεζικής δυναστείας των Rothschild.

Παρόλο που η οικογένεια Rothschild έχει γενικά πολύ χαμηλό δημόσιο προφίλ, εξακολουθούν να έχουν σημαντικές επιχειρηματικές δραστηριότητες σε ένα ευρύ φάσμα τομέων. Παρόλο που δεν μπορείτε να βρείτε κάποιον συγκεκριμένο Rothschild στον κατάλογο με τους πιο πλούσιους του Forbes, εκτιμάται ότι η οικογένεια ελέγχει περιουσία ενός τρισεκατομμυρίου δολαρίων στην υφήλιο, έχοντας έτσι μια ισχυρή φωνή σε όλο το γεωπολιτικό φάσμα που πολλοί αντιλαμβάνονται ως ένα κρυφό χέρι που χειρίζεται γεγονότα σιωπηλά πίσω από ένα πέπλο μυστικότητας και σιωπής.

Το διάβασα στο yournewswire.com