Το τελευταίο αντίο στη Λούλα Αναγνωστάκη
Ο λόγος της οικείος, ποιητικός, άμεσος και ρεαλιστικός.
«Ζωντάνευε» επί σκηνής τη ζωή των Ελλήνων μετά τον πόλεμο, την ήττα, τα μετεμφυλιακά τραύματα, την αποξένωση, την απώλεια, τη μοναξιά και απόγνωση.
Η Λούλα Αναγνωστάκη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1934 και ήταν μικρότερη αδελφή του ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη.
Σπούδασε και πήρε πτυχίο από τη Νομική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Παντρεύτηκε τον συγγραφέα και καθηγητή ψυχιατρικής Γιώργο Χειμωνά και είναι η μητέρα του συγγραφέα Θανάση Χειμωνά.
Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο θέατρο το 1965 με την τριλογία της Πόλης («Η διανυκτέρευση», «Η πόλη», «Η παρέλαση»), στο θέατρο Τέχνης ξεκινώντας μια μεγάλη φιλία με τον Κουν.
Το Φεβρουάριο του 1967 ανέβηκε από το Εθνικό Θέατρο το τρίπρακτο έργο της «Η συναναστροφή», σε σκηνοθεσία Λεωνίδα Τριβιζά και μετά ακολούθησαν ο «Αντόνιο ή το Μήνυμα» (1972), «Η νίκη» (1978), «Η κασέτα» (1982), «Ο ήχος του όπλου» (1987) στο Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν.
Το 1990 ο θίασος Τζένης Καρέζη – Κώστα Καζάκου παρουσίασε το έργο «Διαμάντια και μπλουζ», σε σκηνοθεσία Βασίλη Παπαβασιλείου, ρόλος σταθμός στην καριέρα της Καρέζη.
Το 1995 ανέβηκε το «Ταξίδι μακριά» από το Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Μίμη Κουγιουμτζή.
Το 1998 το μονόπρακτο «Ο ουρανός κατακόκκινος» από το Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Βίκτορα Αρδίττη και το 2003 το έργο «Σ` εσάς που με ακούτε» από τη Νέα Σκηνή, σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή.
Έργα της έχουν ανέβει σε σκηνές στη Γαλλία, Ιταλία, Αγγλία, Γερμανία, Κύπρο, Ισπανία, ΗΠΑ.
Από τις κορυφαίες θεατρικές πένες των τελευταίων πενήντα χρόνων κατάφερε να αποτυπώσει με μοναδικό τρόπο τη σύγχρονη ελληνική ιστορία τις κοινωνικές αλλαγές.
Τα κείμενα και τα θεατρικά της, μένουν κληρονομιά μας.
